קאווע שטיבל

פישל לעולם אל ישנה הייבט זיך נישט אהן ביי די בר מצוה עס הייבט זיך אהן פון די מינוט וואס ער איז צווישן דיע מענטשן וואס עסן
און דאס איז גישעהן פון די מינוט וואס ער איז געבוירן געווארן צו זיין מאמע

אויב איז עס נאר געוועהן א עסן למראית העין, וואס איז געוועהן די פראבלעם מיט בת פרעה'ס מילך? ער עסט עס דאך סיי ווי נישט, נאר לפנים?

די מלאכים האבן נישט גיגעסן נאר אלץ אל ישנה האבן זיי זיך געמאכט ווי זיי עסן
משה רבינו האט נישט געדארפט עסן נאר אלץ אל ישנה האט ער גיגעסן
יעצט ווען איינער עסט נישט קיין חילוק צו עס איז ווייל ער איז הונגעריג אדער אלץ אל ישנה און מען עסט מילך פון א גויטע האט עס א השפעה

צו טיף פאר מיך. וואטעווער.

אפטעמיסט האט געשריבן:אבא ואמא פונו לבית החולים מחשש התקף לב.
ועד היום הם לא מבינים איך דווקא הבחור הזה הפך למשה רבינו.
"ויהי בימים ההם ויגדל משה ויצא אל אחיו וירא בסבלתם וירא איש מצרי מכה איש עברי מאחיו: ויפן כה וכה וירא כי אין איש ויך את המצרי ויטמנהו בחול: וישמע פרעה את הדבר הזה ויבקש להרוג את משה, ויברח משה מפני פרעה וישב בארץ מדין וישב על הבאר: ולכהן מדין שבע בנות ותבאנה ותדלנה ותמלאנה את הרהטים להשקות צאן אביהן: ויבואו הרועים ויגרשום ויקם משה ויושיען וישק את צאנם: ותבאנה אל רעואל אביהן ויאמר מדוע מיהרתן בא היום ותאמרנה איש מצרי הצילנו מיד הרועים וגם דלה דלה לנו וישק את הצאן: ויאמר אל בנותיו ואיו למה זה עזבתן את האיש קראן לו ויאכל לחם: ויואל משה לשבת את האיש ויתן את צפורה בתו למשה".

די סורפרייז צום סוף איז געוואלדיג!
איין חילוק איז דא אז משה רבינו'ס עלטערן האבן נישט געכאפט קיין הארץ אטאקע. קען זיין אז פאר דעם האבן זיי זוכה געווען צו אזא קינד...

דריידל האט געשריבן:
די גמרא אין ב"מ פו זאגט: אמר רבי תנחום בר חנילאי לעולם אל ישנה אדם מן המנהג שהרי משה עלה למרום ולא אכל לחם מלאכי השרת ירדו למטה ואכלו לחם. ואכלו סלקא דעתך? אלא אימא נראו כמי שאכלו ושתו.
.

אינטערעסאנט, די מלאכים יא עסן איז א גרעסערע תימה ווי א מענטש נישט עסן.

איינע פון די מערקוועדיגע פערזאנען, וואס האבן געשפילט א גאר וויכטיגע ראלע אין די היסטאריע פון כלל-ישראל, איז געווען משה רבנו. עס איז דעריבער אינטערעסאנט אויסצושמועסן זיין היסטאריע.

זיין געבורט איז פארהוילן אין א מיסטעריע, נאך וואס בתיה די גיורות, פרעה'ס טאכטער, האט אים געפינען ביים וואסער. זי האט גע'טענה'עט אז דאס מוז זיין א אידיש קינד וויבאלד דאס קינד האט זיך געפינען ביים וואסער. זי האט אים דאן גענומען צו זיך און א נאמען געגעבן 'משה', פונעם מצרי'שן אויסדרוק 'ארויסציען' פון וואסער.

משה איז אויפגעצויגן געווארן אין קעניגליכן פאלאץ, אונטער דעם קעניג'ס אויפזוכט, בשעת בתיה האט אים דערציילט אז ער איז ווארשיינליך א אידיש קינד. ביי די דרייצן יאר האט ער געזען ווי אזוי איינער שלאגט א איד, האט ער געהויבן הענט און יענעם ערלעדיגט. פארשטייט זיך אז מען האט אים געזוכט און ער האט אפגעצויגן קיין מדין, וואו ער האט זיך באפריינדעט מיט יתרו, דער גלח'ס טעכטער. ער האט אפילו חתונה געהאט מיט איינעם פון זיי, צפורה האט זי געהייסן.

זייענדיג אין מדין, פלעגט ער פאשען שעף פארן שווער, 'משה דער פאסטעך' האט מען אים גערופן. ער פלעגט זיצן מיט א פידל און שפילן פאר די שאף אין מדבר. זיינע יארן וואלטן זיך געקענט אזוי ענדיגן, אלס פשוטער פאסטאך אנטלאפן פון מצרים, אבער ביי די אכציג יאר האט ער באקומען א גילוי פון הימל, אז ער דארף צוריקגיין קיין מצרים און ווערן א אידישע פירער.

משה איז שוין אלט געווען אכציג יאר, נישט קיין יונגער מענטש, בשעת רוב פון זיין לעבן האט ער אפגעפירט אלס פאסטעך. אבער מיט זיין כאריזמע האט ער באוויזן גדולות ונצורות, שלעפנדיג מיט זיך שווערע טויזנטע מענטשן וואס זענען געווארן זיינע אנהענגער.

פערציג יאר איז ער געווען דער פירער, עס איז אים נישט לייכט אנגעקומען און זיין קאדענציע איז באקאנט געווען פיל מחלוקת און קריטיק וואס ער האט געהאט אויסצושטיין פון זיינע חסידים, אבער פארט ווערט ער באטראכט אלס געלונגענע פירער און טראץ זיינע ערשטע יארן אלס פאסטעך, איז ער שטארק פארהייליגט צווישן זיינע חסידים ביזן היינטיגן טאג.

משה איז נפטר געווארן אין טיפן עלטער פון הונדערט-און-צוואנציג, אין טאג פון ז' אדר, זיין יום הלדת.

ווער עס האט מוסיף צו זיין קען זאגן.