קאווע שטיבל

ישראל קאפקע האט געשריבן:

יאיר האט געשריבן:ישראל, וואס האט דיר אזוי אויפגעשאקלט, אז מען טראסט דאקטוירים וואס זעען נישט איין די חשיבות פון זייער אייגענע ארבעט? אויף דעם זאגן דאך שוין חז"ל חזקה על אומן דלא מרע אומנותיה.
אדער אפשר מיינסטו צו זאגן אז דא רייסט מען זיך אזוי צו דערהאלטן די אלטע זיידע באבע ביים חיות, און דערווייל די דאקטוירים אליין אנערקענען אז דאס איז בכלל נישט אזא גוטע זאך.

איך וויל אז דער דאקטער וואס באהאנדלט מיר זאל זיין א פעשיאנעיט 'העלטה נאט' ער זאל גלייבן אין די ווערד פון א מינוט לעבן,
די זעלבע ווי איך וואלט נישט געוואלט אז מיין פענשין פאנד מענעדזשער, אדער סטאק בראוקער זאל זיין א שונא בצע, א געלט סקעפטיקער,
א דאקטער א משכיל, אן אויפגעקלערטער, וואס איז נישט נאאיוו, און פאנאטיש 'פרא לייף (מיין לעבן) איז נישט 'מיין' דאקטער!

נאאיווע און פאנאטישע דאקטוירים קענסטו קריגן א דיים א דאזען. זיי וועלן דיר געבן גראז און חרוסת ביז דו וועסט אויסגיין.
אגב, איך וואלט זייער געוואלט מיין סטאק בראוקער זאל זיין א שונא בצע, אזוי וועט ער זיך נישט לאזן פירן פון זיינע אייגענע אינטערעסן און זען וויפיל מער פראצענטן ער קען ארויסצאפן פון מיר, נאר טון וואס איז ריכטיג פאר זיין זשאב.

פליקער האט געשריבן:די אמת איז אז איך וואלט געהאלטן גענוי ווי עמעניאל, ווען איך וואלט געוועיזן א גוי, דהיינו, א גוי'ס לעיבן ווערט געוואויגן נאר אויף א וואגשאל, איין זייט איז זיינע אויפטיען, ווי שטארק פראדאקטיוו איז ער, וויפיל טיט ער ביישטייען צים וועלט, און אויפן אנדערן זייט איז וויפיל קאסט זיין לעיבן, אויב איז די הוצאה מער וויפיל זיין פראדוקט איז ווערט, דאן ברויך ער גיין, פארוואס איז ער דא, ער גייט שוין ממילא מער נישט קיין גרויסע זאכן נישט אויפטיען, און דא קאסטן זיינע מעדעצינען אזוי טייער, אבער עס איז דא נאך א דיימענטשן אויפן לעיבן, דאס איז דער נשמה, דער חלק אלקי ממעל, יעדע אמן וואס ער זאגט וועיגט איבער די אלע הוצאות, די אלע יסורים, די יסורים וואס לייטערען אויס זיין נשמה האט א ווערט פארן מאן אפילו ער איז אפילו נישט ביים דעת כל עוד בו נשמתו, ער קומט אפ פיל און עס וועט אים לייכטער זיין בעלמא דקשוט, אויב ער איז א צדיק איז דאך אפגערעדט אז ער איז מגין אויפן דור, און באהיט יעדען פון אלדאס בייז, אויך איז דען בעסער ווען מען איז טויט, דאן הייבן זיך דאך אן אלע צרות, פארוואס וויל ער שטארבן, אלע מלאכי חבלה מיט די הייסע גליענדע גופלען ווארטן דאך אים אפ, און וועלן זיך אפקעכענען מיטנעם אויפ אלעם וואס ער האט געצערנט ג-ט.

אויב די סיבה פארוואס דו ווילסט לעבן איז וועגן דיין נשמה, דארפסט דאך ווארטן בכליון עינים אויף דיין טויט, דיין הייליגע נשמה זאל פטור ווערן פון דעם פארשאלטענעם גוף. און אויב דו ווילסט נאך לעבן כדי צו ליידן יסורים, דארפסטו כאטש מתפלל זיין זאלסט ווערן ביטער קראנק, אזוי וועט מען אפקילן אביסל די הייסע גאפלען.

יאיר האט געשריבן:

ישראל קאפקע האט געשריבן:

יאיר האט געשריבן:ישראל, וואס האט דיר אזוי אויפגעשאקלט, אז מען טראסט דאקטוירים וואס זעען נישט איין די חשיבות פון זייער אייגענע ארבעט? אויף דעם זאגן דאך שוין חז"ל חזקה על אומן דלא מרע אומנותיה.
אדער אפשר מיינסטו צו זאגן אז דא רייסט מען זיך אזוי צו דערהאלטן די אלטע זיידע באבע ביים חיות, און דערווייל די דאקטוירים אליין אנערקענען אז דאס איז בכלל נישט אזא גוטע זאך.

איך וויל אז דער דאקטער וואס באהאנדלט מיר זאל זיין א פעשיאנעיט 'העלטה נאט' ער זאל גלייבן אין די ווערד פון א מינוט לעבן,
די זעלבע ווי איך וואלט נישט געוואלט אז מיין פענשין פאנד מענעדזשער, אדער סטאק בראוקער זאל זיין א שונא בצע, א געלט סקעפטיקער,
א דאקטער א משכיל, אן אויפגעקלערטער, וואס איז נישט נאאיוו, און פאנאטיש 'פרא לייף (מיין לעבן) איז נישט 'מיין' דאקטער!

נאאיווע און פאנאטישע דאקטוירים קענסטו קריגן א דיים א דאזען. זיי וועלן דיר געבן גראז און חרוסת ביז דו וועסט אויסגיין.
אגב, איך וואלט זייער געוואלט מיין סטאק בראוקער זאל זיין א שונא בצע, אזוי וועט ער זיך נישט לאזן פירן פון זיינע אייגענע אינטערעסן און זען וויפיל מער פראצענטן ער קען ארויסצאפן פון מיר, נאר טון וואס איז ריכטיג פאר זיין זשאב.

העלטה נאט (און פרא-לייף) נישט געמיינט אין איר יעדנטאג זין,
וואלסטו געוואלט א נע-געלט-איז-נישט אלעס, און איזהו-עשיר-השומח-בחלקו'דיגער סטאק בראוקער?

פאר סיי וועלכער ארבעט וואלט איך געוואלט וואס מער אן אביעקטיווער מענטש וואס לאזט זיך נישט פירן פון פערזענליכע געפילן, נאר טוט גענוי וואס מען בעט אים מיט אן אחריות. (פארשטיי אז א מענטש וואס זעט נישט קיין שום וועליו אין געלט וועט געווענליך נישט ווערן א סטאק בראוקער, און אזוי אויך א מענטש וואס זעט נישט קיין וועליו אין לעבן וועט נישט ווערן קיין דאקטאר געווענליך).
פארשטייסט, אויב דו ווילסט א דאקטאר וועלכער איז נוטה צו קאנסערוואטיזם און טוישט נישט די אלגעמיינע געפילן וואס סאסייעטי האט, דאן וועסטו ענדיגן מיט נישט די בעסטע סחורה אויף די מארקעט. דו ווילסט דאך דוקא האבן דעם מערסטן געריבענעם דאקטאר וואס קען זיך אויס אין יעדע פארשטיפטע טעכניק און קויפט נישט אפ אלס וואס מען פארקויפט אים. אזא איינער וועט אויך נישט מורא האבן צו טשעלענזשען וואס רוב המון עם גלייבט, און אפילו צו זאגן אז צומאל זעט ער נישט קיין וועליו אין זיין ארבעט. עט די ענד אוו די דעי זוכט ער צו מאכן זיין פרנסה, און ער וועט טון אלעס וואס איז מעגליך צופרינדצושטעלן זיינע קליענטן.

ס'דא צוויי בחינות דא.
איינס, מה חובת האדם בעלמו? וואס איז דער תכלית אין לעבן? פאר א איד א מאמין איז העולם הזה דומה לפרוזדור בפני העולם הבא, התקן עצמך בפרוזדור כדי שתכנס לטרקלין. מ'גרייט זיך, מ'זאמלט מצוות לעולם הבא. אויף דעם האבן צדיקים געזאגט ס'לוינט צו לעבן זיבעציג יאר נאר אויף איינמאל תפילין צולייגן.
דאס גלייכן מיט א גוי, אדער א איד וועלכע פרעגט היש עמנו אל אם אין, אויב זיין לעבן האט א תכלית אז ער דארף צו זיין דא וואס מער מאיזה סיבה שהיא, צו ווייל ער דארף נאך שרייבן ביכער, צו ווייל ער מוז נאך זען דור שלישים ורבעים, איז אים כדאי צו ציען וואס לענגער.
אויב ער לעבט אבער לשם לעבן, אדער לשם הנאה, איז ווילאנג דאס לעבנס קוואליטעט איז הויך, איז דאס לעבן ווערד. זיך מוטשען א לעבן איז נישט כדאי. גיין אין רודשטול, ווערן געפיטערט ווי א בעיבי, אדער מלאכתו נעשי"ת ע"י אחרים, זאגט ער קצתי בחיי.
די צווייטע בחינה איז יסורים, און פון דעם שמועסט מען ארום אין ראדיולעב. יונה הנביא האט געבעטן טוב מותי מחיי. יונה האט נישט געוואוסט די חשיבות פון איינמאל תפילין לייגן? ס'קומט אמאל א מצב ווען מ'זאגט 'איך האלט עס נישט אויס מער!' א מצב פון זעלבסטמארד. א מצב ווען מען קען נישט טראכטן פון קיין תפילין, פון קיין עולם הבא, פון קיין גארנישט. נאר פון איין זאך. פארטיגט מיר!
א קענסער פאציענט ליגט אויפן טויטן בעט, און מ'מאכט אים CPR, ווי די שאנסן צו צעברעכן ריבן איז גרעסער ווי אויפלעבונג. אדער שטאפט מען אים אנטיביאטיק פאר א לונגען אנטצידונג. דאס איז א לעבן פון יסורים וואס איז נישט כדאי צו פארלענגערן. נישט כדאי פארן חולה, פאר די משפחה, פאר די קאסע, און עס איז נישט די נאטור. לאזט צו דעם ע"כ אתה מת.

איך קוק מיך צו אויף מיין קליינער ניין חדשים׳דיגע אינפענט,ער געט נאך גארנישט צוא צו סוסייעטי,ער טוט גארנישט אויף מיטען טאג,ער accomlished גארנישט מיט זיין טאג,למעשה לעבט ער אסאך מער ווי אונז ערוואקסענע,ער שפרינגט,ער טאנצט,ער לאכט,ער שרייט,ער זינגט,
ער איז איין שטיק חיות,זיין פשוטע נאטורליכע רצון החיים איז אויסגעשפרייט איבער זיין גאנצע וועזענהייט,און ער ערפילט דעם רצון החיים בלויז מיט לעבן,אהן קיין שום מטרות און הצלחות.
במשך דעם לעבן קען אמאל צושטערט ווערען דיע נאטורליכע רצון החיים,ווען א מענטש קריכט אוועק פון נאטורליכקייט,אבער נארמאלע מענטשען וועלען זיך שלאגען פאר יעדע ביסעל לעבען וואס איז שייך.
סאיז דא היינט א גרויסע industry פון senior psychology (סאיז גראדע דא אפאר יודישע קאמפעניס פון דעם ) וואס איז בעיקר געבויט אויף דעם יסוד
והדברים ארוכים וקצרתי מאד במקום שראוי להאריך
עיין בדבריהם באריכות ותמצא נחת

יש לחלק מאוד ציווישן א לעבנסשטייגער וואס זוכט אוועק צו שטעלן פערזענליכע אנשטענדיגקייט אלס די העכסטע אידיאל צו א לעבנסשטייגער וואס די אידיאל פון לעבן נעמט נישט אין באטראכט אויף וויפול א מענטש איז א נצרך לבריות. 'ך ווייס נישט אויב חז"ל קומען דוקא אראפ אויף איין זייט מער ווי די דער אנדערע, און אזויווי געווענליך, טרעפן זיך מאמרי חז"ל לכאן ולכאן, פשוט נבילתא בשוקא ואל תצטרך לבריות, אדער די חיוב אויף דער וואס דארף צוקומען צו צדקה יא צו נעמען, והדורש ידרש. אבער דאס איז זיכער, אז ביי א גרויסע היימישע ציבור איז אן אינדיווידועלע, אומאפהענגיקע לעבן נישט קיין גרויסן ארטיקל, ופראגראמס, משמחי לב, ולייפסטייל שלנו יוכיחו. לאידך גיסא, איז ביי א גרויסע טייל פון די אמעריקאנער באפעלקערונג אסאך שטערקער אנערקענט אז א מענטש האט נישט קיין ווערט אויב שטייט ער נישט אויף די אייגענע פיס. ער'ט נישט ברענגען קיין קינדער אויף די וועלט אויב עט'ס עם צווינגען צו צוקומען צו אנדערע, און גערעכט צו נישט, טוט ער משפט'ן זיין ארימע ברודער וואס נעמט פ"ס פאר אן אינוואליד.

פארשטייט זיך אז דער שמועס האט נאר א זין ביי א באפעלקערונג וואס די רוב פון די געזעלשאפט איז מער אדער ווינציגער פינאנציעל מסודר און סטאביל. דער שמועס אליין איז מער א סימן אויף די פארגעשריטענקייט פונעם ציבור ווי אויף קלות ראש. ביינונז, ווי דער געווענליכע אינגערמאן וואס האט חתונה פארשטייט נאך נישט אז מן הסתם 'עט ער ברויכן ליגנט זאגן צו קענען קויפן פעמפערס פאר זיין ערשטן קינד, און בכל אופן איז ער נישט איבערצייגט אז ס'איז אן עולה צו קויפן אין איין גראסעריי מיט'ן חשבון צו עפענען א קאנטע אין די נעקסטע ווען דער איז שוין איבערגעלאדענט, ביי אזוין באפעלקערונג הערט זיך דעם ארטיקל ווי געשריבן אין טערקיש.

]Radiolab,%20the%20bitter%20end[/img]
יעצט זע איך אז זיי רעדן ווען מען האט אן אומהיילבארע קרענק,

יאיר האט געשריבן:וואס הייסט דער אדם הגשמי פילט דאס נישט? אויב מען פילט עס נישט איז עס דאך נישט קיין תענוג.

צו יעדער תענוג מוז מען קומען צום טעם.
אז א קראנקע האט נישט ליב קיין סטעיק, איז נאך נישט קיין ראיה אז סטעיק איז נישט געשמאק, בסך הכל איז ער קראנק. ווען ער וועט ווערן געזונט וועט ער אויך הנאה האבן פון דעם. ווען א קינד האט נישט ליב קיין גוטע מאכל פראבירט מען אים צו שטיפן ביז ער קומט צום טעם.

ווען מיר האבן א צוזאמשטעל פון גוף ונשמה, זענען די געפילן בחינת חולה. וואס איז באמת ביטער פילט ער געשמאק וואס באמת זיס פילט ער פאר ביטער. ער מיינט אז תענוגים גשמיים זענען די קלימאקס פון תענוג, דערווייל אז עס רחוק מתענוג כרחוק שמים וארץ, ויותר. ער מיינט אז תענוגים רוחניים זענען ביטער, דערווייל איז דאס די גרעסטע תענוג וואס איז פאראן.

חז"ל זאגן פאר דער וואס וויל וויסן די אמת, אז יפה שעה אחת תורה ומצוות בעולם הזה מכל חיי עולם הבא. יעצט קענסט זיין פארנומען מיט ביטערע תענוגים, אדער קענסט זיין פארנומען מיט אמת'ר תענוגים

(קען עס דארף א באזינדערע אשכול)

די עצם סברא פון נישט וועלן לעבן בשעת עס האט נישט קיין משמעות פאר דיר האט אוודאי א מקום, אבער דער מספר פון 75 פארשטיי איך נישט. עס פאדערט אפשר אן אנדערע סארט פלאן אבער אז איינער איז נישט שטארק קראנק ממש זעה איך נישט פארוואס ער זאל נישט קענען פראווען קיין מינינגפול יארען פון 75 ביז 95.
ועייןhttps://www.ted.com/talks/jane_fonda_life_s_third_act?language=en

המלוכה והממשלה האט געשריבן:זי האט טאקע מקיים געוועהן
http://www.people.com/article/brittany- ... ain-cancer

און איך זיך מיר ארום ווי א גולם דער אשכול ווי עס צוצולינקען דערווייל האסטו מיר שוין אויסגעכאפט..

איך גלייב נישט דער דאקטאר עמנועל, כ'האלט אז ער האט טאקע א גרויס מויל, אבער ווען ער וועט ווערען פינף און זיבעציג וועט ער עס אנשטופען פאר איין יאר, און פאר נאך א יאר, נאך א פלו שאט, נאך אביסעל אנטו ביאטיק פאר סטרעפט וכו', און צום סוף וועט ער אויסהויכען זיין נשמה אויף א רעספירעיטער ביי די ניינציג וכו' אזויווי יעדער איינער.

אה, און נאך א זאך, פארזיך וועט ער ארלעדיגען גוטע אינשארענס, נישט זיך פארלאזען אויף דער ווערטלאזע אבאמע קעיר וואס ער האט אליין געשריבען.

אין 'קאנסומער רעפארטס' די חודש האבן זיי אן ארטיקל איבער דעם ענין

.

איך וויל פארשטיין די גרופעס וועלכע פייטן די געזעץ פין זיך אליין נעמען דאס לעבען.
ווי למשל די אויבערדערמאנטע פרוי וואס זי האט געהאט נאך צי לעבען אין בעסטן פאל זעקס חדשים וואס וואלטן געווען אנגעפילט מיט יסורי אויב אן קיין שאנסן אז צום סוף גייט זי עס בכלל דורך מאכן
פארוואס איר שטערן פין איר דיסיזשן? עס איז פושט׳ע רשעות? די רעצט פין מענטשן בעלי שכל וואס ווייסן וואס עס ווארט זיי אפ אין האבן במילא גאר שוואכע שאנסן,
פארוואס זיי שטערן פארוואס??

קאסטנער האט געשריבן:איך וויל פארשטיין די גרופעס וועלכע פייטן די געזעץ פין זיך אליין נעמען דאס לעבען.
ווי למשל די אויבערדערמאנטע פרוי וואס זי האט געהאט נאך צי לעבען אין בעסטן פאל זעקס חדשים וואס וואלטן געווען אנגעפילט מיט יסורי אויב אן קיין שאנסן אז צום סוף גייט זי עס בכלל דורך מאכן
פארוואס איר שטערן פין איר דיסיזשן? עס איז פושט׳ע רשעות? די רעצט פין מענטשן בעלי שכל וואס ווייסן וואס עס ווארט זיי אפ אין האבן במילא גאר שוואכע שאנסן,
פארוואס זיי שטערן פארוואס??

היות רציחה איז זייער א הארבע זאך, טאמער איז מען מתיר זעלבסטמארד אדער צוהעלפען זעלבסמארד, קען מען פעלשען א חתימה אז יענער האט געהייסען זעלבסמארד.

דאס זעלבע איז מיט אבארשען, זיי עס מתיר, און מען טוט רציחה ממש. מען ציט ארויס דאס חיות מיט א נאדעל בעודו במעי אמו. און די נעקסטע סטעפ איז רציחה גלייך ווען מען ווערט געבוירען.

און בכלל, היות אונז זענען מענטשען דארף יעדער אקט פין רציחה זיין אנגענומען אז מען טאר עס נישט, און מען טאר נישט העלפען, נישט קיין חילוק דער מצב.

דערמאן זיך נאר ווי אין די ספרים ווערט געברענגט אז עלטערען האבען געשחט'ן די קינדער ווייל זיי האבען געוויסט אז דער שונא גייט זיי מחנך זיין צו זיין גוים, איז עס גערעכט? אפשר. אבער אויב יא, קען איך אפשר שחט'ן קינדער ווייל כ'ווייס אז ער גייט זיין א פרא אדם?

איינמאל רציחה באקומט היתירים איז נישטא קיין גדרים.

די משלים וואס די ברענגסט זענען אלע אויף פעלער וואס די קראנקער אדער עובר זענען נישט ביכולת צי זאגן זייער מיינונג,פעלשן א חתימה קענסטוי ווען א מענטש איז נישט ביים באוויסטזיין אין די זעלבע מיטן קליין קינד.

מיין קשיא איז אויף א מעשה ווי זי איז פאלי ביים זינען אין זי געט איר הסכמה, די געזעץ זאל זיין נאר ווען די מענטש איז אינגאנצן דא, אין ער דארף אינטערשרייבן גראד פארן עס אויספירען.

מען דארף פינאנדרשיידן צווישן אויספלאגן א רעספרעיטאר ווען די מענטש ווייסט נישט וואס מען טיט מיט אים אין אזא מעשה ווי מיט די פרוי.

אז ער וויל זיך נעמען דאס לעבען קען ער עס טוהן אליין. העלף אים נישט.

ונבנתה העיר האט געשריבן:איך האב מעודי נישט פארשטאנען די שגעון פון 'געדענקט ווערן', מענטשן לעבן אפ א גאנץ לעבן געדענקט צו ווערן כך וכך.

ווען טוהט זיך אפ די די חפצא פון די הנאה: בשעת איך 'ווער געדענקט' און איך שימל אין קבר, אדער ווען איך לעב נאך און כ'טראכט אז כ'וועל אמאל אזוי געדענקט ווערן בשעת'ן שימל'ן אין קבר?

און דא קען מען שיין דן זיין לפי זה, אויב נעמען זיך דאס לעבן אדער אפילו פאסיוולי פארנאכלעסיגן דאס געזונט (ווי ביי אונזער רעב יחזקאל) וואס פירט צו שטארבן פאר דער צייט איז סעלפיש אדער נישט.

פאר אלעם דארף מען קלאר מאכן וואס זענען יחזקאל עמאנועל'ס אורזאכן פארוואס ער וויל שטארבן ביי די 75?

איז לויט ווי איך האב מדייק געווען פון יאיר'ס ווערטער קען מען עס צעטיילן אזוי:
1)ביי די 75 יאר קען מען מער נישט פראדוצירן צופיל, דאס לעבן בכלל איז אן אפמוטשעניש און רוב מענטשן ליידן פון שווערע קרענק ווי אלצהיימער'ס, פארקינסאנ'ס, קענסער און נאך מרעין בישין.
2)ער וויל געדענקט ווערן אלס א שטארקער געזונטער, פראדוקטיווער מענטש. און נישט אלס עמיצער וואס דארף אנקומען צו די טובות פון זיינע באליבטסטע און טייערסטע.

כאטש די צווייטע איז אביסל אומפארשטענדליך ווייל אפילו אזוי וועט ער נאכאלס געדענקט ווערט אלס א קרענקליכער וואס האט געדארפט צוקומען צו די טובות פון זיינע קינדער לכל הפחות ביז ער איז געשטארבן. כ'מיין, קיינער קען נישט עפ הזמנה איינלאדענען דעם מלאך המות אלס אורח הכבוד וועלכן טאג ס'שמעקט זיך אים נאר. אקעי, וועט ער ווייניגסטנס זיין קראנק פאר א קורצערע צייט.

און מיר קענען אננעמען אז נומער 1 איז סעלפיש בשעת נומער 2 נישט.
ווייל עס איז אויך א כבוד פאר די משפחה אז זייער זיידע איז ביזן לעצטן מינוט געווען געזונט ווי א בער. דער חלק פון זיין פערזענליכע בושה פון דארפן אנקומען צו די טובות פון זיינע נאנטע זייענדיג א קראנקער מענטש, איז שוין אינקלודעט אין די סיבה נומער 1) וואס איז היינו הך – סעלפיש – ער קוקט ארויס אויף זיינע אינטערעסן. איי

יאיר האט געשריבן:אויסער דעם וואס דאס איז כמעט אבסורדאל (ביי וועמען וויל ער געדענקט ווערן אלס געזונטער מענטש? ביי זיינע קינדער וואס ווילן ער זאל בלייבן לעבן כאטש ער איז אלט און שוואך?), מיין איך אז דאס שמעקט פון גאוה און סעלפישנעס. אויב זיינע קינדער ווילן האבן א טאטע און א זיידע, פארמאגט ער אן אחריות דאס צוצושטעלן פאר זיי, ער האט נישט קיין רעכט זיך צו געזעגענען פון דער וועלט פשוט ווייל ער האט א געוויסע תאוה ווי אזוי ער זאל ווערן געדענקט ווען ער וועט שוין מער נישט עקזיסטירן.

??

ווען מען קוקט אבער פון זיין פרעספעקטיוו, איז זיין טענה, אזוי ווי קיינער וועט נישט זאגן אז א קינד איז מחויב צו לעבן ווייל אויב נישט שאפט ער דעם טאטן צער קען מען אויך נישט מחייב זיין דעם טאטן צו לעבן ווייל אויב נישט שאפט ער די קינדער צער. אזוי לאנג ווי ער פעלט אויס פאר זייער עקזיסטענץ קענען זיי טענה'ן אז "ווער האט אים געבעטן זיי אראפצוברענגען אויף די וועלט אבער ברגע וואס ער ווערט א לאסט פאר זיי איז ער נישט מחויב צו בלייבן זיך פייניגן פון צוזעהן דאס, נאר ווייל זיי ווילן די פריוועליגע פון האבן א טאטע וואס איז א זיידע! און דער פאקט בלייבט ווייטער אז אפילו זיי ווילן אים האבן אלט און שוואך וועט ער נאכאלס געדענקט ווערן ביי זיי און ביי אנדערע אלס א קראנקע זיידע.


אבער עכ"פ, לענייננו לאמיר עס צעלייגן אויף דעם אופן:

אויב איז ער (סיי ווער) א מאמין אין חיים אחר המות: טוט זיך די הנאה [פון וואס ונבנתה רעדט] אפ אויך ווען ער שימלט אין קבר (לפי ווי ער גלייבט). איז ווען א מענטש היט נישט אפ אויפ'ן געזונט, און אוודאי ווען ער נעמט זיך דאס לעבן, וועט ער אנשטאט א הנאה, געדענקט ווערן צום שלעכטן, און אויך ליידן אן עונש. און דאס איז אפ' ווען ס'איז נישט ידוע פאר די לעבעדיגע אויב דער טויט איז געקומען פריצייטיג צוליב זיין אייגן שולד אדער נישט, ווייל דער יודע מחשבות ווייסט יא. וועט אלזא "זיך נישט נעמען דאס לעבן" אויך קענען אנגעקוקט ווערן סעלפיש; ווייל בשעת'ן לעבן איז ער באוואוסטזיניג אז נאכ'ן טויט וועט ער 'נישט' האבן קיין הנאה.

וואלט אויב אזוי ביי אונזער פאל פון עמאנועל, זיך געשטעלט די שאלה וועלכע פון די צוויי טעמים שפיהלט פאר עמאנועל'ן א גרעסערע ראלע אין זיין החלטה? און מיט וועלכע רעכנט זיך גאט מער?
- איז עס נומער איינס = זיך צו באפרייען פון א קרענקליכע עלטער?
- אדער נומער צוויי = ער זאל צווישן זיינע יודעים קרובים ומכירים געדענקט ווערן אלס א געזונטער מענטש אנשטאט זיי באלעסטיגן?
(אדער איז איינס געבונדן אין צווייטן, היות ס'זענען דאך יא דא מענטשן וואס בלייבן געזונט ביז א הויכן עלטער.)

אויב איז עס איינס, שטעלט זיך די פראגע צו ס'לוינט זיך פאר יחזקאל'ן די הנאה נאכ'ן טויט אז ער האט נישט געדארפט זיך לאנג מוטשען מיט קרענק אנטקעגן די עונש פאר'ן צואיילן זיין טויט צוליב א סעלפישע סיבה. (הגם, אויב ווערט ער באשטראפט דערפאר איז שוין נישט זיכער יעצט ווי סעלפיש ס'איז. געוואנדן וואס ס'טוט אים מער וויי. געדענקט צו ווערן אלס קראנקער אלטיטשקער? אדער באקומען מכות אויבן?).
אויב איז עס נומער צוויי, איז ווייטער שווער: אמת די סיבה איז א מער אולטריסטישע, גארנישט פערזענליך, ער מיינט בלויז נישט צו באלעסטיגן זיינע קינדער און אייניקלעך. אבער יעצט אז ער וועט גארנישט ליידן פאר'ן האבן פריצייטיג אנגעברענגט זיין טויט ווערט נתגלה למפרע אז זיין שריט צוצואיילן זיין טויט איז געווען מער סעלפיש ווי נישט, ווייל אזוי ווי כ'האב פריער געזאגט, [נאך ביים לעבן ווייסט ער אז] יעצט נאך זיין טויט האט ער דעם גוטן געפיהל דאס אז ער ווערט דא אונטן "געדענקט" ווי איינער וואס האט מיט זיין אקט פארשפארט בושות פאר זיינע ארומיגע אויב וואלט ער טאג און נאכט געברויכט אנקומען צו די טובות.

אדער אפשר ניין, דער בי"ד של מעלה, וויסענדיג די צער פון עמיצער וואס פיהלט סייווי אז זיין אי-פראדאקטיוו לעבן געט מער גארנישט צו סאסייעטי, ער שפירט זיך א לאסט פאר זיינע ארומיגע און האט נאר בשב ואל תעשה צוגעאיילט זיין טויט, וועלן זיי פילייכט בעסער פארשטיין ר' יחזקאל עמאנועל'ס אקט און עס אנקוקן ווי א זעלבסט הקרבה ענדערש ווי סעלפיש מכל מקום. און אי משום זה איז דאך דאס אויך אקטועל אויף עמיצער וואס נעמט זיך געהעריג דאס לעבן בקום ועשה.

אויב איז ער נישט א מאמין אין עפטערלייף: טוט זיך די הנאה אפ בשעת'ן לעבן ווען דער מענטש טראכט אז ער גייט נאך אמאל אזוי געדענקט ווערן בשעת ער וועט שימלען אין קבר. אידאך נישטא קיין גרעסערע סעלפישנעס ווי דעם. יעדע מינוט וואס ער לעבט איז כדי צו האבן דעם גוטן הנאה פון טראכטן אז ער וועט געדענקט ווערן לטובה צוליב'ן לעבן נאך א מינוט לענגער.
איז ווען ער היט נישט אפ אויפ'ן געזונט און אוודאי ווען ער נעמט זיך דאס לעבן האט ער נישט דעם הנאה פון "געדענקט ווערן" אפ' ביים לעבן אויך נישט, ווייל ער ווייסט ווי זויער ער וועט געדענקט ווערן שימלענדיג אין קבר, וואס וועט מען געדענקן פון אים? אז ער איז געווען א קרענקליכער צוליב זיין אייגן שולד אדער אז ער האט זיך גענומען דאס לעבן איבערלאזענדיג א געטרייע פאמילע וואס האט אים געברויכט? ממילא וואלט געווען א צד צו זאגן אז דער אקט פון ענדיגן דאס לעבן איז יא סעלפיש. געשעהט א שטיקל פאראדאקס. ד.ה. די סיבה פארוואס ער איז נישט סעלפיש איז נאר אזוי לאנג ווי ער שטארבט נישט און איינמאל ער שטארבט איז נגלה למפרע אז אלץ איז סעלפיש געווען?

מצד שני אבער, אין אזא סיטואציע ווי אונזער עמאנועל געפינט זיך, איז עס תלוי: וועלכע פון זיינע סיבות עס שפיהלט מער א ראלע אין זיין החלטה און אויך וועלכע עס וועט טאקע מער פארווירקליכט ווערן
צו איז עס נומער איינס - זיך צו באפרייען פון א קרענקליכע עלטער?
אדער נומער צוויי - ער זאל צווישן זיינע יודעים קרובים ומכירים געדענקט ווערן אלס א געזונטער מענטש אנשטאט זיי באלעסטיגן?

אויב איז עס מער צוליב סיבה 1) זאג איך אז אפילו טאקע ביז'ן טויט האט ער די הנאה אז ער וועט שטארבן נישט דארפענדיג זיך מוטשען לאנג מיט א קרענקליכע עלטער, וואס קען זיין א סעלפישנעס, קומט דער טויט און איז מגלה אז ער איז באגאנגען א זעלבסט הקרבה ווייל נאכ'ן טויט איז ער דאך שוין מער נישט באוואוסטזיניג אז ער האט זיך איינגעשפארט א פארמאטערטע קרענקליכער עלטער. די גאנצע געשמאק איז נאר אזוי לאנג ווי ער איז באוואוסזיניג אז ס'וואלט זיך געקענט ווען ערגער אויסשפיהלן (אדער נאך מער, נאר ווען ער האט שוין בחוש געזען וויאזוי ס'וואלט זיך אויסגעשפיהלט אויב וואלט ער אן אנדערן החלטה אויסגעקליבן.)

אבער אויב מער צוליב סיבה 2) איז דער סיבה – ווי אולטריסטיק ס'זאל אויסקוקן – באמת א שטיק זעלבסטזיכטיגקייט צוליב א ממה נפשך. ער קען דאך נישט מיינען זיך בכלל ווייל דעמאלטס איז עס דאך סיבה נומער איינס. איז עס אויב אזוי נאר כדי אז זאל צווישן זיינע יודעים קרובים ומכירים געדענקט ווערן אלס א געזונטער מענטש אנשטאט זיי באלעסטיגן? אבער רבש"ע, ער גלויבט דאך נישט אין דיר? איז ווען וועט זיך אים פארוויקליכן דער ציהל וואס ער וויל דערגרייכן? אויב פאר'ן טויט איז ער דאך סעלפיש, און נאכ'ן טויט עקזעסטירט ער דאך מער נישט לדעתו.

שוין, כ'מיין אז כ'בין ניכטער.

שטייצעך אז ביי אונז אידן איז די אלע זאכן נישט נוגע, ווייל ממ"נ, אויב איז מען געזונט ביזן לעצטן טאג, שרייבט מען אין די צייטונגען "לא פג טעמו, לא כהתה עיניו, ולא נס ריחו" וכו', און אויב איז מען געווען נישט געזונט, האט דער נפטר ע"ה מקבל געווען אלעס באהבה ובדמוי', און ער האט גאר מחזק געווען די ארומיגע. ביי אונז מאכט זיך נישט אזעלכע וואס רעדן זיך אפ אדער באקלאגן זיך.

נעה, מען שרייבט עס נישט אייביג. נאר ווען די משפחה פארלאנגט

א 17 יעריגע מיידל אין קאנעקטיקוט וואס קען שטארבן פון קענסער רח"ל האט זיך אפגעזאגט צו נעמען קימאו טעראפי, וועלכע זי באצייכנט אלס סם. די געריכט וועט פסק'ענען אויב זי האט א רעכט דערצו.

http://www.nbcnews.com/health/cancer/co ... mo-n281511

און יעצט א 5 יעריג מיידל.

http://insider.foxnews.com/2015/10/27/p ... r-hospital

אריין אין די טרערן אשכול.