[tag]אלאדין[/tag], כ'וועל ציטירן ציטאטן פון דיין תשובה, און זיך באציען צו זיי אחת אחת:אלאדין האט געשריבן:טייערער אדנירם, ס'איז א פארגעניגן צו ליינען יעדעס ווארט וואס קומט ארויס פון דיין פעדער. איך ווייס נישט צי איך האב ריכטיג פארשטאנען גענוי וואו דו ביסט יא מסכים מיט מיר און וואו נישט, אבער איך וועל רעאגירן לויט ווי איך האב פארשטאנען. פארשטייט זיך אז דו וועסט נאכדעם זיך קענען אויסקלארן.
זיי מיר מוחל אויב איך וועל איגנארירן דיין הלכה'דיגן פערספעקטיוו, ווייל מער ווי דו האסט אויסגעצייכנט א הלכה'דיגן דיאגראם האסטו געגעבן א השקפה שמועס. ס'איז נישט אנדערש ווי יעדע טעמע אין השקפה וואו מ'קען טרעפן מאמרי חז"ל אויף יעדער זייט, און דו האסט פארזען די גאנצקייט פונעם בילד. אין דער גמרא אין בבא בתרא (צ"א ע"ב) דערציילט אונז רבי יוחנן: "איך געדענק נאך ווען ס'פלעגן שפאצירן זעכצן-זיבעצן יעריגע בחורים און מיידלעך אויף דער גאס און זיי האבן נישט געזינדיגט." אויב איז די משנה פון "אל תרבה" א מחייב אין הלכה, וואלטן די ווערטער פון רבי יוחנן נישט געהאט קיין פשט.
ווען איך האב אנגעכאפט די לשון 'הלכה'דיג' האב איך אויסדריקליך נישט געמיינט טריקענע שו"ע, נאר אויך די השקפה. דערפאר האב איך נישט געמאכט קיין באזונדערע תגובה פאר 'השקפה'. אבער אין אמת'ן אריין, איז פשוט אז דאס נעמט אריין גענוג הלכה אין זיך, און קיין רעכטע גמ' אויף פארקערט וועסטו נישט געפונען.
איבער די גמ' אין ב"ב כד הוינא טליא, איז לכאורה פשוט אז ס'נישט דומה צום 'אל תרבה שיחה עם אשה'. דארט רעדט מען פון פארהייראטע פרויען [באשתו נדה אמרו, ק"ו 'באשת חבירו'], נישט פון מיידלעך. געדענק אויך אז מיידלעך פלעגן יענע צייטן גיין אין מקוה. און צום סוף, ווילאנג די גמ' איז מעיד אז זיי פלעגן נישט זינדיגן, איז עס טאקע נישט געווען קיין פראבלעם. די רגע וואס ס'קען ברענגען זינד - און נאר א שוטה וועט לייקענען אז לפחות בזמנינו קען עס ברענגען זינד - איז נישטא קיין היתר, נאר אויב עפעס ווערט די גמ' אין ב"ב א ראי' לאיסור.
איך מיין אז דאס איז די גאנצקייט פונעם בילד, ווי עס שטעלט זיך ארויס פון כמעט יעדע מאמר חז"ל בשייכות געזעלשאפטליכע באציאונגען צווישן מענער און פרויען. אויב דו טרעפסט מקורות אויף פארקערט, וואלט איך מיך שטארק געפרייט צו הערן דערפון. איך וויל אויך ענדערש די צד היתר...
פון א היסטארישן שטאנדפונקט ווידער, וואונדערט מיך פון וואו דו האסט גענומען די אינפארמאציע. פונקט ווי ס'איז נישט געווען אייניג פון איין דור צום צווייטן אין די צייטן פון חז"ל, אזוי איז עס קיינמאל נישט געווען אייניג. פון די תשובה ספרים באקומט זיך דוקא גאנץ אן אנדער בילד פון וואס מיר ווילן זיך פארשטעלן וועגן דער פארגאנגענהייט. איך מיין אז ס'איז איבריג אנצוהייבן אויסרעכענען, ווייל יעדער וואס האט א געשמאק אין תשובות וועט קענען אפירברענגען צענדליגער ביישפילן (אויב דו וועסט עס פאדערן וועל איך צוברענגען). פון זיכרון למשל געדענק איך א תשובה וואס רעדט וועגן דעם אז מ'זאל אפהאלטן חתנים און כלות פון זיך ארומנעמען און קושן פאר דער חתונה.
דאס קוקן אויף דער גאנצער אידישער היסטאריע מיט א מאנאליטישן בליק איז א קינדישע טענדענץ פון אונזער געזעלשאפט, ווי גלייך אלעס וואס ווערט יעצט באטראכט אלס דער אידעאל פונעם פרומען לעבן איז שטענדיג אזוי געווען. ס'איז גענוג צו ליינען שילדערונגען פונעם לעבן אין אייראפע פאר'ן קריג, צו זען אז ס'האט זיך געהאנדלט פון אן אנדער וועלט. איך האב אליין געהערט אן א שיעור עדות'שאפטן פון קרובים, אבער צום באדויערן קען איך נישט שרייבן וועגן זיי ווייל ס'קען מיך ארויסגעבן. איך וועל נאר זאגן אויף אזויפיל אז א קרובה מיינע איז געווארן ארומגענומען דורך איר פעטער, א גרויסער וועלטס רבי, ביי די 17 יאר אלט. (איך בין זיכער אז יענער האט זיך טועה געווען אין איר עלטער, מיין מומע איז געווען א נידריגע מיט א שמאלן געוויקס, אבער ס'צייגט יעדנפאלס אויף א מער מענטשליכן צוגאנג צו מיידלעך.)
איך פאדער אויסדריקליך די צענדליגע ביישפילן פון תשובות, וואו מ'זעט דאס פארקערטע. ווי געזאגט, איך זוך נישט די צד איסור, איך האב פשוט נישט באגעגענט קיין צווייטע צד, און כ'גלייב נישט אז ס'עקזיסטירט אין אונזערע מקורות.
דיין באקאנטע ביישפיל פון חתנים וואס פלעגן זיין גאר נאנט מיט זייערע כלות, איז טאקע גוט. איך וועל אפילו מוסיף זיין משלי, די תשובות וואס פארפירן קעגן די איינגעגעסענע פירצה פון יונגען און מוידן וואס פלעגן טאנצן צוזאמען. פארט וואלט איך נישט געקענט ארויסנעמען פון דעם אז דאס איז געווען דער מצב הדור, נאר ענדערש א געוויסע פירצה אין געוויסע מקומות אין געוויסע זמנים. והא ראי', אז קישן און ארומנעמען די כלה איז זיכער אן איסור גמור לכל הדעות. אוודאי איז אין געוויסע תקופות אין געוויסע מקומות די מצב היהדות געשטאנען נידעריג, אבער פון דעם קען מען בכלל נישט ציען קיין שום החלטה לגבי די עצם נאנטקייט צווישן מענער און פרויען באופן כללי.
בנוגע דיין שיינע מעשה מיט יענע אדמו"ר, האלט איך דאך פונקט ווי דיר. בנוגע קרובים זענען מיר געפאלן עשר מעלות אחורנית, און דאס איז א דירעקטע תוצאה פונעם אכשר דרא'דיגן סיסטעם, ועי'
כאן. אבער פרעמדע? דהיינו סתם מענער מיט פרויען? אודאי נישט.
נאר וואס טויג דען צו רעדן וועגן אינדיווידועלע פאלן? לאמיר נעמען אלס ביישפיל די ישיבה "תורה ודעת" פון דער צייט וואס ס'האט זיך געפירט אונטער הרב שרגא פייוויש מענדלאוויטש, און אויך ר' ראובן גראזאווסקי איז געווען אנגעשטעלט אין דער ישיבה. איך האב ביי מיר אין דער האנט קאפיעס פון א יארבוך פון דער ישיבה וואס איז געדרוקט געווארן אין 1937. דארט ווערט געשריבן אז די בחורים זענען ארויסגעפארן אויף אן אויספלוג צו זען דעם פילם "Stowaway" דורך שורלי טעמפל (Shirley Temple). אויפ'ן פילם איז דא צוויי לידער וואס ווערן געזונגען דורך טעמפל – וועלכע איז אגב געווען א פרוי. אינעם יארבוך זעט מען אויך אן אויספרעג ביי די בחורים איבער פארשידענע זאכן וואס זיי האבן ליב. צווישן די פראגעס זעט מען "ווער ס'איז זייער באליבסטע אקטריסע..."
זעסטו, איך פאדער נישט אז מיר זאלן גיין אזוי ווייט. צווישן אונז גערעדט זענען דאך די "תורה ודעת'ניקעס" גויים גמורים... נישט אזוי? אבער דא מוז מען מודה זיין אז דער גאנצער אונטערשייד איז איבערהויפט קולטורעל. הרב מענדלאוויטש וואלט נישט געקענט צולאזן אז הלכה זאל ווערן צעטרעטן ביי אים אין ישיבה, און ווען מיר קוקן נאר אין די ביאגראפיעס פון ישיבה בחורים אין ליטע באקומט זיך אויך גאנץ אן אנדער בילד פון אונזער לעבן. דערנאך קען צוהעלפן אריינצוקוקן אין דער ביאגראפיע פון הרב וויינבערג, דעם בעל "שרידי אש", סיי לגבי זיינע פערזענליכע איבערלעבונגען אלס בחור, און די שריפטליכע קשרים וואס ער האט געהאט מיט א מיידל אדער מיט מיידלעך. און נאך מער איז וויכטיג צו באטראכטן די היתרים וואס ער האט געגעבן פאר געמישטע זינגען פון מיידלעך און יונגלעך.
מיין רעאקציע איז נישט קיין דורכדרינגליכע. אויב מ'וויל אנהייבן מיט זאמלען מקורות וועט עס פאדערן א סך צייט און ענערגיע, וועלכע איך האב נישט אויף דער מינוט. איך וויל אבער אז דו זאלסט אנערקענען אז דו האסט פארזען די גאנצקייט פונען בילד. דו האסט אפגעטייטשט סיי הלכה און סיי היסטאריע לויט דעם יעצטיגן קולטורעלן בליק.
איך וואלט נישט געברענגט קיין גרויסע ראי' פון די תורה ודעת'ניקעס פון יענע תקופה. ווען אמעריקע איז געווען א רוחניות'דיגע שמעלץ טאפ, איז תורה ודעת געווען א הצלה אין פשוט'ן זין פון ווארט. איך גלייב אז זיי האבן מקיל געווען און צוגעלאזט פארשידענע זאכן וואס זענען נישט געווען אקצעפטירט אין רעגולערע אידישע מקומות, ווייל אנדערש איז געווען אוממעגליך. איך האב קלאר אויסגעשמועסט אז אוודאי זענען געווען סיטואציעס יוצאים מן הכלל, אבער ווען מ'וויל דן זיין וויאזוי ס'האט אויסגעזען אמאל, פסק'נט מען נישט אפ פון תורה ודעת, ענדערש נעם נארמאלע ישיבות אין אייראפע אדער ארץ ישראל צו גאר באגדאד, און אזוי זאלסטו אפ'פסק'ענען.
דאס זעלביגע איז בנוגע הרב רי"י וויינבערג. די היתרים וואס ער האט געגעבן איז געווען וויבאלד דאס איז געווען דער בוחר הרע במיעוטו. נישט אזוי פסק'נט מען אפ היסטאריע, צו אפילו דעת הרבנים.
דאס וואס דו רעדסט פון די בריוולעך פון הרב וויינבערג צו מיידלעך, איז טאקע גוט. איך וועל צולייגן נתן קאמינעצקי'ס באקאנטע בוך אויפן טאטן רבי יעקב, וואו ער דערמאנט ענדליכעס. אזוי אויך חיים גראדע'ס צמח אטלס. היות די תקופה בעפארן קריג איז שוין געווען ביטער, זענען טאקע פארשידענע גבולות נפרץ געווארן. דערפאר האב איך מקפיד געווען צו שרייבן 'צוויי הונדערט יאר צוריק'. כלומר, בעפאר די השכלה האט געשלאגן טיפע ווארצלן אין ליטע. ודו"ק היטב.
איבעריגס, איך וואלט געגארט צו טרעפן מקורות אין פריערדיגע ספרים, וואס געבן אן אנדערע פרעספעקטיוו צום נידון. אדרבה, געב מיר נאר די פתח היתר...