נשלח: מאנטאג אוגוסט 29, 2016 11:46 am
[justify]אוי אינדעווידואליטעט, אינדעווידואליטעט, ווי נעמט מען זיך אביסעלע אינדעווידואליטעט.
וויפיל ס'הארץ האט שוין געווייטאגט אויף דעם, שעות פראבירן צו מסביר זיין פאר דעם 'נארמאלן' מענטש ווי 'וואנזיניג' ער איז.
רבי יואל אשר שמועסט מיט אונז אויס א פרט פון דעם גרויסן דערגרייכונג וואס הייסט אינדיווידואליטעט.
מיין היטל איז אויסגעטוהן פאר יואל אשר.
וואס איז שוין א לעבן אן אייגענשאפט'ן, אייגענארטיגקייט, זעלבסשטענדיגקייט, יחידיות, פערזענליכקייט, אינדיווידואליזם.
רבי יואל אשר, ווער עס ליינט זיינע ווערק זעהט דאס, האט אן אינדיווידואלעזירטע בליק, ער זעהט נישט מיט קיין מאסן-בליק, מענטשן און מענטשהייט, זענען ביי אים צונומען, צוטיילט, ער זעהט ליבערשט איניווידואלן.
מען דארף אפילו נישט אויסשמועסן, אז ווער עס כאפט זיך ארויף אויף די משל פון קראקס, האט נישט תופס געווען די גאנצע מושג פון דעם ארטיקל, און ער קען צוריק גיין אין די ליין ביי דזשי ענד בי.
וואס איז שוין דען א מענטש, אביסל אינדעווידואליטעט מיט א זעקל אבסעסיעס.
אקעי, איך זאג עס נישט גוט, א מענטש איז דאך איין שטיק אינדעווידואליטעט.
אז מען האט אן אבסעסיע צו אינדיווידואליטעט, איז דאס א מושג פון שלימות האדם.
איין זאך איז זיכער, דער קוצק'ער וואלט ענק אלע געשפיגן אין פנים.
'נארמאל' איז דער נייער נאמען פאר 'פאלשקייט', פאדארבענע שקר.
שוין דער קוצק'ער, בנ'אונז לערנט מען נישט די ספרים.
נא, וועט מען מיזען זאגן, אז ביי אונז עקזעסטירט נישט דער מיסטישער קאוד פון בנ'אונז.
פארלאנג איך דען דעם טראגישען קוצק'ן אמת?
יא מיט ניין. איך קען ענק שוין, עטס האלטס נישט ביי דעם. אבער אלעס מיט א גבול, מען דארף נישט פארדעם אדעפטירן דעם טראגישען נארמאל'ן שקר. די שקר פון נארמאלקייט.
ס'איז א כלל, מאסן פראדוקציע איז א שואה.
וואס זאג איך דא?
די וועלט עקזעסטירט נישט בעצם. סווענד זיך נאר וועלכע ברילן מען ניצט פארן מסך צווישען דעם נאקעטן אויג און דער ווארהייט.
אז מען איז א קוצק'ער, גייט מען בכלל נישט קיין ברילן, אפילו דער דינסטער מסך המבדיל, צווישען דעם אויג מיטן פאקט, איז א שטער צו דעם נאקעטן אינטימישן קשר פון דעם פליישיגען אויג מיט די ווירקליכקייט און אמת.
ס'גארנישט פארהאנען אויף די וועלט, א חוץ א פאר אויגן, און די גאנצע וועלט, דער גרויסער יקום, חסרונות און כשלונות, מעלות און הצלחות אלעס עקזעסטירט נאר אין איין פאר אויגען. וועמענס? דיינס.
פון די צוויי רינדיגע אביעקטען זעהט זיך א גאנצע וועלט.
אלעס ווענד זיך פון וועלכע ברילן מען קוקט ארויס.
און די ברילן איז דער מסך המבדיל פון דעם אמת, דעם ריאליטעט, דעם אובייעקטיוון ריינעם בליק.
דאס זענען די פאדעמענטאלע יסודות אין קוצק.
גייסטאך יא ברילן, קוקסט יא ארויס פון מאחורי המסך. אבער כאטש זאלן די ברילן זיין ריין, די ריכטיגע ברילן.
אבער אויב קוקט מען לכתחילה מיט א מאסן בליק, ברילן וואס מען זעהט פון זיי נאר כלליות'דיג, נישט פרטיות'דיג, גיב כאטש דעם קרעדיט פאר דזשאסעף גאבעללס.
דער מאסן קוק איז די דיירעקטע סתירה מיט אינדעווידואליטעט, אייגענשאפט, רעכטן, מיינונגען. קען מען זיך דען פארווירקליכן ווען מען איז נישט מער ווי א פרט פון איין גרויסען כלל?
דער אמת איז, אז א מענטש איז טאקע נישט מער ווי א פרט פון איין גרויסען כלל, זיין אייגענעם כלל, נישט יענעמ'ס.
ווען מען איז א חלק פון יענעמס כלל, באגראבט מען דעם אייגענעם עקזיסטענץ, אייגענשאפט, און ווען א גאנצע דור באגראבט זיך, און דערשטיקט זיך מיט דעם שעדליכן גאז גערופן נארמאל, איז דאס נישט נאך א חורבן?
האבן מיר דען א מושג, וויפיל מיר האבן האבן פאלוירן ביי דעם דאזיגן חורבן?
מענטשען וואס ווען זיי וואלטן ווען געהאט די יכולות זיך צו מקשר זיין מיט זייער אינערער נפש, יכולות, טאלאנטן, וואלטן זיי צוגעבען נישט נאר פאר אונז, נאר פאר די וועלט, הערטס עטס נישט די דערשטיקטע קולות וואס שרייט ארויס פון זיי אלע?
איך בין שוין טויב פון די קולות.
עטס כאפסט, אלעס שטייט אויף אינדעווידואליטעט. אין א נאיווער וועלט, קוקט מען אויף אלעס מיט איין אויג, מען פארעט זיך נישט צו אינדיווידואלעזירן די אינווידואלן, ביז עס קומט א איינשטיין און אינדיווידואלעזירט א יקום ביז צו די מינימאלע אינדיווידואלן, און ער אנטפלעקט גאר אז די, אינדיווידואלעזירטע, זענען די סודות פון די יסודות פינעם יקום. אדער רעליגיעז גערעדט, ביז עס קומט א רבי חיים, וואס פארעט זיך צו אינדיווידואלעזירן די הלכה'ישע אינדיווידואלן, און עס וואקסט ארויס פון דעם צוויי דינים, און נאר נאכן אינדיווידואלעזירן קען מען דערגרונטעווען די יסודות פון דער הלכה'ישער און דער תלמוד'ישער פארשטאנד, און דערנאך האבן מיר א חזון איש וואס איז מסביר און מכריח וועלכעס איז באמת אן אינדיווידואל און פארוואס.
עטס זעטס, אלעס באשטייט אויף אינדיווידואליטעט, איך ווייס נישט אויב אין דער יידישער לעקסיקאן איז בכלל פארהאנען אזאנע ווערטער ווי אינדיווידואליטעט, אינדיווידואלעזירן, אינדיווידואלעזירטע, אבער איך וויל ענק נאר ווייזען אז אלעס באשטייט פון אביסעלע אינדיווידואליטעט און אינדיווידואלעזירן.
און איך וועל ענק זאגן, אז אלעס וואס מען זעהט אין די וועלט, איז נאר א משל לשבר את האוזן, א שפיגל וואס קומט פאר צווישען מענטשן און מענטשהייט, אינדיווידואליטעט איז איר יסוד.
דער שגעון פון נארמאלקייט איז אין לשער.
זיי מאכן אז עס זאל זיך דאכטן אז גאט רעכענט זיך מיט די הלכות נארמאל, אז א מאמע איז נעבעך משוגע געווארן, און סגייט איר אן אז איר זון גייט קראקס, אנשטאט איר גיבן די נויטיגע הילף, טוט ער גאר אויס די קראקס, און לויפט אין שול ווי א כיבוד אם הירו, פאני.
און ווען די רעדסט מיט דעם נארמאלן, איז עס ווי די רעדסט צו דעם פראג'ן גולם.
איך בין שוין היבש אויסגעברענט פון אזויפיל רעדן פון דעם, איך רעדט שוין נישט פון דעם מיטן זעלבן אייפער ווי אמאל, א חידוש איז וויאזוי הרב לאבין האט נאך די מוט.
כ'מיין ווי געטליך קען מען שוין זיין, ווען יעדע געטליכע מעשה וואס מען וויל נאר טוהן ווערט באטראכט מיט נארמאלע בליקן, געטליכקייט איז נישט קיין נארמאלע זאך, איז עס?
און יעצט קען מען דן זיין, ארעסטאנטן אין א 'נארמאלע' תפיסה, וואס זענען די ארעסטאנטן?
אוי געוואלד ווי נעמט מען זיך אביסל חירות הנפש.[/justify]
וויפיל ס'הארץ האט שוין געווייטאגט אויף דעם, שעות פראבירן צו מסביר זיין פאר דעם 'נארמאלן' מענטש ווי 'וואנזיניג' ער איז.
רבי יואל אשר שמועסט מיט אונז אויס א פרט פון דעם גרויסן דערגרייכונג וואס הייסט אינדיווידואליטעט.
מיין היטל איז אויסגעטוהן פאר יואל אשר.
וואס איז שוין א לעבן אן אייגענשאפט'ן, אייגענארטיגקייט, זעלבסשטענדיגקייט, יחידיות, פערזענליכקייט, אינדיווידואליזם.
רבי יואל אשר, ווער עס ליינט זיינע ווערק זעהט דאס, האט אן אינדיווידואלעזירטע בליק, ער זעהט נישט מיט קיין מאסן-בליק, מענטשן און מענטשהייט, זענען ביי אים צונומען, צוטיילט, ער זעהט ליבערשט איניווידואלן.
מען דארף אפילו נישט אויסשמועסן, אז ווער עס כאפט זיך ארויף אויף די משל פון קראקס, האט נישט תופס געווען די גאנצע מושג פון דעם ארטיקל, און ער קען צוריק גיין אין די ליין ביי דזשי ענד בי.
וואס איז שוין דען א מענטש, אביסל אינדעווידואליטעט מיט א זעקל אבסעסיעס.
אקעי, איך זאג עס נישט גוט, א מענטש איז דאך איין שטיק אינדעווידואליטעט.
אז מען האט אן אבסעסיע צו אינדיווידואליטעט, איז דאס א מושג פון שלימות האדם.
איין זאך איז זיכער, דער קוצק'ער וואלט ענק אלע געשפיגן אין פנים.
'נארמאל' איז דער נייער נאמען פאר 'פאלשקייט', פאדארבענע שקר.
שוין דער קוצק'ער, בנ'אונז לערנט מען נישט די ספרים.
נא, וועט מען מיזען זאגן, אז ביי אונז עקזעסטירט נישט דער מיסטישער קאוד פון בנ'אונז.
פארלאנג איך דען דעם טראגישען קוצק'ן אמת?
יא מיט ניין. איך קען ענק שוין, עטס האלטס נישט ביי דעם. אבער אלעס מיט א גבול, מען דארף נישט פארדעם אדעפטירן דעם טראגישען נארמאל'ן שקר. די שקר פון נארמאלקייט.
ס'איז א כלל, מאסן פראדוקציע איז א שואה.
וואס זאג איך דא?
די וועלט עקזעסטירט נישט בעצם. סווענד זיך נאר וועלכע ברילן מען ניצט פארן מסך צווישען דעם נאקעטן אויג און דער ווארהייט.
אז מען איז א קוצק'ער, גייט מען בכלל נישט קיין ברילן, אפילו דער דינסטער מסך המבדיל, צווישען דעם אויג מיטן פאקט, איז א שטער צו דעם נאקעטן אינטימישן קשר פון דעם פליישיגען אויג מיט די ווירקליכקייט און אמת.
ס'גארנישט פארהאנען אויף די וועלט, א חוץ א פאר אויגן, און די גאנצע וועלט, דער גרויסער יקום, חסרונות און כשלונות, מעלות און הצלחות אלעס עקזעסטירט נאר אין איין פאר אויגען. וועמענס? דיינס.
פון די צוויי רינדיגע אביעקטען זעהט זיך א גאנצע וועלט.
אלעס ווענד זיך פון וועלכע ברילן מען קוקט ארויס.
און די ברילן איז דער מסך המבדיל פון דעם אמת, דעם ריאליטעט, דעם אובייעקטיוון ריינעם בליק.
דאס זענען די פאדעמענטאלע יסודות אין קוצק.
גייסטאך יא ברילן, קוקסט יא ארויס פון מאחורי המסך. אבער כאטש זאלן די ברילן זיין ריין, די ריכטיגע ברילן.
אבער אויב קוקט מען לכתחילה מיט א מאסן בליק, ברילן וואס מען זעהט פון זיי נאר כלליות'דיג, נישט פרטיות'דיג, גיב כאטש דעם קרעדיט פאר דזשאסעף גאבעללס.
דער מאסן קוק איז די דיירעקטע סתירה מיט אינדעווידואליטעט, אייגענשאפט, רעכטן, מיינונגען. קען מען זיך דען פארווירקליכן ווען מען איז נישט מער ווי א פרט פון איין גרויסען כלל?
דער אמת איז, אז א מענטש איז טאקע נישט מער ווי א פרט פון איין גרויסען כלל, זיין אייגענעם כלל, נישט יענעמ'ס.
ווען מען איז א חלק פון יענעמס כלל, באגראבט מען דעם אייגענעם עקזיסטענץ, אייגענשאפט, און ווען א גאנצע דור באגראבט זיך, און דערשטיקט זיך מיט דעם שעדליכן גאז גערופן נארמאל, איז דאס נישט נאך א חורבן?
האבן מיר דען א מושג, וויפיל מיר האבן האבן פאלוירן ביי דעם דאזיגן חורבן?
מענטשען וואס ווען זיי וואלטן ווען געהאט די יכולות זיך צו מקשר זיין מיט זייער אינערער נפש, יכולות, טאלאנטן, וואלטן זיי צוגעבען נישט נאר פאר אונז, נאר פאר די וועלט, הערטס עטס נישט די דערשטיקטע קולות וואס שרייט ארויס פון זיי אלע?
איך בין שוין טויב פון די קולות.
עטס כאפסט, אלעס שטייט אויף אינדעווידואליטעט. אין א נאיווער וועלט, קוקט מען אויף אלעס מיט איין אויג, מען פארעט זיך נישט צו אינדיווידואלעזירן די אינווידואלן, ביז עס קומט א איינשטיין און אינדיווידואלעזירט א יקום ביז צו די מינימאלע אינדיווידואלן, און ער אנטפלעקט גאר אז די, אינדיווידואלעזירטע, זענען די סודות פון די יסודות פינעם יקום. אדער רעליגיעז גערעדט, ביז עס קומט א רבי חיים, וואס פארעט זיך צו אינדיווידואלעזירן די הלכה'ישע אינדיווידואלן, און עס וואקסט ארויס פון דעם צוויי דינים, און נאר נאכן אינדיווידואלעזירן קען מען דערגרונטעווען די יסודות פון דער הלכה'ישער און דער תלמוד'ישער פארשטאנד, און דערנאך האבן מיר א חזון איש וואס איז מסביר און מכריח וועלכעס איז באמת אן אינדיווידואל און פארוואס.
עטס זעטס, אלעס באשטייט אויף אינדיווידואליטעט, איך ווייס נישט אויב אין דער יידישער לעקסיקאן איז בכלל פארהאנען אזאנע ווערטער ווי אינדיווידואליטעט, אינדיווידואלעזירן, אינדיווידואלעזירטע, אבער איך וויל ענק נאר ווייזען אז אלעס באשטייט פון אביסעלע אינדיווידואליטעט און אינדיווידואלעזירן.
און איך וועל ענק זאגן, אז אלעס וואס מען זעהט אין די וועלט, איז נאר א משל לשבר את האוזן, א שפיגל וואס קומט פאר צווישען מענטשן און מענטשהייט, אינדיווידואליטעט איז איר יסוד.
דער שגעון פון נארמאלקייט איז אין לשער.
זיי מאכן אז עס זאל זיך דאכטן אז גאט רעכענט זיך מיט די הלכות נארמאל, אז א מאמע איז נעבעך משוגע געווארן, און סגייט איר אן אז איר זון גייט קראקס, אנשטאט איר גיבן די נויטיגע הילף, טוט ער גאר אויס די קראקס, און לויפט אין שול ווי א כיבוד אם הירו, פאני.
און ווען די רעדסט מיט דעם נארמאלן, איז עס ווי די רעדסט צו דעם פראג'ן גולם.
איך בין שוין היבש אויסגעברענט פון אזויפיל רעדן פון דעם, איך רעדט שוין נישט פון דעם מיטן זעלבן אייפער ווי אמאל, א חידוש איז וויאזוי הרב לאבין האט נאך די מוט.
כ'מיין ווי געטליך קען מען שוין זיין, ווען יעדע געטליכע מעשה וואס מען וויל נאר טוהן ווערט באטראכט מיט נארמאלע בליקן, געטליכקייט איז נישט קיין נארמאלע זאך, איז עס?
און יעצט קען מען דן זיין, ארעסטאנטן אין א 'נארמאלע' תפיסה, וואס זענען די ארעסטאנטן?
אוי געוואלד ווי נעמט מען זיך אביסל חירות הנפש.[/justify]
