קאווע שטיבל

דודי זי"ע נהג, כאשר הושיט ידו לשלום לילד לפני גיל הבר מצוה, היה עוטף את ידו במגבת, וכן גם נהג עמי. פעם לאחר ששהיתי בחו"ל בערך כשנה וחזרתי לפני חג הפסח לארץ הקודש, התגעגעתי בגעגועים עזים לדודי זי"ע, הלכתי להתפלל מעריב ולאחר מעריב נכנסת לקבל ברכת שלום.

דודי זי"ע לקח המגבת כהרגלו והחל לכורכה סביב לידיו הק', הייתי אז ילד קטן וחשבתי לעצמי: כבר שנה שלא ראיתי את דודי וכעת נותן לי את היד רק עם מגבת, ופרצתי בבכי.

דודי זי"ע שמע זאת, הזדעזע והסיר את המגבת, נתן לי ידו לשלום ולאחר מכן נטל ידיו.

דובר משרים האט געשריבן:

וחלופיהן האט געשריבן:די מעשה איז עטוואס צענזורירט. דער רבי איז געווען פון דער רוזינער גזע, אפשר דער סדיגורער? ווען ער איז ארויס האט דער בעלזער רב געזאגט, היינטיגע רביס איז זייערע ראשית חכמה א צייטונג.

ס'קען זיין אז די מעשה איז געווען מיט רבי שלמה חיים מסאדיגורא - ווערד א באשרייבונג פאר זיך, ער פלעגט טאקע שרייבן מאמרים אין הצופה (ס'איז שוין צאמגענומען אין א ספר 'דברים בעתם').

אישתישבי האט געשריבן:דאס איז אפשר לויט איין שיטה!!!

איש חזון האט געשריבן:אגב, די ישראל'ישע באס קאמפעניס האלטן ווי דעי שיטה (אויב ס'טאקע דא אזאנס).

diff האט געשריבן:

איש חזון האט געשריבן:אגב, די ישראל'ישע באס קאמפעניס האלטן ווי דעי שיטה (אויב ס'טאקע דא אזאנס).

מקור?

בימות החורף בשנת תש"ח (כאשר התחוללה מלחמה בארץ ישראל), עלה הרה"ח ר' משה גראס ז"ל לראשונה מגענף לארה"ק כדי לקבל את פני קדשו של כ"ק מרן מהר"א זי"ע. בשהותו במחיצת הקודש הבחין שמרן זי"ע לובש 'בעקיטשע' משומש ומיושן שאף היו בו טלאים, ועגמה נפשו מאוד על כך בזכרו את הדר תפארת גדולתו של מרן בשבתו על כסא מלכותו בעיר בעלזא בימים כתיקונם, ועתה הגיע המצב עד כדי כך שמרן לובש 'בעקיטשע' קרוע.

הלך איפוא לקנות חתיכת בד של משי על מנת לתפור 'בעקיטשע' חדש עבור מרן זי"ע, והזמין גם חייט שיבוא למעון קדשו של מרן כדי לקחת את המידות כנהוג. כאשר סיפר הדבר למרן וביקש רשות שיבוא החייט לקחת את המידות, נשא מרן זי"ע את עיניו עליו במבט של תמיהה ואמר לו: "איך פארשטיי דיר נישט, יודיש בלוט גיסט זיך אויף די בערג, וועל איך מיך יעצט מאכן מלבושים?"

ליטוואק פון בודאפעסט האט געשריבן:יעצט געהערט א מעשה.
דער בעלזער רב האט אמאל גערעדט אז מ׳גייט שוין דאווענען, און נאך דעם זיך פארזוימט אויף עפעס כדרכו בקודש. שלום פויגעל איז נערוועז געווארען, און ער איז אריין מיט די טלית און תפילין, זאגענדיג "מ׳קען שוין גייען דאווענען".
דער בעלזער רב האט איהם גע׳ענטפערט "יא, דעים עצה קען איך אויך"

Sent from my LG-K373 using Tapatalk

סיפר הרה"ח ר' הערשל יערוסלב'ער ז"ל: פעם בא אחד מפליטי השואה שגר בתל אביב אצל כ"ק מרן זי"ע לתפילת מעריב יחד עם בחור אחד שלמד אצלו בעיר קראקא, והתלונן עליו שעזב את הלימוד והלך לעבוד.

הגיב מרן זי"ע ואמר: "א גלייכע זאך", והמשיך: "על מאמר חז"ל ששואלים למעלה את האדם 'קבעת עתים לתורה?' כותבים ראשונים: אז מ'דארף זיך אפרייסן פון די צייט כדי צו לערנען תורה, און חז"ל זאגן: 'טוב תורה עם דרך ארץ'..."

ארי נוהם האט געשריבן:---

די צווייטע מעשה איז געדריקט אינעם מחנה חרדי דעם יום טוב פסח עמ' 85, צווישן די זכרונות פון בילגורייער רב וואס האט פארצייכנט מה שראה בבעלזע ושמע מאחיו ר' אהרעלע. די מעשה (אות כ"ח) איז פשוט זיס און ווייזט אז בעלזער רב האט געקענט מאכן א ווערטל:

אין טשערנאביל פלעגט מען זאגן הלל מיט א ברכה, ביים באקן די מצות ערב פסח. ר' אהרעלע האט אים נאכגעזאגט בשם אביו מהרי"ד צוויי טעמים דערצו. 1) ווייל ס'שטייט אין אחרונים אז מ'מעג באשטימען א מנהג צו זאגן הלל מיט א ברכה אויף סיי וועלכע מאורע, אויב רוב שטאט איז מסכים דערצו. 2) ווייל ר' מאטעלע טשערנאבילער ובניו האבן געשפירט די זעלבע קדושה וואס די אידן האבן געשפירט ביים זאגן הלל ביים מקריב זיין דעם קרבן פסח אין ביהמ"ק אין ירושלים, און אז מ'שפירט אזא קדושה קען מען זאגן הלל מיט א ברכה.

האט ר' אהרעלע צוגעלייגט דערצו, אז דער צווייטער טעם "טאר מען נישט אויסזאגן פאר די ליטוואקעס"...

[עד כאן מרשימת בילגורייער רב].

הרה"ח ר' יוסלע קארנפעלד - טורנער ז"ל, קרא לעצמו "בזשעסטיקער רב" כדי להשתמט מהצבא הפולני.
פעם כשבא לארץ ישראל הר"ח ר' מאיר יחיאל וואלקענפעלד בנו של הרב מבזשעסטיק ז"ל, ודיברו בבית מרן זי"ע שהוא מגיע, אמר מרן זי"ע בבדיחותא:
"וואס וועט יעצט זיין? זאל דער בזשעסטיקער רב'ס זון רופן דעם בזשעסטיקער רב צו דין תורה צום יפו רב (הרה"ג ר' אברהם מהודר ז"ל), און ער וועט זיי אויסגלייכן..."

ארי נוהם האט געשריבן:די פאלגענדע מעשה איז אינטערסאנט נישט נאר צוליב בעלזער רב'ס חלק דערין, נאר אויך צוליב דער בעל העובדא - זיין פלומעניק, דער היינטיגער בעלזער רבי.

ביים "לעקיך און בראנפן" ביים יא"צ פון ר' אהר'לע בעלזער, כ"א אב תשע"ב האט ער דערציילט דאס פאלגענדע (איבערגעדריקט געווארן אין מחנה חרדי, גליון 1749):

דודי זי"ע נהג, כאשר הושיט ידו לשלום לילד לפני גיל הבר מצוה, היה עוטף את ידו במגבת, וכן גם נהג עמי. פעם לאחר ששהיתי בחו"ל בערך כשנה וחזרתי לפני חג הפסח לארץ הקודש, התגעגעתי בגעגועים עזים לדודי זי"ע, הלכתי להתפלל מעריב ולאחר מעריב נכנסת לקבל ברכת שלום.

דודי זי"ע לקח המגבת כהרגלו והחל לכורכה סביב לידיו הק', הייתי אז ילד קטן וחשבתי לעצמי: כבר שנה שלא ראיתי את דודי וכעת נותן לי את היד רק עם מגבת, ופרצתי בבכי.

דודי זי"ע שמע זאת, הזדעזע והסיר את המגבת, נתן לי ידו לשלום ולאחר מכן נטל ידיו.

טמיר האט געשריבן:ס'איז קיוט, אבער לדעתי גייט עס אריין אין כלל פון דעם אשכול https://r.tapatalk.com/shareLink?url=ht ... are_type=t

נאכאמאל, ס'איז א זיסע "כאפ", אבער עניבאדי וואלט געקענט אויפקומען מיט דעם, איך זעה נישט קיין שום גדלות אין דעם