קאווע שטיבל

בר בי רב האט געשריבן:רבי יהודה איז חולק אויף זבים מצורעים און נידות. אלע טומאה שבגופן, דומיא דבעל קרי. טמאי מת איז נישט כלל און איז יא מחויב טבילה, לכאורה.

בר בי רב האט געשריבן:ואס הייסט נהוג עלמא כרבי יאשיה בכלאים הכרם.  צוויי מינים איז דאך אויכעט אסור עכ"פ מדרבנן. ס'א נפקא מינה לענין הנאה צו ס'איז מדאורייתא.

chosen people האט געשריבן:

בר בי רב האט געשריבן:רבי יהודה איז חולק אויף זבים מצורעים און נידות. אלע טומאה שבגופן, דומיא דבעל קרי. טמאי מת איז נישט כלל און איז יא מחויב טבילה, לכאורה.

ווי טרעפסטו אזא ר''י? מסתמא מיינסטו די ת''ק פון די ברייתא, אבער ווי נעמסטו אז א טמא מת טאר נישט לערנען ביז ער טובל'ט זיך?

בר בי רב האט געשריבן:

chosen people האט געשריבן:

בר בי רב האט געשריבן:רבי יהודה איז חולק אויף זבים מצורעים און נידות. אלע טומאה שבגופן, דומיא דבעל קרי. טמאי מת איז נישט כלל און איז יא מחויב טבילה, לכאורה.

ווי טרעפסטו אזא ר''י? מסתמא מיינסטו די ת''ק פון די ברייתא, אבער ווי נעמסטו אז א טמא מת טאר נישט לערנען ביז ער טובל'ט זיך?

דער תנא איז רבי יהודה, ווי ער שטייט ווייטער במשנתנו דף כו.
א טמא מת מעג יא לערנען. א טמא מת א בעל קרי טאר נישט, כאטש א זב א בעל קרי מעג יא.

בר בי רב האט געשריבן:מעשה באחד.. אמרה ליה ריקא יש לך ארבעים סאה.
ס'הייסט ווען ער זאגט ווען איך בין נאר מקפיד אויף תשעה קבין וואלט ווען ארויסגעקומען א מכשול.

בר בי רב האט געשריבן:מעשה באחד.. אמרה ליה ריקא יש לך ארבעים סאה.
ס'הייסט ווען ער זאגט ווען איך בין נאר מקפיד אויף תשעה קבין וואלט ווען ארויסגעקומען א מכשול.

אישתישבי האט געשריבן:

בר בי רב האט געשריבן:מעשה באחד.. אמרה ליה ריקא יש לך ארבעים סאה.
ס'הייסט ווען ער זאגט ווען איך בין נאר מקפיד אויף תשעה קבין וואלט ווען ארויסגעקומען א מכשול.

אפשר, זיי האט עס געזאגט בדרך ליצנות, און היות ער האט מקפיד געוועהן אויף דעם, האט זי פארלוירן דער חן.

כדוגמת איינער וואס איז א חסיד פין אהבת ישראל (וויזניץ), און איז אבער עובר אלע עבירות, טאמער זאל דער זונה חוזק מאכן פין אהבת ישראל, זאגט ער זי, עד כאן, פין מיין גאט מיילא, אבער מיין רבי? זיי געזונט.

chosen people האט געשריבן:

בר בי רב האט געשריבן:מעשה באחד.. אמרה ליה ריקא יש לך ארבעים סאה.
ס'הייסט ווען ער זאגט ווען איך בין נאר מקפיד אויף תשעה קבין וואלט ווען ארויסגעקומען א מכשול.

די צל''ח זאגט מ''מ היכא דאיכא מי שהעריב שמשו עדיף מטבול יום.

chosen people האט געשריבן:

בר בי רב האט געשריבן:

chosen people האט געשריבן:

בר בי רב האט געשריבן:רבי יהודה איז חולק אויף זבים מצורעים און נידות. אלע טומאה שבגופן, דומיא דבעל קרי. טמאי מת איז נישט כלל און איז יא מחויב טבילה, לכאורה.

ווי טרעפסטו אזא ר''י? מסתמא מיינסטו די ת''ק פון די ברייתא, אבער ווי נעמסטו אז א טמא מת טאר נישט לערנען ביז ער טובל'ט זיך?

דער תנא איז רבי יהודה, ווי ער שטייט ווייטער במשנתנו דף כו.
א טמא מת מעג יא לערנען. א טמא מת א בעל קרי טאר נישט, כאטש א זב א בעל קרי מעג יא.

איז מעגליך אז עפעס מישטו צוזאם, ווי רעדט ר''י פון מצורע? און פון ווי נעמסטו אז אויב מען איז א טמא מת + בעל קרי איז אנדערש ווי זב + בעל קרי, די ווארט איז אז ער האט א טומאה חמורה איז ער פטור

בר בי רב האט געשריבן:דליכא עילוואי לא האי ולא האי.
רב הונא האט קיינמאל נישט עוסק געווען אין פריה ורביה? וואס הייסט אז אפי' מ' סאה האט ער נישט געברויכט? אויב נישט היינט דעמאלטס נעכטן. מיט הערב שמש האט עס נישט צוטון.

בר בי רב האט געשריבן:אמר אביי לא שנו אלא בכלי שהוא כליין, אבל אינו כליין אפילו פחות מטפח.
שפעטער זאגט אביי אז לגבי ספר תורה, ס'הייסט בכלל א כלי פאר חציצה נאר בדאינו מאניה, ס'איז נישט קיין באשטימטע מטפחת ספר תורה. אבער כליין אפילו עשרה ווערן בטל צום ספר. יעדע מטפחת ספר האט א חלל טפח. פארוואס איז ביי תפילין אנדערש? פארוואס א תפילין בייטל הייסט בכלל א חציצה?

בר בי רב האט געשריבן:פארוואס זאל מען אין משנה תורה ענדערש דרשנן סמוכין ווי אין די אנדערע ספרים?
כבר ציינו מש"כ תוס' ביבמות

וואס איז רב גידל מוסיף מיטן טייטש "כנף שראה אביו לא יגלה"? וויאזוי פארשטיי איך יעצט בעסער דעם פסוק?
משום דשינה מלשון שכתוב ברישא מלשון "אשתו", וכתב ולא יגלה את "כנף" אביו, ולא כתב אשת אביו, משמע שזהו שונה מפשטות כוונת אשה, שסתם אשה נעשה ע"י קידושין, לכן כתב לא יגלה את כנף אביו ללמד שאין הכוונה באשה רגילה אלא אנוסה ומפוטה שנעשה אשתו ע"י בעילה ולא ע"י קידושין


פארוואס קען נישט רבי יהודה ארויסלערנען צוויי זאכן פון די זעלבע סמוכין אבער ריב"ל אליינס קען יא?
כמ"ש שזה מה שלמד מכאן שבע"ק אסור בדברי תורה זה רק אסמכתא בעלמא. וכ"כ השיטה מקובצת

בר בי רב האט געשריבן:מהו שיכנס אדם לביה"כ קבוע להשתין, רבא אמר אסור שמא יפנה בהם. וא"ד שמא יפיח.
א שטיקל תימה. האסט דאך א מינוט צוריק געזאגט אז בביה"כ ארעי חולץ לאלתר, ווייל ד אמות איז א חיוב בלויז אויף א קבוע. פארוואס אז ער גייט אין א קבוע, אפילו נאר אויף להשתין, קומט זיך נישט מטעם זה קיין ד אמות? און וויאזוי העלפט שמא יפנה, פריער גייט ער בארעי מיט כוונה תחילה להיפנות, און פארט איז נישטא קיין חיוב ד אמות.
צווייטנס, שמא יפיח איז שייך ביי אן ארעי אויך.

chosen people האט געשריבן:

בר בי רב האט געשריבן:מהו שיכנס אדם לביה"כ קבוע להשתין, רבא אמר אסור שמא יפנה בהם. וא"ד שמא יפיח.
א שטיקל תימה. האסט דאך א מינוט צוריק געזאגט אז בביה"כ ארעי חולץ לאלתר, ווייל ד אמות איז א חיוב בלויז אויף א קבוע. פארוואס אז ער גייט אין א קבוע, אפילו נאר אויף להשתין, קומט זיך נישט מטעם זה קיין ד אמות? און וויאזוי העלפט שמא יפנה, פריער גייט ער בארעי מיט כוונה תחילה להיפנות, און פארט איז נישטא קיין חיוב ד אמות.
צווייטנס, שמא יפיח איז שייך ביי אן ארעי אויך.

[justify]איך האב פארשטאנען די סוגיא כדלהלן.

הנפנה לגדולים דארף מען אויסטוהן די תפילין. איין מאל מען מוז אויסטוהן די תפילין אויב מען גייט צו א בית הכסא קבוע דארף מען עס טוהן ברחוק ד' אמות און אוודאי אנטוהן ברחוק ד' אמות. אויב ער גייט אריין בבית הכסא עראי קען מען עס אויסטוהן דארט אויפן פלאץ אבער איינמאל ער האט דארט מפנה געווען גדולים ווערט עס שוין א בית הכסא קבוע און מען איז מוז עס אנטוהן צוריק ברחוק ד' אמות.
הנפנה לקטנים אויב ער גייט בביה''כ עראי דארף ער לכו''ע נישט אויסטוהן די תפילין נאר מניחין בראשו. אבער אויב ער גייט בביה''כ קבוע (עי' תוס') איז דא א מחלוקות צווישן רבינא מיט רב אדא בר מתנה און רבא צו חיישינן לשמא יפנה או יפיח.[/justify]