קאווע שטיבל

יאיר האט געשריבן:איך האב שוין לאנג פארלוירן דעם המשך. די זאכן זענען צו טיף פאר מיר, איך וועל זיך ענדערש אפגעבן מיט סייקליסטס און די חטאים פון דוד המלך.

ג"א מצטרף. איך וואלט נאר מוסיף געווען/קלאר געמאכט אז דער פראבלעם דא איז נישט אזוי עומק הנושא ווי אופן בהירות וצורת הדיון וואס פאדערט זיך דן צו זיין אזעלכע זאכען, אנהייבנדיג מיט פשוטע הגדרות ביז מזעהט אז מפארשטייט זיך אויף די אלף בית און אזוי בהדרגה גיין ווייטער ביז מער קאמלפילירטע נקודות והגדרות. דערוויל אין דרע שמועס זעהט אויס אז אלע משתתפים האבען געוויסע הבנות אבער עס איז בכלל נישטא קיין מוסכמדיגער שפראך אויף די אל"ף בי"ת וממילא האלט קיינער נישט מיט וואס טוט זיך.

אם יהיה אלהים (האחד, הפשוט, הא"ס) עמדי, ויהיה דרישה מהקהל, וועל איך אפשר פראבירען עפענען אן אשכול צו רעדן אביסל איבער גאט אנהייבנדיג פון די פשוטסטע יסודות והנחות זאל לפחות די פשוטע זאכען זיין קלאר, און דאן אפשר גיין טיפער. (דערווייל האב איך געשריבען אביסעל אין מיין אשכול אויך שפינאזע'ן, עיי"ש)

יאיר האט געשריבן:איך האב שוין לאנג פארלוירן דעם המשך. די זאכן זענען צו טיף פאר מיר, איך וועל זיך ענדערש אפגעבן מיט סייקליסטס און די חטאים פון דוד המלך.

א אינגעל זיכט זייער שטארק א דאלער וואס ער האט פארלוירען. ער דרייט זיך אהין אין צוריק, ארויף אין אראפ מיט אזא ערענסטע מינע. פרעגט אים זיין חבר, ביסט זיכער אז דו האסט עס פארלוירען אין דעם שטוב? ניין, איך ווייס זיכער אז איך האב עס פארלוירען אין אן אנדער שטוב, אבער דארט איז זייער טונקעל, און צו שווער צו זוכען.

איך זעה יעצט וואס לעיקוואד זאגט. מסכים לדבריך. לינק מיר דיין אשכול זיי מוחל.

viewtopic.php?f=8&t=2333

ועל אלקים שלו
viewtopic.php?f=8&t=2333&start=25#p60527

נשמה יתירה האט געשריבן:

יאיר האט געשריבן:איך האב שוין לאנג פארלוירן דעם המשך. די זאכן זענען צו טיף פאר מיר, איך וועל זיך ענדערש אפגעבן מיט סייקליסטס און די חטאים פון דוד המלך.

א אינגעל זיכט זייער שטארק א דאלער וואס ער האט פארלוירען. ער דרייט זיך אהין אין צוריק, ארויף אין אראפ מיט אזא ערענסטע מינע. פרעגט אים זיין חבר, ביסט זיכער אז דו האסט עס פארלוירען אין דעם שטוב? ניין, איך ווייס זיכער אז איך האב עס פארלוירען אין אן אנדער שטוב, אבער דארט איז זייער טונקעל, און צו שווער צו זוכען.

מיט מיין 'צו טיף' האב איך באמת געמיינט עפעס טיפערס, אבער אז לעיקוואוד האט שוין אנגעהויבן וועל איך ממשיך זיין און מסביר זיין מיינע ווערטער. דער גאנצער נידון איבער 'אין סוף' 'בלי גבול' וכל שם וחניכא דאית להו, איז לויט מיין ארימע מיינונג איבריג. איך וועל נישט מער נתפעל ווערן פון די בריאה אויב איך וועל וויסן אז דער אין סוף באהאלט זיך אין יעדן שטיינדל, און מיין אמונה וועט אויך נישט ווערן שטערקער, ווייל דאס זענען מושגים וואס נישט דער וואס הערט עס און נישט דער וואס זאגט עס פארשטייען וואס זיי רעדן, און הענס, אומפארשטענדליכע ווערטער. אויסער דעם, איז די גאנצע שאלה פון ווי אזוי מען ערקלערן אדער נענטער מאכן דעם אין סוף צו אונז א קינדערישע שאלה אין מיינע אויגן, און קומען צו מסקנות אז גאט מוז זיך געפינען אין יעדע שטיין איז אודאי נישט שכל'דיג. דאס איז בערך אזוי ווי מען זאל זאגן, היות צייט איז נישט מוגבל צו ספעיס, ממילא מוז זיין אז צייט געפינט זיך אויף יעדע פלאץ, אויף יעדע שטיין און גראז.

דער נידון פון אין סוף קען אבער יא זיין א שיינער שקלא וטריא, אויב מען רעדט פילאזאפיש, מען פרובירט זיך מצמצם זיין דעם מוח און פארשטיין אויף א מעטאפיזישע לעוועל וואס דאס באדייט פאר אונז מענטשן דער מושג פון אין סוף, אבער ווען מען הייבט אן רעדן פון קבלה מושגים, פון עשר ספירות, צמצום, און כתר עליון, זענען דאס אלעס מושגים וואס זענען תלוי אינ'ם כח הדמיון. עס זענען דא מענטשן וואס האבן א געשמאק אין דעם דמיון, און עס זענען דא מענטשן וואס האבן נישט. איך בין פון די צווייטע סארט. און דערפאר, ווען מען רעדט פון דמיונות המכונה קבלה קענען זיבן מענטשן זאגן זיבן באזונדערע זאכן, אבער זיי וועלן זיך קיינמאל נישט צונויפרעדן, ווייל זיי זענען זיך אפילו נישט סותר, אין דמיון קענען זיבן זאכן זיין אמת אויף איינמאל.

דאס איז מיין בליק אויף שמועסן אין קבלה מושגים, און הלואי זאלסטו מיר אויפווייזן אז איך בין נישט גערעכט.

יאיר
השאלה שלך על חוסר הקשר של מושגים מופשטים לזמן ומקום וממילא המצאותם בכל מקום נכונה. ולכן באמת האמירה שה' בכל מקום חסרת משמעות כל זמן שה' היינו המושג המופשט של אלוהות אז פשוט שאינו מוגבל בזמן כמו שמתמטיקה נמצא בכל מקום ובשום מקום. ולכן באמת זה לא מסביר נכונה את הגישה האימננטית באלהות. מה היא כן אומרת צריך להסביר באופן אחר יותר ואכ"מ.

אבל הנקודה של דמיון לא נובע מהנושא הזה כלל, נכון שהקבלה משתמשת בשפה ציורית של דמיון, וכל זמן שלא מבהירים את השפה למה מתכוונים בדרך כלל רעדט יעדער עפעס אנדערש און קיינער וייסט נישט צו דער צוייטער איז מסכים צו עם אדער נישט. אבער אויב וואלטן מיר טרם כל שיח קלאר געמאכט דער שפראך וואס מיר מיינען בוודאי יש מה לדבר כאן. וזו היתה עיקר דרישתי.

ובאופן כללי לשפה דמיונית וציורית ישנה עדיפות מסויימת שאין בשפה הלוגית בלבד.

עכ"פ לא הבנתי מה הקשר כאן לקבלה? כמה שהבנתי כל הנידון הזה לא קשור לא מתחיל ולא נגמר בקבלה. סך הכל יש אולי לקבלה או חסידות איזה שיטה או אמירה בנושא. ובאמת שצריך לבררה ולא משנה באיזה שפה.

יאיר,

דאס וואס דו האסט קודם געשריבען אז עס איז צו טיף האב איך נישט פארשטאנען. אבער וואס דו שרייבסט יעצט, פארשטיי איך דיר זייער גיט. לאז מיך דעריבער אריבערפירן אהער אפאר ווערטער וואס איך האב געשריבען. זיי מוחל זאג מיר צי דו ביסט מסכים מיטן געדאנק. עס קען זיין געמאלט אז דו זאלסט נישט זעהן די שייכות דא אהער, בעט איך דיך האב א טראפ געדולד. א דאנק.

א יעדעס מאל ווען מען האט מיך אויסגעלערנט א נייע ווארט אלס קליין קינד, האט מען מיר פארקלאפט די אמת'ע געפיל און עס איינגעצוימט אין דעם איינעם ווארט, אין דעם איינעם קאנצעפט. אויב אין די צייט וואס עס איז דא זיבען מיליאן פארשידענארטיגע שמייכלען, האט מען עס אלעס פארדעקט דורך געבן עס איין אויבערפלעכליכער שם הכולל "שמייכעל". האבן דאך אויב אזוי די אלע ווערטער אין קאנצעפטן מיך פארקלאפט, איינגעשפארט, און מצמצם געווען אין א קליין שאכטעלע. מען לאזט מיך נישט אריינאטעמען די פרייער עקזיסטענץ אהן די אלע אייגן באשאפענע איינצוימינגען, הגדרות, און הגבלות. איז עס דאך פשוט קעגן מיין עכטער מציאות. קעגן מיין בלי גבולדיגער מציאות וואס איך בין געווען איידער איך האב טועם געווען פינעם עץ הדעת, איידער מען האט מיר געגעבן זעקס ווערטער אויסצדריקען די אהנע שיעור פארשידענארטיגע געפילן וואס איך האב פאר ליבע. אפי' דאס ווארט ליבע איז שוין אויך צופיל גערעדט, צופיל געטראכט, צופיל פילאזפירט. לאמיך זיין אהן שום קאנצעפטן ווי איך האב נאך גארנישט קלאציפירט אלס דאס און יענס, אלס איך און די, אלס דער און יענער. אפי' זאגן אז איך וויל 'אחדות' איז א פארשוועכונג פון אט דעם עכטען טיעפן בענקעניש צו מיין און דיין און אונזערע עכטער מציאות. אפי' אחדות איז שוין צופיל גערעדט. גענוג מיט די קלעפצעטליך.


לעיקוואד,

איך גיי ליינען אלעס וואס דו שרייבסט דארט. עס קוקט אויס היבש אינטערסאנט. הפרטים יבואו.

למשל א 10 יעריג קינד האט אהבה צום מאמען. דאס קינד האט באמת גאר א טיפע און ברייטע אהבה, אבער מיט זיין קינדיש שכל איז ער דאס מגביל אז ער האט ליב זיין מאמע וועגן די לאליס וואס זי קויפט אים. דאס הייסט גענימען א טיפע אין ברייטע נקודה אין עס פארהאקט אין פארענגט. מען קען פארשטיין אז במסתרי נפשו שפירט זיך די קינד עפעס נישט מסודר. ער האט דא א מעכטיגע געפיל פין אהבה אבער ער בלאקירט דאס פין זיך אליינס. די אהבה פין פנימיות נפשו איז גאר שטארק, אבער זיינע קינדישע הגבלות לאזען נישט אז עס זאל אים איבערנעמען.

וואס איך פרוביר מסביר צו זיין אביסל איז וואס מיר מיינען באמת ווען מיר רעדן פין זיין אין א מצב פון הרחבה היפך צמצום. מיט דעם וואס מיר וועלן פארשטיין אז אלע מושגים און באגריפן שפארן איין אונזער אמתע געפילן אין קליינע שאכטעלעך. מיר געבן כלליותדיגע נעמען פאר א יעדע הרגש וואס בעצם זענען יעדע איינע פין זיי רחבה מני ים. מיט דעם זענען מיר גורם אז די אלע אהן א שיעור הרגשים ווערן פארדעקט פון אונז און מיר שפירן דאס שוין כמעט נישט. דאס לעבן אינגאנצן אינעם עולם הדיבור און אינעם עולם המושגים, דער איבערגעטריבענע עסן פונעם עץ הדעת, האט אונז פארשפארט אין אט די מושגים. מיר לעכצען ארויסצוגיין דערפון.

מיר ווילן זיין ווי אדם הראשון קודם החטא. טיף באגראבן זענען מיר נאך טאקע דאס. אבער עס איז פארדעקט מיט אלע מיני ווערטער וואס האבען באגרענעצט דעם אייגענעם בלי גבול אנוזערע.

פונקט ווי מיר פארשטייען אז א מענטש מיט געוויסע כוחות הנפש שפירט איינגעשפארט אין תפיסה אויב לאזט מען אים דאס נישט ארויסברענגען, אזוי איז בעצם יעדער מענטש איינגעשפארט אין די באגריפען, ווערטער, און שטחיות, וואס האבען צוגענומען די פרייהייט פין אונזער עכטע בלי גבולדיגע עקזיסטענץ.

די מענטשן וואס קענען דאך נישט אויסהאלטן אהן מגדיר זיין יעדע זאך האבען געמיזט געבן א נאמען פאר אט די בלי גבולדיגע אמת. זיי האבען דאס א נאמען געגעבן גאט. מיט דעם האבען זיי נעבעך אפגעטיילט פין זיך דעם פרייער עקזיסטענץ כאילו עס/ער איז עפעס אינדערויסען פין אונץ. כאילו דער בלי גבולדיגער עקזיסטענץ איז נישט אונזער מציאות. נישט וויסענדיג אז דער גאנצער גבול איז נישט מער ווי א פארקלאפטקייט און א צימצום פין אונזער פרייער און אפענער בלי גבולדיגער עקזיסטענץ. נישט כאפענדיג אז מען רעדט נישט פון צוויי זאכען, נישט פארשטייענדיג אז אחדות מיינט איינס און נישט צוויי. דהיינו מיר רעדן נישט פין "איך זיין דבוק אין גאט" כאילו דאס איז צוויי זאכן. מיר רעדן פון טרעפן און עפענען מיין טיפע און פרייע "איך".

לעיקוואד האט געשריבן:יאיר
השאלה שלך על חוסר הקשר של מושגים מופשטים לזמן ומקום וממילא המצאותם בכל מקום נכונה. ולכן באמת האמירה שה' בכל מקום חסרת משמעות כל זמן שה' היינו המושג המופשט של אלוהות אז פשוט שאינו מוגבל בזמן כמו שמתמטיקה נמצא בכל מקום ובשום מקום. ולכן באמת זה לא מסביר נכונה את הגישה האימננטית באלהות. מה היא כן אומרת צריך להסביר באופן אחר יותר ואכ"מ.
אבל הנקודה של דמיון לא נובע מהנושא הזה כלל, נכון שהקבלה משתמשת בשפה ציורית של דמיון, וכל זמן שלא מבהירים את השפה למה מתכוונים בדרך כלל רעדט יעדער עפעס אנדערש און קיינער וייסט נישט צו דער צוייטער איז מסכים צו עם אדער נישט. אבער אויב וואלטן מיר טרם כל שיח קלאר געמאכט דער שפראך וואס מיר מיינען בוודאי יש מה לדבר כאן. וזו היתה עיקר דרישתי.
ובאופן כללי לשפה דמיונית וציורית ישנה עדיפות מסויימת שאין בשפה הלוגית בלבד.
עכ"פ לא הבנתי מה הקשר כאן לקבלה? כמה שהבנתי כל הנידון הזה לא קשור לא מתחיל ולא נגמר בקבלה. סך הכל יש אולי לקבלה או חסידות איזה שיטה או אמירה בנושא. ובאמת שצריך לבררה ולא משנה באיזה שפה.

מיין פוינט איז (און קען זיין אז איך בין נישט גערעכט) אז היות דער מושג פון אין סוף איז בעצם א מושג וואס א בשר ודם קען נישט משיג זיין, (ע"ע הילבערט'ס האטעל) איז ווען מען הייבט אן פרובירן עס מסביר זיין ולקרבה אל השכל, קומט מען צו צו א רייע פון דמיונות, טייל שענערע דמיונות און טייל שוואכערע דמיונות, כל זמן מען רעדט נישט ריין פילאזאפיש, וואס דעמאלט איז מעגליך צו רעדן על פי שכל. אויסער אויב מען רעדט אין דעם בנין הקבלה אליין, נאכדעם וואס ס'איז שוין אויפגעבויט, וואס דעמאלט איז נישט קיין חילוק אויב דער יסוד איז על פי שכל אדער על פי דמיון, אזוי ווי די גמרא איז לאגיש אפילו פאר איינעם ואס גלייבט נישט אין תורה שבע"פ. היות דער אשכול רירט צו אזעלכע מושגים (לית אתר פנוי מיניה איז נישט קיין חסידישע מושג?) און פרובירט זיי צו מסביר זיין אויף א פשוט'ע שפראך ולקרבה אל השכל, האב איך מורא אז דער אשכול גייט אריין אין דעם כלל, און פון דעם קומט די צומישעניש. איך שרייב נישט אזוי קלאר, און איך האף די חכמים דא פארשטייען וואס איך וויל.

עס קען זיין אמת וואס דו שרייבסט אז כדי צו פארשטיין די נושא דארף מען רעדן ריין פילאזפיש. עס קען זיין אז אויב מיר וועלן זעהן אז דאס פעלט אויס וועט מען רעדן דעם שפראך אויך. ווער ווייסט אפשר בין איך גאר אביסעלע באהאווענט אין דעם שפראך אויך. לעת עתה זעה איך נאך נישט פארוואס מיר זאלען מיזען דיסקוטירען מיט ספעצילאזירטע אויסשפראכען אין נעמען.

גראדע איז מיר א גרויסע חידוש אויף ענק ביידען, דהיינו יאיר און לעיקוואד. אינעם אשכול פין "שכל פירט צו פאנאטיזם" האט עטץ ביידע גערעדט מיט עקסטאז וועגן בודדיזם. וראה פלא, דאס אלעס וואס איך האב יעצט דא געשריבען, איז גארנישט אנדערש ווי תורות של בודדה.

אז דו וועסט קוקען וואס איך האב ענק שוין דארט געפרעגט וועסטו זעהן מיין הבנה אז דער בעשה"ק איז געגאנגען ווייטער און שטערקער. אבער פאוואליע. זאג קלאר, זיי מוחל, צו דו האסט א פראבלעם מיט וואס איך האב יעצט געשריבן, די לעצטע פאר תגובות.

נשמה,
יעצט רעדסטו צו די זאך, דו האסט אויסגעטון דעם פילאזאפישן היטל און געטון דאס היטל פון א פסיכאלאג. דו ברענגט ארויס זייער וויכטיגע פוינטס בנוגע רעליגיע און גאט בכלליות. קעירען ארמסטראנג שרייבט ענליכע ווערטער אויף רעליגיע אין איר בוך a case for god. זי טענה'ט אז זינט די סייענטיפישע רעוואלוציע זענען מיר צוגעוואוינט צו טראכטן אז גאט און רעליגיע זענען סייענטיפישע מושגים, און דערפאר זעען זיי אויס ווי אלטמאדישע מושגים ביי ראציאנעלישע מענטשן, דער אמת איז אבער אז רעליגיע איז בכלל נישט קיין לאגישע זאך, עס איז אסאך נענטער צו ארט אדער מוזיק. אין אירע ווערטער:

So what should the religious adept actually say by way of expressing his or her faith? Nothing. This is the "apophatic" tradition, in which nothing about God can be put into words. Armstrong firmly recommends silence, having written at least 15 books on the topic. Words such as "God" have to be seen as symbols, not names, but any word falls short of describing what it symbolises, and will always be inadequate, contradictory, metaphorical or allegorical. The mystery at the heart of religious practice is ineffable, unapproachable by reason and by language. Silence is its truest expression. The right kind of silence, of course, not that of the pothead or inebriate.

ווען מען קוקט אן רעליגיע פון אזא בליק, זענען אלע טענות פון אטעאיסטן לעכערליך.
איז דאס וואס דו מיינסט, נשמה יתירה?

עס איז מיר נישט אזוי ניחא מסכים צו זיין צו דעם ארמסטראנג'קע. זי איז א בעל לשון הרע. קוק ווי זי באליידיגט דעם פאטהעד.
אויף ערענסט גערעדט, בעט איך לאמיר ווי וויניגער צושטעלען אונזערע ווערטער צו אנדער מיינונגען. איך וויל דוקא הערן וואס דו און דער עולם דא זאגט, וכן להיפך. נאך אלעם מיז איך זאגען אויף אן אמת אז עס איז ביי מיר בכלל נישט מופרך אז דו אדער אנדערע דא האבען ארויס די ענין בעסער ווי א מחבר בוק.

איך ברענג איר נישט אלס א ראיה לדבריך, איך וויל נאר וויסן אויב דו זאגסט די זעלבע זאך ווי איר, ווייל אירע ווערטער פארשטיי איך זייער גוט.

יאיר האט געשריבן:יעצט רעדסטו צו די זאך, דו האסט אויסגעטון דעם פילאזאפישן היטל און געטון דאס היטל פון א פסיכאלאג.

דו וועסט נישט זיין ברוגז אז איך וועל דיר אנמערקען אז מיינע פאר לעצטע תגובות זענען חזרה וואס איך האב געשריבען דא. באופן של "קאפי-פעיסט". עס קען זיין אז איך האב אויך געשריבען אנדערע ווערטער פאר דעם און נאכדעם, וואס האט דיך געמאכט פארלירן מיין מכוון.

עס איז נישט די ענין דא פון געבן נעמען, פסיכאלאגיע, פילוסופיא וכדו'. לאמיר פשוט רעדן פון די נושא זעלבסט. עס קוקט אויס פין דיין תגובה אז דו האסט נישט וואס אויסצושטיין קעגן מיינע ווערטער. לאז מיך דעריבער ממשיך זיין. ביטע מיך לאזן וויסן צו די ביסט מסכים.

ויש לטעון אז לכאורה די גאנצע נושא איז מים שאין להם סוף. מיר קענען אייביג חושש זיין אז מארגען וועט מען געוואויר ווערען פארקערט. אויף יעדען דעה וואס מיר קענען נאר חלומען איז שוין דא א פילוסוף וואס האט אזוי געהאלטען, און דריי פילוסופען וואס האבען דאס אפגעוואנדן. זעעהן מיר דען נישט אליין אז די דעה וואס מיר האבען געהאלטען לעצטעס יאר האלטען מיר נישט היינט? פארוואס זאל מען טראכטען אז איבערעסיאר וועט זיין אנדערש? די תירוך לענ"ד איז אז די עומק פין די ענין פין בלי גבול אקצעפטירט טאקע די טענה ממש. אדרבה דאס איז ממש מיין טענה דא. מיר ווילען זיך אפלאזען פין זיין משיעבוד צו א כלי מכשיר וואס האט אינז בכלל נישט משכנע געווען אז דאס איז מציאות כשלעצמו. מיר ווילען פשוט לעבען די מציאות כמו שהוא. איידער די שכל האט זיך אזוי שטארק ארויפגעזעצט אויף אונז. שטיפ מיך נישט אריין אין קיין שאכטעלע, ביטע.

די גדרי השכל ארבעטן זייער פיין אויף צו פירען אונזער טאג טעגליכע געברויכען. דאס איז ווייל די אלע געברויכען האבען מיר זיך אויסגעשטעלט לויט די הגדרות השכל. דהיינו די געברויכען זענען מצד דעם שכל וגדריה. אבער עס איז דא געברויכען וואס זענען מצד די מציאות וואס איז ברייטער פין שכל. די געברויכען קענען נישט מסודר ווערן מיטן שכלדיגע לעבן. א שטייגער ווי מאטעמאטיקע זאל ערפילן די געברויכן פון אהבה.

נאר ווען מיר וועלן לעבן אינדרויסן פין די באצוימונגען פין שכל, דהיינו לעבן מיטן בלי גבולדיגער מציאות, וואס דאס מיינט לעבן מיט גאט, מיטן אין סוף, מיטן בלי גבול, דעמאלטס איז עוז וחדוה במקומו. דאס איז אלעס וואס מען רעדט ווען מען זאגט דבוק זיין בה'. דער אייבערשטער איז נישט עפעס א געוויסער מושג. דער אייבערשטער איז די ענין פון זיין אינדרויסן פון מושג און גבול. עס איז נישט קיין אמונה אין "עפעס", עס איז א וועג פין לעבן אינדרויסן פון הגבלה. אמונה איז דביקות זאגט דער בעשה"ק. עס איז נישט קיין מחשבה פון עפעס א מין קאנצעפט. עס איז א וועג פון זיין. הוי"ה ב"ה. עס איז פשוט זיין אינזער אייגענעם שורש. דאס וואס מיר זענען באמת. אין שפראך פון חסידות רופט מען דאס אראפשיילען אלע קליפות [הגבלות וצמצומים] און דאן איז די שכינה מער נישט אין גלות, עס ווערט נתגלה אונזער בלי גבול

יאיר האט געשריבן:איך ברענג איר נישט אלס א ראיה לדבריך, איך וויל נאר וויסן אויב דו זאגסט די זעלבע זאך ווי איר, ווייל אירע ווערטער פארשטיי איך זייער גוט.

וואס איז דיר נישט מובן מיט מיינע ווערטער. פארוואס דארף איך דורכליינען אירע פיפצען ביכער כדי איך זאל קענען וויסען צו זי זאגט וואס איך, אדער צו איך זאג וואס זי?

נשמה יתירה האט געשריבן:דו וועסט נישט זיין ברוגז אז איך וועל דיר אנמערקען אז מיינע פאר לעצטע תגובות זענען חזרה וואס איך האב געשריבען דא. באופן של "קאפי-פעיסט". עס קען זיין אז איך האב אויך געשריבען אנדערע ווערטער פאר דעם און נאכדעם, וואס האט דיך געמאכט פארלירען מיין מכווין.

א גוט שטיקל. . אבער לאמיר דיר זאגן, דו האסט אפשר נאר געטוישט אפאר ווערטער, אבער דער חילוק איז זייער גרויס. פריער האסטו זיך באצויגן צום אין סוף און צום בלי גבול, וואס דאס מיינט אז דו רעדסט פילאזאפיש און דו פרובירסט צו מסביר זיין אין סוף. יעצט רעדסטו איבער די פילינג פון דעם מענטש, איבער זיינע הרגשים. גראדע איך האב נישט פונקט אזעלכע הרגשים, אבער ס'איז נישט משנה, ווילאנג דו רעדסט פון הרגשים קענסטו זאגן וואס דו ווילסט, דו קענסט אראפלייגן גענוי ווי אזוי דיין הארץ שפירט, דו קענסט מסביר זיין וואס גאט מיינט פאר דיר, אבער ביטע, זיי נישט מסביר לויט דיינע געפילן וואס 'גאט' מיינט פון אן אביעקטיוון שטאנדפונקט.

נשמה יתירה האט געשריבן:

יאיר האט געשריבן:איך ברענג איר נישט אלס א ראיה לדבריך, איך וויל נאר וויסן אויב דו זאגסט די זעלבע זאך ווי איר, ווייל אירע ווערטער פארשטיי איך זייער גוט.

וואס איז דיר נישט מובן מיט מיינע ווערטער. פארוואס דארף איך דורכליינען אירע פיפצען ביכער כדי איך זאל קענען וויסען צו זי זאגט וואס איך, אדער צו איך זאג וואס זי?

איך וויל וויסן אויב דער שטיקל וואס איך האב מעתיק געווען ברענגט ארויס די זעלבע נקודה וואס דו פרובירסט ארויסצוברענגען.

יאיר האט געשריבן:

נשמה יתירה האט געשריבן:

יאיר האט געשריבן:איך ברענג איר נישט אלס א ראיה לדבריך, איך וויל נאר וויסן אויב דו זאגסט די זעלבע זאך ווי איר, ווייל אירע ווערטער פארשטיי איך זייער גוט.

וואס איז דיר נישט מובן מיט מיינע ווערטער. פארוואס דארף איך דורכליינען אירע פיפצען ביכער כדי איך זאל קענען וויסען צו זי זאגט וואס איך, אדער צו איך זאג וואס זי?

איך וויל וויסן אויב דער שטיקל וואס איך האב מעתיק געווען ברענגט ארויס די זעלבע נקודה וואס דו פרובירסט ארויסצוברענגען.

אחוץ זאגען אויף פופצען וועגען [כמנין ספריה] אז מען קען נישט פארשטיין, דערהערען, דערשפירען, משיג זיין, גאט, און אז לך דומיה תהלה [כהטייטש הידוע], זאגען די ווערטער וואס די ציטירסט, גארנישט, [אדער כמעט גארנישט].

יאיר האט געשריבן:

נשמה יתירה האט געשריבן:דו וועסט נישט זיין ברוגז אז איך וועל דיר אנמערקען אז מיינע פאר לעצטע תגובות זענען חזרה וואס איך האב געשריבען דא. באופן של "קאפי-פעיסט". עס קען זיין אז איך האב אויך געשריבען אנדערע ווערטער פאר דעם און נאכדעם, וואס האט דיך געמאכט פארלירען מיין מכווין.

א גוט שטיקל. . אבער לאמיר דיר זאגן, דו האסט אפשר נאר געטוישט אפאר ווערטער, אבער דער חילוק איז זייער גרויס. פריער האסטו זיך באצויגן צום אין סוף און צום בלי גבול, וואס דאס מיינט אז דו רעדסט פילאזאפיש און דו פרובירסט צו מסביר זיין אין סוף. יעצט רעדסטו איבער די פילינג פון דעם מענטש, איבער זיינע הרגשים. גראדע איך האב נישט פונקט אזעלכע הרגשים, אבער ס'איז נישט משנה, ווילאנג דו רעדסט פון הרגשים קענסטו זאגן וואס דו ווילסט, דו קענסט אראפלייגן גענוי ווי אזוי דיין הארץ שפירט, דו קענסט מסביר זיין וואס גאט מיינט פאר דיר, אבער ביטע, זיי נישט מסביר לויט דיינע געפילן וואס 'גאט' מיינט פון אן אביעקטיוון שטאנדפונקט.

די כוונה איז בכלל נישט געווען אלץ א 'שטיקל'. איך האב קלאר מקדים געווען און געזאגט "לאז מיך דעריבער אריבערפירן אהער אפאר ווערטער וואס איך האב געשריבן". מיין אנמערקונג איז געווען אז בעניי דאכט זיך מיר אז דו לייענסט מיינע ווערטער בשטחיות. פארשטייט זיך אז דו ביסט בכלל נישט מחויב צו לייענען וואס איך זאג, און אוודאי נישט ליינען בעיון. אבער כדי מיר זאלן זיך נישט מוזן איבער'חזר'ן צען מאל און הערשט דערנאך זאגן אז "יעצט זאגסטו עפעס" כאילו איך בין יעצט אנגעקומען מיט עפעס, איז כדאי אז מיר זאלן זיך איינער דעם אנדערן אויסהערן מיט אן אמת.

דו זאגסט אז דו האסט נישט פונקט אזעלכע הרגשים. מיט דעם זעה איך אז מיר האבן זיך נאך נישט פארשטאנען. עס איז א אביעקטיווע פילאזאפישע רעיון וואס איך רעד דא. אבער אט דער רעיון איז מצד שני נישט קיין רעיון, דהיינו עס איז נישט בגדר מושג והגדרה. דאס מיינט אבער נישט אז איינער האט דאס יא און דער צווייטער נישט. פין איין זייט רעדן מיר דא פון די שפיץ הפשטה פין אלע הגבלות, דהיינו מיר רעדן פון עקזיסטענץ איידער [הקדם סיבה ולא זמן] עס איז פארמירט. דעמאלט איז נאריש צו נוצן שפראך אז דער עקזיסטענץ איז אין דעם שטיין וכדו'. דער שטיין איז עקזיסטענץ, עס איז עקזיסטענץ אין א געוויסע צורה. אבער מצד שני שרייבסטו אז "דאס זענען מושגים וואס נישט דער וואס הערט עס און נישט דער וואס זאגט עס פארשטייען וואס זיי רעדן, און הענס, אומפארשטענדליכע ווערטער". דעריבער ווייז איך ווי איך האב שוין געשריבן וויאזוי דאס רירט אהן דעם מענטש און עס איז נישט סתם ווערטער וואס האט נישט מיט אונז.

אויב איז אונזער אמת'ע מציאות נישט די אלע הגדרות פינעם שכל, אויב זענען מיר מסכים אז אפי' ווען מיר האבען נישט קיין הגדרה פאר אהבה, קענען מיר עס נאך אלץ שפירן און בענקען דערנאך, איז דאך נישט גערעכט צו זאגן אז א זאך וואס מיר זענען נישט משיג, איז נישט נוגע.

יאיר האט געשריבן:אויסער דעם, איז די גאנצע שאלה פון ווי אזוי מען ערקלערן אדער נענטער מאכן דעם אין סוף צו אונז א קינדערישע שאלה אין מיינע אויגן, און קומען צו מסקנות אז גאט מוז זיך געפינען אין יעדע שטיין איז אודאי נישט שכל'דיג. דאס איז בערך אזוי ווי מען זאל זאגן, היות צייט איז נישט מוגבל צו ספעיס, ממילא מוז זיין אז צייט געפינט זיך אויף יעדע פלאץ, אויף יעדע שטיין און גראז.

דאס מדמה זיין צו צייט איז פשוט אויב ניצט מען סתם ווערטער לגזירה שוה. די מושג פין 'זמן', האט אירע פונקטליכע הגדרות. איינס פין אירע הגדרות איז אז עס האט נישט קיין שייכות מיט חפצים. [איך רעד נישט יעצט לפי ההבנה פין איינשטיין אויף זמן, ווייל דיין שאלה איז דאך געווען אויף זמן במובנה הפשוט].

ביטע רעד נישט פין גאט פאר א מינוט. טייטש מיר אפ ביטע די ווארט "עקזיסטענץ". דו וועסט זעהן אז די ווארט איז נישט מוגבל אין גארנישט, די ווארט, און כמובן, די רעיון וואס ליגט מאחורי דעם ווארט, איז כולל אלעס.

מען קען אבער נישט פארגעסען אז עקזיסטענץ איז נאך נישט דאס לעצטע ווארט דא. עקזיסטענץ איז אויך א מושג. א מושג מיינט בהכרח אז ער זאגט וואס יא, און אויך וואס נישט. ווייל אויב איז נישטא וואס נישט, האסטו מיר גארנישט געזאגט. האסט מיר גארנישט מגדיר געווען. פרוביר מצייר זיין א מושג וואס איז נישט שולל גארנישט, אוממעגליך. הגדרה מיינט דוקא אז מען איז שולל עפעס.

דאס איז אלעס התינח מיר ווילען מגדיר זיין אונזער מציאות. אבער פונקט ווי מיר פארשטייען אז כדי צו האבען אהבה דארפען מיר איר נישט מגדיר זיין, און נאכמער אויב ווילען מיר עס שפירען מיט אן אמת טארען מיר עס נישט מגדיר זיין און איינצוימען בשום אופן. פארמאך איר נישט מיט קיין הגבלות. דאס זעלבע ווען מיר רעדן פין אונזער מציאות כולה [נישט נאר איין געוויסע געפיל אין אונזער מציאות, דהיינו אהבה, נאר אונזער גאנצע וועזן] אויב ווילען מיר לעבן בשלום מיט זיך אליינס, און בשלום מיט אונזער אמתע מציאות, דארפען מיר שפירען אונזער מציאות אהן איר אלע הגדרות.

דאס איז סך הכל די גאנצע רעיון פין גאט. פשוט פארשטיין, אדער בעסער געזאגט, לעבען, מיטן אמתע מציאות אונזערע. נישט מיט הגדרות וצימצומים וואס מיר שטעלן ארויף אויף אונזער פרייע ברייטע מציאות.

אויב מיר וועלן נישט אנערקענען וואס מיר זענען באמת, מיינט דאס אז עס איז דא א געוויסע חלק פין אונזער מציאות [א חלק פין אונזער "איך"], וואס מיר רעכענען זיך נישט מיט איר. דהיינו אז אונזער כסדרדיגע התנהגות וואלט געווען אנדערש ווען מיר וואלטען געוויסט אז אונזער "איך" האט יענע חלק אויך. קומט אויס אז אט דער חלק פין מיין "איך" איז נישט צופרידען און נישט איינשטימיג מיט די התנהגות. נמצא אז "איך" בין נישט צופרידען. "איך" האב א מלחמה אין מיר אליינס. מיין חלק "איך" הניכר לי, שלאגט זיך מיטן חלק "איך" שאינו נודע לי. דאס און נאר דאס איז די סיבה פארוואס מיר ווילען דביקות אינעם אמתען מציאות, אדער ווי מען רופט דאס אין לשה"ק "מציאות האמיתי". מיר ווילען לעבען אין אנערקענונג פין אונזער גאנצע וועזען אהנע סתירות אינערהאלב אונזער אייגענע מציאות.

יאיר האט געשריבן:דער נידון פון אין סוף קען אבער יא זיין א שיינער שקלא וטריא, אויב מען רעדט פילאזאפיש, מען פרובירט זיך מצמצם זיין דעם מוח און פארשטיין אויף א מעטאפיזישע לעוועל וואס דאס באדייט פאר אונז מענטשן דער מושג פון אין סוף, אבער ווען מען הייבט אן רעדן פון קבלה מושגים, פון עשר ספירות, צמצום, און כתר עליון, זענען דאס אלעס מושגים וואס זענען תלוי אינ'ם כח הדמיון. עס זענען דא מענטשן וואס האבן א געשמאק אין דעם דמיון, און עס זענען דא מענטשן וואס האבן נישט. איך בין פון די צווייטע סארט. און דערפאר, ווען מען רעדט פון דמיונות המכונה קבלה קענען זיבן מענטשן זאגן זיבן באזונדערע זאכן, אבער זיי וועלן זיך קיינמאל נישט צונויפרעדן, ווייל זיי זענען זיך אפילו נישט סותר, אין דמיון קענען זיבן זאכן זיין אמת אויף איינמאל.
דאס איז מיין בליק אויף שמועסן אין קבלה מושגים, און הלואי זאלסטו מיר אויפווייזן אז איך בין נישט גערעכט.

אויף וויפיל איך פארשטיי, מיין איך אז די אלע מושגים האבען א פונקטליכע הגדרה, זיי זענען בכלל נישט סתם דמיון ווערטער. כפי דבריך אז דו גלוסט צו וויסען דעם אמת דערפין, זאג איך דיר אז נאכען דורכליינען אלעס וואס איז געשריבען געווארען דא בענין אלקות והמסתעף, מיין איך אז איך האב עפעס וואס צו זאגען דא. איך ווייס נישט צו איך וועל דוקא בלייבען גערעכט, אבער איך האב וואס צוצולייגען צום שמועס.
נ.ב. מיין שרייבען דא איז בכלל וכלל נישט ווייל איך וויל דיר אדער א צווייטען העלפען. [אנטשולדיגט פארען נישט זיך זארגען פאר דיר ]. עס איז פשוט מיר אליינס אויסצוקלארען דעם ענין מיט חכמים. מיט חכמים וואס זייער הויפט נקודה איז די חכמה פין אונזערע רז"ל וואס זאגען איזהו חכם הלומד מכל אדם.

מוח שליט האט געשריבן:לולקע, עס איז דא פאנטעאיזם, און עס איז דא פאנענטעאיזם, די חילוק פין זיי צוויי איז בלי גבול.
פאנטעאיזם איז ווי די זאגסט, אז ג-ט איז די עקזיסטענץ מיט אלע אירע באגריפען. ממלא כל עלמין
פאנענטעאיזם איז אז ג-ט איז די עקזיסטענץ אין אויך אינדרויסען פין עקזיסטענץ. ממלא וסובב. גבול אין אויך בלי גבול.
ואם אין ראי' לדבר, זכר לדבר מיהא איתא. דער נ' איז דאך דער ענין פין נ' שערי בינה וואס א מענטש מצד הגבלה קען נישט זוכה זיין. וועגן דעם איז אפי' משה רבינו געווען ותחסרהו מעט מאלוקים. וויבאלד ער איז א נברא/מוגבל קען ער נישט אנקומען צום נ'. איז דאך אויב אזוי האבעך געקלערט פאר נכון אז דאס קען אפשר זיין דער ענין פינעם הוספת נ' דא.

בענין מיין שאלה פין עבודה זרה אין אלע מתרצים דא, דו, נשמה, יאיר, וועל איך שפעטער מגיב זיין כיד ה' הטובה עלי. כ'האב פשוט געהאט דעם גיטען חידוש מיט'ן "נ", אין כ'האב נישט געוולאט זיין א בחינה פין כובש נביאתו ח"ו.

פארזען דעם נון! א דאנק.

לולקע-ציבעך האט געשריבן:

מוח שליט האט געשריבן:לולקע, עס איז דא פאנטעאיזם, און עס איז דא פאנענטעאיזם, די חילוק פין זיי צוויי איז בלי גבול.
פאנטעאיזם איז ווי די זאגסט, אז ג-ט איז די עקזיסטענץ מיט אלע אירע באגריפען. ממלא כל עלמין
פאנענטעאיזם איז אז ג-ט איז די עקזיסטענץ אין אויך אינדרויסען פין עקזיסטענץ. ממלא וסובב. גבול אין אויך בלי גבול.
ואם אין ראי' לדבר, זכר לדבר מיהא איתא. דער נ' איז דאך דער ענין פין נ' שערי בינה וואס א מענטש מצד הגבלה קען נישט זוכה זיין. וועגן דעם איז אפי' משה רבינו געווען ותחסרהו מעט מאלוקים. וויבאלד ער איז א נברא/מוגבל קען ער נישט אנקומען צום נ'. איז דאך אויב אזוי האבעך געקלערט פאר נכון אז דאס קען אפשר זיין דער ענין פינעם הוספת נ' דא.

בענין מיין שאלה פין עבודה זרה אין אלע מתרצים דא, דו, נשמה, יאיר, וועל איך שפעטער מגיב זיין כיד ה' הטובה עלי. כ'האב פשוט געהאט דעם גיטען חידוש מיט'ן "נ", אין כ'האב נישט געוולאט זיין א בחינה פין כובש נביאתו ח"ו.

פארזען דעם נון! א דאנק.

נישקשה, דוד המלך אין תהלים האט אויך אויסגעלאזט דעם נון.

אן אינטערעסאנטער שמועס האט זיך דא אנטוויקלט וועגן בכלל רעדן איבער די טעמעס וואס ווערן אין דעם אשכול אויסגעלופטערט.

איך האלט אויך אז ווען מען נעמט זיך רעדן וועגן אבסטראקטע און פילאסאפישע טעמעס, טרעפט מען זיך פריער צי שפעטער פארלוירן אין אזא מין ווערטער-שפיל. די מושגים זענען זייער אבסטראקט, און מען קען נישט אוועקשטעלן א פעסטן יסוד, מיט פעסטע הנחות, אויף גארנישט און פאר גארנישט.

איך האב זיך אויסגעבויט א שטיקל מהלך וויאזוי איך גיי צו צו אזעלכע טעמעס. איך וועל עס פרובירן מסביר זיין, און זאגט מיר צי איר זענט מסכים.

וזה החלי.

דאס איז קלאר, אז ס'איז דא עפעס העכער פון אונזער שכל. ס'איז קלאר אז אונזער שכל קען נישט משיג זיין געוויסע זאכן וואס זענען פאקטישע מציאות'ן. (פארוואס ס'איז קלאר, איז א זאך פאר זיך, ועוד חזון. יעצט בעט איך נאר איר זאלט מיר געבן דעם "בענעפיט אוו דהי דאוט".)

איינמאל דאס מציאות פון וואס מיר רעדן איז למעלה מן השכל והשגה, איז פשוט און קלאר אז וויפיל מיר זאלן נאר דערוועגן נאר נישט רעדן, וועלן מיר באמת נישט רעדן פון דעם עצם זאך, פון דער אייגנטליכער טעמע. די טעמע איז דאך העכער אונזער השגה. איז טייטש אז מיר קענען עס נישט משיג זיין; שוין אפגערעדט פון אריינלייגן אין ווערטער. איז, יעדער פרואוו צו רעדן וועגן עפעס אזעלכע אבסטראקטע באגריפן וועט זיך ענדיגן מיט א דורכפאל. ס'איז א שאד אפילו צו פרובירן. א בלינדער איז נישט משיג קיין קאלירן, א טויבער פארשטייט נישט דעם חילוק צווישן קולות און טויט-שטילקייט, א ניי-געבוירן קינד ווייסט נישט וואס "מענטש" מיינט, א טיגער פארשטייט נישט קיין מאטעמאטיק -- און מיר וועלן קיינמאל נישט פארשטיין אזא מושג ווי אין סוף.

למעשה, אונזער מסורה איז פול מיט שמועסן מכל המינים איבער השי"ת און אלוקית. אנגעהויבן פון דער תורה, און ווייטער אראפ ביז די היינטיגע חסידישע טייטשן און תורה'לעך -- און אלעס אינמיטן: מחקר, מוסר, קבלה, חסידות אא"וו. איז, מה פשט? וואס האבן זיי געוואלט: סתם פאטשקען מיט ווערטער פאר דע העק אוו איט?

נאר פשט איז אזוי. משיג זיין דעם עצם "זאך", איז טאקע אוממעגליך. (מיר קענען דאך אפילו נישט משיג זיין דעם "מושג" פון אין סוף אפילו ווי א מושג. וויאזוי זאלן מיר באגרייפן די "זאך" וואס "באהאלט זיך" אונטער דעם אין-סוף מושג?) מיר קענען אבער יא משיג זיין די "זאך" לויט וויפיל אונזער שכל דערלויבט, און אויף ווי ווייט אונזערע השגות גייען. איר ווייסט פארוואס? טאקע דערפאר, ווייל די "זאך" איז אין סוף, און אין סוף דערהייבט אלעס -- אריינגערעכנט דאס רעדן פון אים בתוך הגבלות. "אין סוף" מיינט דאך נישט בלויז אומענדליך "גרויס" -- א ריזיג-מאנסטערישע "זאך" וואס איז גרעסער ווי "גדול מאוד"; אין סוף איז גרעסער, ווייטער, טיפער, ברייטער, נאסער און טרוקענער, שטרענגער, פיינהארציגער, קאלירפולער און קאלירלאזער, שווארצער און ווייסער, קאלטער און הייסער ... ווי סיי וואס מיר קענען נאר טראכטן און באגרייפן. אין סוף איז גרעסער ווי אונזער רעדן פון אים אין די גרעניצן פון הגבלות און מוגבלים.

נאך צוויי נקודות, און דערנאך וועל איך קומען צום סך הכל.

1. די מושגים, און 2. די השגה.

1. אונזערע חכמים אין אלע דורות האבן גערעדט פון השי"ת און פון אלוקית. זיי האבן אבער גענוצט מער ווי איין שפראך צו רעדן וועגן דער זעלבער טעמע. קבלה רעדט וועגן ספירות, גלגלים, מידות, עולמות; חסידות ניצט אין טייל די קבלה'ליסטישע מושגים, אבער בנוסף צו דעם האט עס זיך אויך געמאכט אן אייגענעם וואקובאלאר. דער אשכול דא אליין איז אנגעפיקעוועט מיט חסידישע ווערטער און מושגים, וואס ווערן געניצט צו רעדן וועגן ג-ט און ג-טליכקייט. די מוסר-באוועגונג האט אויך גערעדט איבער דער טעמע, אבער מיט גאר אנדערע ווערטער, מיט א גאר אנדערן וואקובאלאר, ווי ביידן, קבלה און חסידות. אלע רעדן פון דער זעלבער זאך. יעדער האט אויסגעקליבן א מהלך לויט זיין שורש נשמה, וועלט-באנעם, און וואס ער האט געפילט איז זיין "דרך" אויף דער וועלט.

2. יעדער מענטש האט זיין השגה. עס זענען פאראן "ברייטע קעפ", "טיפע מוחות", "הויכע נשמות" אא"וו. צוויי מענטשן קענען רעדן וועגן דער זעלבער טעמע, מיט די זעלבע ווערטער, אבער זייער באנעם, וויאזוי זיי נעמען אויף די מושגים, קענען זיין זייער אנדערש און פארשידן. רוב מאל קען מען דעם חילוק אפילו נישט מסביר זיין. ס'איז ענליך צו געפילן, וועגן וועלכע מען קען רעדן און זיך קעגנזייטיג פארשטיין, אבער קיינער וועט קיינמאל נישט קענען אריינלייגן אין ווערטער פינקטליך גענוי וואס דאס איז.

במילא, מיר קענען רעדן וועגן אלוקית, אין סוף, גשמיות שברוחניות און רוחניות שבגשמיות, אבער דער אופן וויאזוי מיר פארשטייען, זענען משיג, דאס גערעדטע, איז אנדערש ביי יעדן. מיר קענען רעדן וועגן די זעלבע מושגים און מיט די זעלבע ווערטער, ווי דעם בעשה"ק אליין; יעדער פארשטייט דאך אבער אליין אז מיר רעדן פארט נישט פון דער זעלבער זאך ווי דעם בעש"ט. מיר זענען בכלל נישט אויפ'ן זעלבן פלאנעט. אונזערע רוחניות שבגשמיות איז דעם בעש"ט'ס גשמיות שבגשמיות, בתוך הגשמי שבמקור הגשם.

אבער פארט, די ספרי החסידות און תורת הבעש"ט זענען דאך געשריבן געווארן פאר יעדן. בכלל, דער אויבערשטער איז מיין ג-ט פונקט ווי א צווייטנס. דער חיוב צו רעדן דערוועגן איז חל אויף אונז פונקט ווי אויף זיי. במילא, רעדן מיר וועגן די זאכן אזוי גוט ווי אונזערע מעגליכקייטן דערלויבן אונז. מער ווי דעם איז נישט שייך; ווייניגער ווי דעם גרעניצט זיך מיט מגשם זיין.

איך וואלט געזאגט אז באמת דארפן מיר אויפנעמען תורת הבעש"ט לויט אונזערע השגות און מושגים פון אונזערע מוחות אין אונזערע צייטן. פשוט, איבערגיסן יענע זאכן אין די כלים וואס מיר האבן אין אונזער באזיץ; ניצן די כוחות און מיטלען וואס מיר האבן. וואס זאל איך אבער טאן, אז איך האב נישט די "גאָטס", די געפאדערטע חוצפה, אריבערצופירן תורת הבעש"ט פון מזרח אייראפע 200 יאר צוריק צו אמעריקע 2013. לענ"ד וואלט מען דאס געדארפט טאן. ווייל אפילו דעם בעש"ט'ס אופן פון רעדן פון השי"ת און אלוקית איז פונקט אזוי נאענט און ווייט פון דעם "אמת", דעם עצם, ווי אונזער רעדן. ווען מיר רעדן פון אין סוף, איז נישטא די זאך, דער מענטש, דער מיטל, די ווערטער, וואס קומען נאענטער אהין ווי סיי וואס אנדערש. דער חילוק פון בעש"ט ביז אונז ליגט אין דער מענטשליכער הגבלה, אין אונזערע השגות. אבער כלפי דער זאך אליין, לגבי דעם אויבערשטן, שטייען מיר ביידע אייניג נאענט און ווייט. אין סוף בלייבט אין-סופ'יג ווייט און אפגעריקט פון יעדן און אלעם און אייביג.

איז, ווען מיר רעדן פון די זאכן וואס ווערן דא אויסגעשמועסט, גייען מיר דערצו צו מיט א הנחה קודמת אז מיר רעדן דא פון עפעס וואס מיר פארשטייען נישט. דאס הייסט, איידער מ'הייבט רעדן, איז מען מסכים אז די טעמע איז עפעס וואס איך ווייס/פארשטיי/באגרייף נישט. פארט, איך גיי רעדן דערפון אזוי גוט ווי איך קען יא, און מיט דער השגה וואס איך האב יא.

יא, ס'איז אין א געוויסן זינען נישט מער ווי א קינדישע שפיל. אבער אין דער זעלבער צייט איז עס הויך און דערהויבן. ווייל דאס איז מיין "הויך", מיין השגה פון דערהויבנקייט. די זאך וועט בלייבן אומבארירט, אפגעזען וואס מיר זאלן נאר זאגן און פארשטיין. מיר וועלן אבער רעדן דערפון אויף אן אופן וואס מיר קענען יא. "יוצא זיין" וועט מען נישט; גארנישט טאן איז נישט קיין אפציע. וועלן מיר רעדן -- אין דער וועלט אריין...

עם איי מעקינג עני סענס עט אלל?

נאך איין ווארט.

איך האב (ווי די אנדערע באטייליגער אין דעם שמועס) שוין א סך גענאשט פון דא און דארט. נאך אלע מעשיות קומט מיר אויס, אז דער בעש"ט און חסידות בכלל רעדן שטארק צו מיין נשמה. כ'האב דארט געפונען צוזאמגענומען א סך פון די גוטע נקודות וואס איך האב געטראפן אין אנדערע טראדיציעס און מקורות. איך בין דאך אבער א איד; בין איך געווען גליקליך צו זען אז גרויסע אידן זאגן די זאכן אין נאמען פון אידישקייט. (כ'בין פארט באקוועמער צו רעדן יהדות ווי בודהיזם. וואס זאל איך טאן אז איך קען נישט פטור ווערן פון דעם נאטירליכן נגיעות וואס האט זיך מיר איינגעבירגערט פון האבן דא אויפגעוואקסן

האט מיר א חבר, א לייק-מיינדעד פעלאו, מיר לעצטנס געוויזן א ספר, "אור שבעת הימים", (כ'האב אויף דער רגע פארגעסן דעם נאמען פונעם מחבר.) וואס האט שיין צוזאמגענומען א מסדר געווען תורות פון בעש"ט אויפ'ן סדר הענינים. איך האב זיך דארט געטראפן אינדערהיים, און דאס האט מיך אינספירירט זיך צו נעמען רעדן פון תורת הבעש"ט אויף דעם אופן ווי איך פארשטיי זיינע הייליגע ווערטער. צו מיר רעדט עס; איך גלייב אז אויב מיר וואלטן געקענט שמועסן וועגן דעם בעש"ט'ס מאמרים אויף אונזער שפראך היינט, וועט אידישקייט און דאס לעבן בכלל זיין סך געשמאקער. (איך רעד פאר זיך, אבער איך גלייב אז עס זענען פאראן א סך אנדערע וואס זענען מיט מיר מסכים. גענוג אנדערע וועלן אויף דעם קרימען מיט דער נאז. אבער, יענע נאז-קרימענדע ווערסיע פון אידישקייט איז אין מיינע אויגן די זעלבע ווי דעם וואס האט געהערשט פאר דער בעש"ט האט זיך באוויזן. דער בעש"ט איז געקומען מתקן זיין, פארבעסערן טאקע יענע נאז-צעקרימטע אידישקייט. זייער קאלט-מתנגד'ישע ארבעט נישט פאר מיר; דעם בעש"ט'ס, יא. ובכל אופן האט דער חכם שוין לאנג געזאגט: הו קעירס. מיין אידישקייט איז מיין פראבלעם, נישט יענעמס -- אפילו ער אליין האלט אנדערש; אפילו ער מיינט, אז ער האט מער רעכט אויף מיין לעבן און אידישקייט ווי איך אליין.) איך וויל יא רעדן פון די "העכערע זאכן" און דווקא אויף א שפראך און מדריגה וואס איך פארשטיי, וואס רעדט צו מיר און צו מיין נשמה.

לאמיר טאקע יא ממשיך זיין רעדן פון די זאכן, אן זיך באהאלטן אונטער ווערטער און מושגים וואס קיינער פארשטייט במילא נישט.

ויפוצו...