קאווע שטיבל

די שווערעקייט דא איז די לשון פון רש״י וואס איז זיך מתייחס צום ווארט ׳רגל׳.

פר׳ ויקהל
וְהָי֣וּ תוֹאֲמִם֮ מִלְּמַטָּה֒ וְיַחְדָּ֗ו יִהְי֤וּ תַמִּים֙ אֶל-רֹאשׁ֔וֹ אֶל-הַטַּבַּ֖עַת הָאֶחָ֑ת כֵּ֚ן עָשָׂ֣ה לִשְׁנֵיהֶ֔ם לִשְׁנֵ֖י הַמִּקְצֹעֹֽת:
הגם די זמנים עבר און עתיד אין תורה איז נישט אלעמאל פונקטליך לדוג׳ עבר במקום עתיד און דא עתיד במקום עבר איז מיר דאס מער אינטערעסאנט ווייל דא האט די פסוק משנה געווען פון די פסוק פון תרומה און אנשטאט ויהיו איז והיו אבער ויהיו תואמים מלמטה האט ער נישט משנה געווען, איינער האט אפשר עפעס א הסבר פארוואס סזאל זיין אנדערש די צווייטע פון די ערשטע?

דאכט זיך אז דער וא"ו פון והיו איז א ו' המהפך און ס'איז די זעלבע ווי יהיו. געווענדליך א ו' אנפאנג פסוק איז נישט קיין ו' המחבר נאר א מהפך פון עבר צו עתיד אדער פארקערט. (למשל די ווארט וידבר איז אזוי ווי דבר - ער האט גערעדט, ויל"ע בזה וצ"ע בתרגום)

אין תרומה שטייט ויהיו, זאגסטו אז ביידע זענען עתיד?

כך אפשר לומר.
מש"כ דו' בתחילת פסוק הוא לרוב ו' ההיפוך, אינו נכון אחר עיון קצר בפסוקים

איז בכ״א דארף מען א הסבר ע״מ שינה הכתוב במקום א׳, ואינו מסתבר שהוא ל׳ עתיד מכיון שכל הפ׳ מדבר בל׳ עבר.

וואס איז די פשט פון צוזאמשטעלן חיטוטי שכבי מיט תחיית המתים? די אידן וואס זענען פארברענט געווארן ר"ל אין די קרעמעטאריעמס וועלן נישט קענען אויפשטיין תחיה"מ?

השארת הנפש משותף לשניהם.

כ'פארשטיי נישט, גייט עפעס פעלן פאר די א.ד. קדושים?

Sent from my SPH-L900 using Tapatalk

ניין, ס'שאדט נישט פאר די מתים פאר זייער תחיה. די פארבינדונג פון די צוויי ווערט געזאגט בהקשר פונעם מחטט אז ער טשעפעט מיט מתים מיינט דאס אז ער גלייבט נישט אין השארת הנפש, קומט אויס אז ער גלייבט נישט אין תחיית המתים.

וְאֶת הַחֲזִיר כִּי מַפְרִיס פַּרְסָה הוּא וְשֹׁסַע שֶׁסַע פַּרְסָה וְהוּא גֵּרָה לֹא יִגָּר טָמֵא הוּא לָכֶם. ח מִבְּשָׂרָם לֹא תֹאכֵלוּ.

רש"י: מבשרם לא תאכלו - אין לי אלא אלו שאר בהמה טמאה שאין לה שום סימן טהרה מנין אמרת קל וחומר ומה אלו שיש בהן קצת סימני טהרה אסורות וכו'.

איז עפעס משמע פון רש"י אז די סימני טהרה זענען א סיבה - נישט א סימן.

-----------

וְאִם פָּרוֹחַ תִּפְרַח הַצָּרַעַת בָּעוֹר וְכִסְּתָה הַצָּרַעַת אֵת כָּל עוֹר הַנֶּגַע מֵרֹאשׁוֹ וְעַד רַגְלָיו לְכָל מַרְאֵה עֵינֵי הַכֹּהֵן. יג וְרָאָה הַכֹּהֵן וְהִנֵּה כִסְּתָה הַצָּרַעַת אֶת כָּל בְּשָׂרוֹ וְטִהַר אֶת הַנָּגַע כֻּלּוֹ הָפַךְ לָבָן טָהוֹר הוּא. יד וּבְיוֹם הֵרָאוֹת בּוֹ בָּשָׂר חַי יִטְמָא. טו וְרָאָה הַכֹּהֵן אֶת הַבָּשָׂר הַחַי וְטִמְּאוֹ הַבָּשָׂר הַחַי טָמֵא הוּא צָרַעַת הוּא.

איז איינער וואס האט א נגע בכל גופו קען נאר בלייבן טהור אויב די גאנצע מעשה ווערט פארשוואונדן בב"א?

אחד העם האט געשריבן:

הוגה האט געשריבן:דא האט איר די פשוט פשט פונעם פסוק:
ארמי אובד אבי -
אבי אברהם ארמי היה, אובד וגולה מארץ ארם. (רשב"ם)

דאס האב איך געזוכט. די מעשה מיט לבן איז א דרש.

יין שרף האט געשריבן:איך זאג אז די רשב״ם אליינס זאגט אז מען דארף צו קומען צו דרשות חז״ל.

נישט אזוי פשוט.
לאמיר צולייגען דעם פסוק 'ארמי אובד אבי וירד מצרימה'.
מ'קען עס מנתח זיין אויף צוויי וועגן. אבער קודם כל די כוונה פון דעם פסוק דארף זיין זיין אז מיין טאטעס וירד מצרימה איז געבינדען מיט ארמי אובד. איין וועג ווי צו לערנען איז אבי, איז געווען אן ארמי אובד. אדער קען מען לערנען אז אבי, איז אנגעקומען קיין מצרים וועגן אן ארמי וואס האט געהאט בכוונה צו זיין א אובד, וואס מאכט פאלירען. לפי הדרך הא נמצא אז מען רעדט פון אברהם. לפי דרך השני רעדט מען פון יעקב, ווייל אז מען זוכט אן ארמי וואס האט געהאט בכוונה צו זיין א אובד, זעהט מען זיך ביי יעקב און ארמי גייט מיינען א פאפער.
דא מיין איך זעהט מען ענליך. אגב, דער אויספיר אז לבן מיינט נישט דווקא לבן נאר א געדאנק פון א געוויסע גזע וואס האט געוואלט מאכען פאלירען וכו איז א נקודה למחשבה.

א השגחה פרטית געשיכטע!

איך בליק ארום אין דעם אשכול, און איך שטויס מיר אן אין אחד העם'ס תגובה פון א יאר צוריק. איך גיב א קליק אויפן לינק און עס פירט מיר צו אזא מעלדונג: 'הדף שחפשת בבלוג זה אינו קיים', גיב איך א קליק אויפן דף הבית, זע איך א פאוסט וואס מ'האט היינט! ארויפגעשטעלט וואס אדרעסירט דירעקט דעם נושא.

קליקט, וועט איר זען און הנאה האבן.

ונבנתה, אויב האט עס נישט קיין איין סימן טהרה איז פשט אז די אינפעקציע אינערווייניג איז גרעסער.

לא הבנתי.

יעצט פארשטייסטו?

דהיינו, די סימני טהרה זענען א סיבה נישט א סימן.

מלמה"ד: כ'וויל דיר געבן א 'סימן' אין וועלכע הויז דו דארפסט אריינגיין, זאג איך דיר 'דער הויז מיט צוויי ביימער אינעם גארטן'. יעצט, אויב גייסטו אריין אין א הויז וואס האט איין בוים האסטו מער אויסגעפירט דעם תכלית ווי ווען דו גייסט אין א הויז אהן קיין ביימער בכלל?

ר' ונבנתה, און אויב ס'איז א סיבה איז עס אויך נישט קיין תמיה, וכן פשטות הסוגיא שולד בהמה טמאה שנולדה עם סימני טהרה אינו אסור אלא משום יוצא מן הטמא. עכ"פ דאס איז טאקע די רייד אינעם סוגיא, ויש לחלק בין סימני עופות ודגים ואכהמ"ל.

בנוגע דיין צווייטע שאלה איז די תירוץ אז יא, עיין רמב"ם טומאת צרעת פ"ז ה"ה. ככלל דארף מען וויסן אז די דיני מצורע קען מען נישט ארויסהאבן פון חומש רש"י אליין.

נחמי' י', ל"ו:

וּלְהָבִיא אֶת בִּכּוּרֵי אַדְמָתֵנוּ וּבִכּוּרֵי כָּל פְּרִי כָל עֵץ שָׁנָה בְשָׁנָה לְבֵית ה'.

רש"י: כל פרי כל עץ. בכורי של כל פרי האילן הם מדברי חכמים.

דבר שלא נשמע מעולם.

מדברי תורה איז נאר די שבעת המינים

ונבנתה'ס תמיה איז אז אפילו מדרבנן דארף מען נישט ברענגען חוץ משבעת המינים.

וואס מ'וועט מוזן ענטפערן על דרך רש״י, אז ס'איז דעמאלטס מתוקן געווארן דורך נחמיה אלס תקנת חז״ל, ולא נתקבל לדורות, אזוי ווי אַנדערע גזירות פון נחמיה שלא נתקבלו.

שלא ע״ד רש״י קען מען זאגן אז כל פרי כל עץ מיינט לאו דװקא אלע, פּונקט ווי ביכורי אדמתך מיינט אויך נאר חטה ושעורה. און דער הדגשה 'כל' קומט בעיקר להפקיע מפסוק לח וואו ס'שטייט פרי כל עץ תירוש ויצהר, וואס רעדט זיך ביי תרומה וואס איז נוהג נאר ביי די צװײ ביימער, זאגט ער אז ביכורים איז נוהג נישט נאר ביי די צװײ, נאר ביי אלע, מיינענדיג באלה שנשתבחה הארץ.
ועוד, אולי לא היה מצוי אז שאר אילנות חוץ מאלו שנשתבחה הארץ, שהם הפרות הרגילים להיות מצויים בארץ לפי טבעה.

ולפ״ז רעדט ער טאקע פון דער דאורייתא'דיגער חיוב, כפשטות משמעות הכתוב.

ונבנתה העיר האט געשריבן:נחמי' י', ל"ו:

וּלְהָבִיא אֶת בִּכּוּרֵי אַדְמָתֵנוּ וּבִכּוּרֵי כָּל פְּרִי כָל עֵץ שָׁנָה בְשָׁנָה לְבֵית ה'.

רש"י: כל פרי כל עץ. בכורי של כל פרי האילן הם מדברי חכמים.

דבר שלא נשמע מעולם.

ס'איז נישט קיין רש"י, די געדרוקטע פירוש רש"י אויף ספר עזרא, נחמיה (וואס איז באמת א חלק פון עזרא) און דברי הימים איז נישט פון רש"י און איז בכלל מלא דברים פלאים בלשון המעטה