קאווע שטיבל

נהורא נפישא האט געשריבן:דער דיון איז אויב די אמונה פשוטה פונעם המון עם קען באצייכענט ווערן אלס אמונה אדער דאס הייסט פשוט נישט געטראכט.

יעצט פאנג איך אן צו כאפן איבער וואס מ'טענה'ט זיך דא די גאנצע צייט, כ'האב בכלל נישט געמיינט דאס. ביי מיר איז א פשוטע זאך אז ס'איז נישט דא קיין שום ענין אין גלייבן כשלעצמו, עכ"פ מדינא דגמרא, ס'איז בפירושע סוגיות אין ש"ס, ואכמל"ה (אפשר יא?). כ'האב נאר געוואלט ארויסברענגען אז בלייבן ביי אידישקייט אדער אפפארן האט גארנישט מיט דאגמאטישע אמת צוטון, די אלע זאכן זענען בכלל נישט נוגע ווען ס'קומט אויף למעשה, מענטשן היינט האבן אנדערע דאגות.

נו וואס זענען טאקע די דעקונג טערמינאלאגיעס וואס דעקט ביידע זייטן פון ד מטבע, כדאי צו מאכן א רשימה
השגחה פרטית- הסתר פנים
נס מן השמים - נסיון מהסט"א
סוד ה' ליראיו- משיב חכמים אחור
אנשי דמים ומרמה לא יחצו ימיהם- אשרי מי שחתמו ימיו במהרה
בטחון - השתדלות
ידיעה - בחירה
קושטא קאי שיקרא לא קאי - עולם השקר
אם אינם נביאים הם בני נביאים הם - שלשה מאות שלא כרעו לבעל

בפירושע סוגיות אין ש"ס ? אין פרק חלק רעכענט ער אויס תחיית המתים און יעדעס אות אין די תורה אין וואס מ'דארף גלויבן, דארט איז דאך דא די לאנגע פירוש המשניות להרמב"ם וואס רעכענט דרייצן עקרים

נהורא נפישא האט געשריבן:בפירושע סוגיות אין ש"ס ? אין פרק חלק רעכענט ער אויס תחיית המתים און יעדעס אות אין די תורה אין וואס מ'דארף גלויבן, דארט איז דאך דא די לאנגע פירוש המשניות להרמב"ם וואס רעכענט דרייצן עקרים

ס'איז כלל נישט מוכרח אז פרק חלק איז אן אויסגעארבעטע דאגמע א שטייגער פון מי בפנים ומי בחוץ לפי וואס מ'גלייבט, ווי דער רמב"ם וויל דאס אראפשטעלן.

ווי אזוי פארשטייסטו די הוספה רבי עקיבא אומר, אף הקורא בספרים החיצונים, והלוחש על המכה. ווילסטו מיר זאגן אז ר' עקיבא האט געהאלטן אז הלוחש על המכה איז אויסגעשלאסן פון כלל ישראל?

בכלל טרעפט מען אין ש"ס אין מערער פלעצער דעם שטראף "אין לו חלק לעולם הבא," סלייגט זיך אויפן שכל אז חז"ל האבן גענוצט די הארבע לשונות צוליב דעם געפעכט מיט די צדוקים וואס האבן כופר געווען דערין, און אין לו חלק איז פשוט א דערשרעקענדע טאקטיק, פונקט ווי המבזה את חבירו ברבים. ס'איז לאו דוקא און אויסגעקאכטע פילאזאפישער Creed וואס דער רמב''ם פרובירט אויסצובויען

אה"נ ס'איז טאקע געווען גדולי ישראל וואס האבן טאקע נישט געהאלטן פון דאגמעס, אבער פון די שארפע פסקים פון חז"ל קען מען עכ"פ בויען להלכה למעשה און אזוי טוט דאך דער רמב"ם און די שו"ע והפוסקים במה שנוגע ליי"נ ולצירוף מנין ולענין מורידין ולא מעלין וכו'
מיין קושיא איז געווען ווי איז מפורש בסוגיית הש"ס פארקערט גאר

ווען ס'איז מפורש פארקערט וואלט דאך דער רמב''ם געהאט א פראבלעם. ווילאנג סאיז נישט מפורש קענסטו נישט מחייב זיין.

אמת, אבער ס'איז אויך אמת אז איך בין נישט מחוייב אנצונעמען די שו"ע אלס איינער וואס האט די עיקר סמכות אין הלכה.

נהורא נפישא האט געשריבן:מאטי, דער דיון איז אויב די אמונה פשוטה פונעם המון עם קען באצייכענט ווערן אלס אמונה אדער דאס הייסט פשוט נישט געטראכט.
דאס אז ס'איז סתם אזוי פארהאן זייטיגע פאראורטיילונגען באזירט אויף מיסקאנסעפציעס און אסאסיאציעס ווייל מ'איז באקוועם דערמיט מאכט גארנישט שוואך די אמונה חלק.
אבער למעשה זעט מיר טאקע אויס אז רביה"ק קריגט נישט דוקא אויף וואס איך זאג ער באציט זיך נאר שטארק אויף זאכן וואס מ'טוט אדער מ'לאזט געמאכט צוליב באקוועמליכקייטן.

איך מיין אז א גרויסע טייל פון די היינטיגע יודען האבען א שטארקע קאננעקשין צו יודישקייט, א קשר נפשי, צו בא די חסידישע לאגער מיט א פריערדיגע צדיק, ספרי ברסלב, צו סתם רי״ח גרינוואלד, ר״א בידערמאן, וכ״ו וכ״ו משפירט און יודישקייט א העכרעקייט און א ציהל און לעבן, א מאטיוו און א שטרעבען פארען נפש, רוף עס וואס די ווילסט אמונה פשוטה , דמיון , ספריטשואליטי וכ״ו וכ״ו די מציאות איז אז טויזענטע יודען קאכען זיך און יודישקייט און פילען א מאטיוו און א קשר צו דברים רוחניים, זיי זעען און שפירען און דעם א נצחיות אזאך וואס איז זיי מקשר אל על,אהן דעם וואס מזאל האבען גענוצט בכלל די חוש הביקורת.

די זעלבע איז אינערהאלב די ישיבישע וועלט,דער עולם איז קאננעקטעד מיט לימוד התורה און מיט קיום המצוות, יעדער אויף זיין פארנעם, אבער מענטשען שפירען און דעם א חיות און א טיפע העכערע אינהאלט און זייער לעבן.
דאס זענען די הויפט יסודות וואס האלטע די מענטשען זייער קשר נפשי,
סאיז דא גאר גאר ווייניג מענטשען וואס שטעלן זייער פיסטריט לויט די ריאלעטעט וואס די קאפ זייערע,האט אמת׳דיג אויסגעחשבונט צו סשטימט מיט די טרוקענע מציאות צו נישט, און רוב ציבור וויל בכלל נישט טראכטען און דיע נושאים, זיי שפירען א חיות און דיע זאכען און זיי ווילען עס בכלל נישט טשעלינזשען.

לאמיר געבן א משל צו מסביר זיין מיין שטעלונג.

נעם דיר א מענטש א גרויסע בעל גאווה. ער וויל אטענטשען מער ווי די מאס, ער וויל זיך ווייזען פאר יעדעם אז ער טויג. דעריבער גייט ער ארום זוכען דער עמוד ווי אימער. עס קומט יו"ט גייט ער פון שול צו שול כדי די גרעסטע עולם שייך זאל האבען די הנאה איהם אויסצוהערען. א צווייטע בעל גאווה האלט אין איין פארקויפן תורה׳ס און חידושים, בקיאות און לומדות.

ביידע האבען די זעלבע מדה פון גאווה. וואס איז די חילוק? די ערשטע איז מחשיב זינגען און די צווייטע איז מחשיב לערנען. די טרייב זיינער איז די גאווה, די מהלך זיינער קומט אבער פון זיין גלויבונג. אפט ווייסט דער מענטש נישט וועלכע גלויבונג עס ליגט אונטער זיין מהלך, די מדות קען ער פיהל בעסער. אבער א גלויבונג איז דא.

דעריבער איז גאר וויכטיג אויסצולערנען, פאר זיך די קינדער און די תלמידים, וואס מ׳גלויבט. ווייל אונטער אלעם ליגען די גלויבונגען.

Sent from my LG-K373 using Tapatalk

דער שטערקסטער פונקט אין דער אשכול,
וויפיל מענטשן קענען זאגן אז ווען זיי געפינען אויס פאר א זיכערהייט אז עס איז גארנישט דא, ח"ו לית דין ולית וכו', וואלטען זיי עפעס געטוישט אין לעבן?

איך כשלעצמי וואלט נישט געטוישט קיין זיז כל שהוא
פארוואס? איך ווייס נישט. אבער אזוי איז.

דאס ווייזט אז אמונה האט גאר ווייניג מיט אונזער התנהגות.

ווען איינער זאגט מיר אז ער וואלט יא געטוישט, גלייב איך אים אויך נישט. ווייל כמה זאכן וואס איך קען אים אויפווייזן אז ער טוט יעצט, וואס פעלט נישט אויס, און ער גייט נישט טוישן אויף נישט.

איך האב א הויפן שאלות דא, לאמיר זען ווער ס'קען מאכן א סיסטעמאטישע סדר, כ'ווייס מ'רעדט פון די אלע זאכן אין די ספרים, כ'וויל אבער א סיסטעמאטישע סדר ותשואת חן פאר ווער עס קען דאס שיין אהערשטעלן.

מ'זעט אין חז"ל אז מצוות קען מען מקיים זיין לשמה און שלא לשמה, די חיוב מקיים צו זיין א מצוה איז אפילו ביי איינעם וואס האלט נישט ביי לשמה אבער פונדעסטוועגן פארפאסט ער די עכטע תועלת פון די מצוות וואס דאס איז מקיים זיין רצון השי"ת, חז"ל דרוקן זיך אויס אויף אזא איינעם פושעים יכשלו בם, די שאלה איז וואס מיינט שלא לשמה מיינט דאס דוקא עפעס א פערזענליכע הנאה, אדער אפילו ער האט נישט מכוון געווען צו טאן רצון השם נאר עס געטאן מצוות אנשים מלומדה. (אולי שייך לכאן הוויכוח ההלכתי אודות אמירת לשם יחוד)
איז שייך זאגן מצוות אנשים מלומדה פאר אזא איינעם וואס טוט די מצווה מיט די גרעסטע הכנות צו לערנען פון פריער אלע רולס אין די בוק כדאי מקיים צו זיין די דקדוק הלכה על אף ער האט יעצט בכלל נישט אינזין דעם אויבערשטען ד.מ. די סיבה פון זיין טון איז נישט פון א ריבוי יראת שמים אדער א ריבוי אהבת השם נאר א מצוות אנשים מלומדה פון א פערפעקשעניסט ערציאונג צו טאן אלעס לויט די דקדוק הלכה.
וואס איז פשט אין די גמרא וכי יראה מילתא זיטרותא, פון וועלכע יראה רעדט די גמרא אז ס'איז בכלל נישט א קלייניגקייט, מיר זעען אז מענטשן האבן למעשה מורא צו עסן יוכ"פ איז דאך א סימן אז יראה איז יא עפעס וואס איז פארשפרייט, אפשר קען זיין אז עס רעדט פון א דאמענירענדן יראה, א יראה וואס פירט דעם מענטש אז ער פארגעסט נישט דערפין א רגע, אזויווי מיר זעען א לעוועל פון א ירא אלקים מרבים.
איז אהבה דוקא א העכערע לעוול פון יראה אויפן ספעקטרום אדער ס'איז פשוט א העכערע מדריגה ווי פשוטע יראה אבער ס'איז יתכן אז יראה קען זיין גרעסער ווי אהבה אויך.
וואס איז די חילוק פון יראת הרוממות און אהבה
איז אהבה דוקא ווען די אהבה איז אויף השי"ת אדער אפילו ווען ער שפירט א ספירוטואלע דערהויבענקייט אין א מצוה פארשטייט זיך זייענדיג א מאמין ?
איז אהבה תלוי אויך אין די מדות פונעם מענטש, אמאל איז דא א גדול בישראל מיט א קאלטער כאראקטער שטארק אין יראת שמים אבער מ'זעט נישט ביי אים קיין אהבה, אלעס איז טרוקן ביי אים איז פשט אז ער איז אויף א קלענערע מדריגה פון א צווייטער גדול בתורה וואס איז יא ווארעמער כאראקטער און איז קענטליך פול מיט אהבת השם ?

אישתישבי האט געשריבן:דער שטערקסטער פונקט אין דער אשכול,
וויפיל מענטשן קענען זאגן אז ווען זיי געפינען אויס פאר א זיכערהייט אז עס איז גארנישט דא, ח"ו לית דין ולית וכו', וואלטען זיי עפעס געטוישט אין לעבן?

איך כשלעצמי וואלט נישט געטוישט קיין זיז כל שהוא
פארוואס? איך ווייס נישט. אבער אזוי איז.

דאס ווייזט אז אמונה האט גאר ווייניג מיט אונזער התנהגות.

ווען איינער זאגט מיר אז ער וואלט יא געטוישט, גלייב איך אים אויך נישט. ווייל כמה זאכן וואס איך קען אים אויפווייזן אז ער טוט יעצט, וואס פעלט נישט אויס, און ער גייט נישט טוישן אויף נישט.

דאס איז נישט קיין לאגישע ארגומענט, דאס ווייזט סך הכל אז פראקטיצירן אידישקייט קען מען אפילו אן אמונה, עס זאגט אבער גארנישט איבער די פאקט אז ס'קען זיין אז פראקטיצירן אידישקייט קען מען אויך מכח אמונה און אז דאס איז די קעיס אין רוב פעלער.

אישתישבי האט געשריבן:דער שטערקסטער פונקט אין דער אשכול,
וויפיל מענטשן קענען זאגן אז ווען זיי געפינען אויס פאר א זיכערהייט אז עס איז גארנישט דא, ח"ו לית דין ולית וכו', וואלטען זיי עפעס געטוישט אין לעבן?

איך כשלעצמי וואלט נישט געטוישט קיין זיז כל שהוא
פארוואס? איך ווייס נישט. אבער אזוי איז.

דאס ווייזט אז אמונה האט גאר ווייניג מיט אונזער התנהגות.

ווען איינער זאגט מיר אז ער וואלט יא געטוישט, גלייב איך אים אויך נישט. ווייל כמה זאכן וואס איך קען אים אויפווייזן אז ער טוט יעצט, וואס פעלט נישט אויס, און ער גייט נישט טוישן אויף נישט.

איך וואלט ווען נישט געלייגט מארגן תפילן, קיין שאלה נישט
אבער אז דו גלייבסט עניוועו נישט איז א שאד צי דיסקאסען

אלס בחור פלעגט דער שמועס זיין אן אפטע נושא אויפ׳ן טיש. אז מארגען הערסטו אז דו ביסט באמת א גוי א שתוקי אסופי וואס דיין עלטערן האבען אהיים געברענגט און יעצט ביסטו פריי צו זיין א גוי, וואס וואלטסטו געטון? די ווערטליך פלעגן זיין, קישען די בעק ציצית ביי ברוך שאמר, אדער בינדן די רעכטע שיך איידער די לינקע שיך וכדו׳.

די אמת׳ער מחשבות האט יעדער געהאלטן ביי זיך, פארשטייט זיך.

אבער אין דעם בין איך מסכים מיט הקטן, פארוואס זאל מען לייגן תפילין? אפשר בלייבן אין די געזעלשאפט, מיטמדי מינימום פליכטן אז מ׳זאל מיר נישט ארויס ווארפן. אבער סתם מקיים זיין מצוות אן קיין שום סבה אדער תועלת? פארוואס און פארווען? נאר ווייל עס האט אדער א תועלת אדער א פליכט, בין איך גרייט זיך אנצובינדן מיט תפילין, זאגען א ברכה, הערן שופר אדער געבן צדקה. איך הייב נישט אן צו פארשטיין דער רעפארם איד פארוואס ער זאל עסן מצה אדער זאגען יזכור.

Sent from my LG-K373 using Tapatalk

ליטוואק פון בודאפעסט האט געשריבן: איך הייב נישט אן צו פארשטיין דער רעפארם איד פארוואס ער זאל עסן מצה אדער זאגען יזכור.

מער ווינדערט מיר פאסטען י"כ

ליטוואק און הקטן, ענק זענען נישט די איינציגסטע וועלכע רעדן אזוי. גאר אסאך אויבערחכמים האבן געזאגט די זעלבע זאך, אבער ווען ס'געקומען למעשה האבן זיי נישט געקענט אלעס אפלאזן. רעליגיע גיבט אזויפיל צו פאר א מענטש, ענק זענען אזוי צוגעוואוינט דערצו אז ענק כאפן אפילו נישט. ס'איז אלץ גוט צו רעדן און ווייזן וואסערע אויבערחכם מ'איז, אבער ווען מ'האלט שוין דארט און מ'קלערט באמת אלעס איבערצולאזן דאן רעדט מען שוין אינגאנצן אנדערש.

נהורא נפישא האט געשריבן:בפירושע סוגיות אין ש"ס ? אין פרק חלק רעכענט ער אויס תחיית המתים.

גלייבן אין תחיית המתים אליינס איז נישט גענוג, מ'דארף גלייבן אז ס'שטייט אין די תורה. איי ס'שטייט דאך נישט אין די תורה? קשיא.

ווען גייט משה רבינו זינגען שירה?

Sent from my LG-K373 using Tapatalk

רש"י אויפ'ן פלאץ זאגט אז ער האט שוין געזונגען.

וואס נאך זאגט רש"י?

Sent from my LG-K373 using Tapatalk

ער זאגט זייער שיינע רמזים, אבער א ראיה פון די תורה איז נישט דא.

רביה''ק זי''ע האט געשריבן:

נהורא נפישא האט געשריבן:בפירושע סוגיות אין ש"ס ? אין פרק חלק רעכענט ער אויס תחיית המתים.

גלייבן אין תחיית המתים אליינס איז נישט גענוג, מ'דארף גלייבן אז ס'שטייט אין די תורה. איי ס'שטייט דאך נישט אין די תורה? קשיא.

ערשטע מאל וואס דו הערסט אז א דרש איז מן התורה ?

ווי איז שייך גלייבן אויף א דרש? מ'דארף גלייבן אז מ'קען אזוי 'דרש'נען? אודאי "קען" מען, ווי איז שייך כופר צו זיין אין דעם? fyi קען מען עס אריינ'דרש'נען אין העררי פאטער אויך.