קאווע שטיבל

משכיל האט געשריבן:עס עגבערט מיר שוין לאנגע יארן, וואס מאכט מענטשען האבען א נטיה צו פרומקייט, עס זיינען דא פארדארבענע מענטשען וואס האבן זייער ליב יעדע פרומע זאך, למשל אלע מיני מנהגים ביים שבת טיש, גיין הערן טרויעריגע שלש סעודות תורות וכו', אין ווייטער פארקערט זיינען דא אמת'ע ערליכע יודן וואס עקלען זיך פון דעם, איז דא צו דעם א ביאלאגישע סיבה ? ווייסט ווער עפעס, מה טעם יש בה ?

דבילה האט געשריבן:

דעת תורה האט געשריבן:איר רעכנט נישט האבן די קעיק און אויך עס אויפעסן. רב״ץ איז פאר זיך זייער א פרומער, פלוס ער איז נישט צו סענסיטיוו צו די געברויכן פון זיין געמיינדע, ער זוכט צוצופאסן די קהילה צו זיך, נישט זיך צו די קהילה. (עס געשעט סייווי ביי כמעט יעדע חסידות, אז נאך אלעם ווערט די חסידות אויסגעפארעמט לויטן רבי׳ן, אבער געווענליך איז עס א פאסיווע לאנגיעריגע השפעה נישט אזא אקטיווע ווי אין באבוב) פלוס ער דארף נאך זיין קאמפעטישאן מיט רמ״ד וואס האט אייביג געהייסן פרומער מילא יעדע פרומע זאך וואס מען טראכט אז דער צד שכנגד ווער אפשר טון דארף מען דאך פארלויפן דעם וועג. (און די זעלבע ביים אנדערן זייט. היינו דאמרי אינשי קאמפעטישאן בויט).

און בעוונותינו שרבו, יצאו מהם מה שיצאו.

לויט ווי 'ך הער פון באבוב'ער משפחה מיינע 'עט דער באבוב'ער נאר פארלירן הערצה ביים עולם זיינעם. אויב עפעס צייגט דאס אויף א נייעם זעלבסט זיכערקייט וואס ער האט זיך איינגעשאפט אז ער קען רואיקערהייט קאקן אויפ'ן עולם גולם זיינעם.