אמונות אמיתיות און אמונות הכרחיות

[כרם זית]

צוויי נקודות:

א) די מתנגדי המורה האבן געטענה'ט אז דאס איז נישט די אידיש'ע השקפה, נאר דער רמב''ם האט עס געשריבן צו האלטן די משכילים אין די ראמען (אז זיי זאלן כאטש טון מצות מעשיות). לויט דעם קומט אויס אז כו''ע מודים אז אמונה הכרחית איז אן אויסגעהאלטנע זאך, וויבאלד לשיטתם האט דאך דער רמב''ם 'איינגערעט' די משכילים פאלטשע השקפות.

(מען קען ממשיך זיין באופן פרדקסלי אז השתא דאתית להכא זענען דאך די מתנגדים מודה אין אמונה הכרחית, טא וואס פעלט נאך אויס מנגד צו זיין? מען קען מתריץ זיין אז דאס 'אליין' איז געווען הכרחי איינצורעדן כאטש עס שטימט נישט לאגיש...)

ב) עס איז מיר לעצטנס אנגעפאלן אז דאס וואס די תורה שרייבט עין תחת עין כאטש באמת מיינט עס נאר ממון, איז אזא מין אמונה הכרחית מאיים צו זיין אויף די עמי ארצים נישט יענעם מזיק צו זיין.

[מי אני]

וואס דר. מיכה גאטליב שרייבט במשנתו של דר. ליִאוֺ סטראַוּס אודות די מחלוקת בין הרמ״ד ודזשעקאָבּי בשיטת לעסינג:

These conclusions led Strauss to seek a third alternative, which he found in Lessing. As reported by Jacobi, Lessing was an atheist, but he concealed this fact even from his close friend Mendelssohn. Rather, Lessing presented himself as a defender of traditional Christianity and went so far as to defend Christian mysteries such as the trinity and the incarnation against rationalist critics. Strauss accepted Jacobi’s understanding of Lessing. For Strauss, while as a philosopher Lessing could not believe in God, he recognized the political utility of religious belief for the masses. Without religious belief that legitimated the state’s authority and demanded obedience to the sovereign, people would focus on egoistic pleasure and become politically apathetic, which would erode patriotism and undermine the stability of the state. According to Strauss, Lessing had learned this lesson from the Platonic political tradition, which received its highest expression in the work of medieval Jewish and Islamic philosophers, most notably Maimonides. In Maimonides’ view, revealed truth is religious law, which is at once theological and political and so stipulates a necessary political order. As such, the masses come to believe that obedience to the political order also constitutes obedience to God, which God will reward. But since this revealed law is also a profound divine truth, it can be said to have an inner secret meaning known to philosophers alone, which legitimates the philosophers’ search for truth in the eyes of the masses

וידוע מאמרו של סענעקאַ:
Religion is regarded by the common people as true, by the wise as false, and by rulers as useful
וג״כ של קארל מארקס.