וועלכע היסטוריה ספר איז גע'אייניגט פאר א מתחיל?
נשלח: זונטאג אוגוסט 23, 2015 12:31 pm
די אשכול וואלט ווען געזאלט צוטיילט ווערן אויף באזונדערע נושאים - איך בין סובב והולך אויף די אופני הדרכה וואס מרן הגאון שש [משזר] שליט"א גיבט אן וויאזוי צו לערנען און וויסן "היסטאריע". זיין ליסטע איז בעסער ווי גוט.
איין הערה'לע, לאו דוקא אויף ר' שש['ן], נאר אויף ספרי עזר ולימוד בכלל און ספרי היסטוריה בפרט. עס איז דא אן ערענסטע פראבלעם אין אונזער אידישען ליטעראטור. איך וועל מקדים זיין מיטן צוטיילן דעם עולם, דעם המון עם, אין צוויי, איין טייל איז דער עולם גולם, וואס קויפן ספרים נאר פאר בר מצוה מתנות, קענען נישט מעביר סדרה זיין, דארפן הילף פאר שרייבן א שלום זכר צעטל, ווער רעדט נאך פון זאגן אפאר תורה ווערטער ביי א שמחה. אלץ וואס זיי ווייסען - די תמימות'דיגע ערליכע - איז פון די צעטליך וואס די קינדער ברענגען אהיים פון בתי חינוך, פון די שיעור וואס ער גייט ביינאכט, און פון די גרינוואלד/גרינבוים בראווערמאן/בידערמאן קאסעטן. מ'קען זיי איינרעדן וואס מ'וויל. שטעלסט ארויף א אינגערמאן רעדן וועגן ניטול, ווערן זיי נתפעל פון זיינע ידיעות און זיי רעדן זיך שוין דורך מיט אים וואו צו שיקן זייערע בחורים לערנען.
נאכדעם איז דא די מענטשען וואס האבן א ריח תורה. אפילו זיי לערנען נישט קיין אות אחת, וועלן אבער קענען עפענען סיי וועלכע ספר, און פארשטיין וואס מ'רעדט. זיי ליינען אביסל דא אביסל דארט, זיי ווייסען וואס טוט זיך. זיי דער-שמעקן ווער ס'איז א תלמיד חכם, א ידען, א.א.וו.
דאס איז כלפי דער המון עם. די תלמידי חכמים ווידער, אין הינזיכט פון "ללמד", וויאזוי זיי געבן איבער תורה פאר די המון, - און איך רעדט דווקא בכתב פארמאט, נישט בפה - איז אויך שייך צוויי דרכים. די מער-גאונישע קענען נישט סערווירן דעם המון, ווייל זיי זענען צו סאך העכער, זיי קענען מו"ל זיין ספרי שו"ת און דרוש. זאכן וואס פשוטע מענטשען ווייסען ניטאמאל וויאזוי צו עסן. ווידער די עליטע, די "ווייסער'ס" זענען נישט נייגעריג. סך הכל זענען זייערע ספרים געווידמעט פאר בדומה לו, הרה"ג א' פאר הרה"ג ב' וחוזר חלילה.
די אנדערע תלמידי חכמים, די דיינימ'לעך, זייער גאנצע ציל איז צו ווערן פון דומ"ץ צו ראב"ד, נו ווי פאסט עס זיי זאלן זיך אפגעבען מיט דברים של מה בכך, ארויסגעבן פשוטע ספרים וואס גאר פשוטע מענטשען זאלן קענען רילעיטן צו. כאטש דאס וואלט געווען א הייסע אייטעם - אזויווי מ'זעהט אין די הינזיכט פון "קיצורי דינים", ווי נטעי גבריאל, אוצר הלכות, די אלע ווערן פארכאפט און גענוצט. לענ"ד זענען קיצורי הלכות גארנישט ווערט, ס'איז א בחינה פון ולא נודע כי באו, אריין פון דא און ארויס פון דארט, קוים וואס ס'קלעבט זיך אן. - אקיצור, אונז האבן נישט די תלמידי חכמים ידענים און בעלי כשרון וואס זאלן זיך אפגעבן מיט מחבר זיין סעריעס פון "פאר דאמיס". די וואס קענען ווילן ווייזען זייער גדלות אין גוגל-זוכעניש, מיט הערות, מראי מקומות און ר"ת, וואס א פשוטע מענטש ווייסט ניטאמאל צו מפענח זיין.
דאס איז בכלל. ווען ס'קומט צו היסטוריה בפרט - די וואס האבן גוט געקענט היסטוריה, האבן נישט געשריבן זייערע ספרים כדי אויסצולערנען דעם נישט-ווייסער, RATHER איז זייער ציהל: אפצופרעגן א פריערדיגער. צו ס'איז א פרומער קעגען א משכיל אדער קעגן א פרומער וואס איז נחשד אין השכלה. וועגן דעם וועסטו זעהן אז זיי זענען פארנומען עמוד נאך עמוד מצטט זיין הירש, ווייס, גרץ, און נאך, און אויפווייזען אז זיי זענען נישט גערעכט. די מהלך פון די מחברי ספרים אויף היסטוריה איז א TURN OFF לכל דופקי שעריה. ממילא ווען איינער וויל עכט לערנען היסטוריה כתינוק בנייר חדש, איז נאך אלץ נישט דא די ריכטיגע ספר. - תולדות עם עולם איז אביסל בעסער אינדעם, אבער צו אויסגעצויגן. ווידער קיצורים ממש איז אויך גארנישט ווערט ווייל ס'בלייבט נישט אין זכרון.
תמצית הדברים: היסטוריה שרייבער זוכן צו ווייזען זייער גדלות און קענטעניס פון שפראך, היסטוריה וכו'. זייער ציהל איז נישט צו "אויסלערנען".
הניחו מקום להתגדר פאר ר' שש['ן]
איין הערה'לע, לאו דוקא אויף ר' שש['ן], נאר אויף ספרי עזר ולימוד בכלל און ספרי היסטוריה בפרט. עס איז דא אן ערענסטע פראבלעם אין אונזער אידישען ליטעראטור. איך וועל מקדים זיין מיטן צוטיילן דעם עולם, דעם המון עם, אין צוויי, איין טייל איז דער עולם גולם, וואס קויפן ספרים נאר פאר בר מצוה מתנות, קענען נישט מעביר סדרה זיין, דארפן הילף פאר שרייבן א שלום זכר צעטל, ווער רעדט נאך פון זאגן אפאר תורה ווערטער ביי א שמחה. אלץ וואס זיי ווייסען - די תמימות'דיגע ערליכע - איז פון די צעטליך וואס די קינדער ברענגען אהיים פון בתי חינוך, פון די שיעור וואס ער גייט ביינאכט, און פון די גרינוואלד/גרינבוים בראווערמאן/בידערמאן קאסעטן. מ'קען זיי איינרעדן וואס מ'וויל. שטעלסט ארויף א אינגערמאן רעדן וועגן ניטול, ווערן זיי נתפעל פון זיינע ידיעות און זיי רעדן זיך שוין דורך מיט אים וואו צו שיקן זייערע בחורים לערנען.
נאכדעם איז דא די מענטשען וואס האבן א ריח תורה. אפילו זיי לערנען נישט קיין אות אחת, וועלן אבער קענען עפענען סיי וועלכע ספר, און פארשטיין וואס מ'רעדט. זיי ליינען אביסל דא אביסל דארט, זיי ווייסען וואס טוט זיך. זיי דער-שמעקן ווער ס'איז א תלמיד חכם, א ידען, א.א.וו.
דאס איז כלפי דער המון עם. די תלמידי חכמים ווידער, אין הינזיכט פון "ללמד", וויאזוי זיי געבן איבער תורה פאר די המון, - און איך רעדט דווקא בכתב פארמאט, נישט בפה - איז אויך שייך צוויי דרכים. די מער-גאונישע קענען נישט סערווירן דעם המון, ווייל זיי זענען צו סאך העכער, זיי קענען מו"ל זיין ספרי שו"ת און דרוש. זאכן וואס פשוטע מענטשען ווייסען ניטאמאל וויאזוי צו עסן. ווידער די עליטע, די "ווייסער'ס" זענען נישט נייגעריג. סך הכל זענען זייערע ספרים געווידמעט פאר בדומה לו, הרה"ג א' פאר הרה"ג ב' וחוזר חלילה.
די אנדערע תלמידי חכמים, די דיינימ'לעך, זייער גאנצע ציל איז צו ווערן פון דומ"ץ צו ראב"ד, נו ווי פאסט עס זיי זאלן זיך אפגעבען מיט דברים של מה בכך, ארויסגעבן פשוטע ספרים וואס גאר פשוטע מענטשען זאלן קענען רילעיטן צו. כאטש דאס וואלט געווען א הייסע אייטעם - אזויווי מ'זעהט אין די הינזיכט פון "קיצורי דינים", ווי נטעי גבריאל, אוצר הלכות, די אלע ווערן פארכאפט און גענוצט. לענ"ד זענען קיצורי הלכות גארנישט ווערט, ס'איז א בחינה פון ולא נודע כי באו, אריין פון דא און ארויס פון דארט, קוים וואס ס'קלעבט זיך אן. - אקיצור, אונז האבן נישט די תלמידי חכמים ידענים און בעלי כשרון וואס זאלן זיך אפגעבן מיט מחבר זיין סעריעס פון "פאר דאמיס". די וואס קענען ווילן ווייזען זייער גדלות אין גוגל-זוכעניש, מיט הערות, מראי מקומות און ר"ת, וואס א פשוטע מענטש ווייסט ניטאמאל צו מפענח זיין.
דאס איז בכלל. ווען ס'קומט צו היסטוריה בפרט - די וואס האבן גוט געקענט היסטוריה, האבן נישט געשריבן זייערע ספרים כדי אויסצולערנען דעם נישט-ווייסער, RATHER איז זייער ציהל: אפצופרעגן א פריערדיגער. צו ס'איז א פרומער קעגען א משכיל אדער קעגן א פרומער וואס איז נחשד אין השכלה. וועגן דעם וועסטו זעהן אז זיי זענען פארנומען עמוד נאך עמוד מצטט זיין הירש, ווייס, גרץ, און נאך, און אויפווייזען אז זיי זענען נישט גערעכט. די מהלך פון די מחברי ספרים אויף היסטוריה איז א TURN OFF לכל דופקי שעריה. ממילא ווען איינער וויל עכט לערנען היסטוריה כתינוק בנייר חדש, איז נאך אלץ נישט דא די ריכטיגע ספר. - תולדות עם עולם איז אביסל בעסער אינדעם, אבער צו אויסגעצויגן. ווידער קיצורים ממש איז אויך גארנישט ווערט ווייל ס'בלייבט נישט אין זכרון.
תמצית הדברים: היסטוריה שרייבער זוכן צו ווייזען זייער גדלות און קענטעניס פון שפראך, היסטוריה וכו'. זייער ציהל איז נישט צו "אויסלערנען".
הניחו מקום להתגדר פאר ר' שש['ן]