קאווע שטיבל

ווען עס וויינט א הארץ,
קענען טרערן נישט באנעמען;
שווייגן אויגן, שרייט די נשמה.
ווען תהום מיט טרויער ברימט,
הערט נאר דער,
וואס קיין אויער פארמאגט.


די פיס מאכטלאז זיך אראפלאזן,
איידער פארזינקען דער מענטש עס ווערט.
א פארשטיקט געבעט, אבער --
דעם טרערן-פלוס פארהאלט:


הער, אה גאט, וואס אלעס קען:
האסט מיר לעבן געשאנקען,
און דערצו אלץ דערלאנגט.
מיינע אויגן מיט טרערן פול,
הארץ יאמערט אין דער שטיל.
ווען א הארץ עס וויינט --
געוואלד שרייט די נשמה.
הער, אה גאט מיינס:
כ'בין עלנט אליין;
שטארק מיך,
פחד פון מיר פארטרייב.
די ווייטאג אזוי גרויס --
ווייטער ווי אנטלויפן כ'קען.
ברענג דעם סוף,
ווייל דער כוח מיינס,
פארלאזט מיך ער האט.


ווען א הארץ ס'וויינט,
די צייט אנטשטומט ווערט.
ס'לעבן ווי נישטיג און קליין,
פאר די אויגן שפילט זיך אויף.


אהין וואו כולו פרעמד,
פיס מיט עקשנות אנטשוויגן.
א קרעכץ -- מסתמא דער לעצטער,
דער תהום-ברעג צווינגט ארויס:


הער, אה גאט, וואס אלעס קען:
האסט מיר לעבן געשאנקען,
און דערצו אלץ דערלאנגט.
מיינע אויגן מיט טרערן פול,
הארץ יאמערט אין דער שטיל.
ווען א הארץ עס וויינט --
געוואלד שרייט די נשמה.
הער, אה גאט מיינס:
כ'בין עלנט אליין;
שטארק מיך,
פחד פון מיר פארטרייב.
די ווייטאג אזוי גרויס --
ווייטער ווי אנטלויפן כ'קען.
ברענג דעם סוף,
ווייל דער כוח מיינס,
פארלאזט מיך ער האט.


[איבערגעזעצט פון דא]