קאווע שטיבל

ווי דער מנהג המקום איז דער אשכול פאר הערות אויפן ארטיקל אינעם וועקער אויב איינער האט.

די געשיכטע, ווי די פריערדיגע מעשה דער געראנגל, איז באזירט אויף אן אמת'ן דמות אזא צדיק ורע לו מיט וועם כ'בין אויפגעוואקסן, כמעט אלע דעטאלן האבן פאסירט אין א משך פון יארן . מיין פערזענליך מוסר השכל פון דער געשיכטע מיין איך אז מען זעט אמאל א מיטל יעריגן איד וואס איז אינגאנצן שלא בדרא, פלוצים צודרייט און נערוועז, מען קען קיינמאל וויסן וואס א קריזיס טוט זיך אפ דארטן באהאלטן. בעת וואס אזא שמואל ברוך'ן וועלן זיינע מוטשענישן איהם טראגן זוכן פארבאטענע ליבע און פאשען אין פרעמדע פעלדער, אדער בזעיר אנפין קענען אזאנע ווי אונז אמאל שרייבן אויך קאווע שטיבל, אריינבלאנזשען אין נעטפליקס צו יו נעם איט זיך אפשקלען אביסל בלאנזשען אינעם עולם התוהו, האט אבער אזא צדיק'ל ווען עס ווערט איהם ענג, צו ער שפעקולירט צו דער רבי ער האט געדינט די ערשטע פערציג יאר פון זיין לעבן איז טאקע אזא בעל מדריגה אדער אנדערע ווערימלעך אין קאפ, האט קיין אויסוועג אנה מפניך אברח און דאס קען ל'ע זיין גרויסע יסורים.

למעשה איז דאך דאס אויך א שטיקל משל אויב איינער קען בעסער פארטייטשן תבא עליו ברכה.

איך באמת הנאה געהאט, געוואלדיגע ארבעט.

איך האב אריינגעלערנט גאר א טיף פשט אין דיין כוונה, מער פון אין דיין מעשה, אבער צי וואס פעלט אויס צו רעדן?...

דיין ארטיקעל איז געווען פון די סאמע בעסטע אין מיינע אויגען, די שפראך און מחשבה איז געווען ממש ארטיסטיש, כבין ווירקליך ארויס פון התפעלות פון דיין פעדער, און עס האט מיר דערמאנט פון א שטיקעל גראדע.

א גרויסע דאנק!

יעפ, א מייסטער ארבעט, ר' יצחק. דיינע ארטיקלען האבן מיך פארשאפט אן עונג יום טוב. די מעשה, די שפראך און אויסשטעל — געוואלדיג.

"תרתי תסתרי" האב איך עקשאלי געלייענט נאך איידער כ'האב אפילו געוואוסט פון "דאס געראנגל." כ'בין שנעל געלאפן לייענען "דאס געראנגל," די קניידלעך אחרון של פסח האבן געהאט אן אנדערן טעם; כ'בין ארויס און אריין פון התפעלות איינמאל און נאכאמאל.

ס'טאקע געווען נאך צוויי מעשה'לעך פון אויסגערופענע שרייבער, אבער דער אקטועלסטע און די מערסט ברענענדיגע איז "תרתי דסתרי".

אבער ס'נישט נאר זיינע פריוואטע יסורים, דאס איז א בראך פאר די גאנצע געזעלשאפט.

דאס זענען מיר שוין צוגעוואוינט אז מ'האדעוועט דעם גאנצן ציבור אויף א מהלך וואס טויג גארנישט פאר זיי, א פאנטאזיע, וואס קען נאר געלונגען פאר יחידי סגולה.
מילא, שטייט שוין אז אלף נכנסים לבית הספר ואחד יוצא להוראה.

אבער אויב אפילו די געציילטע אויסדערוועלטע זעצן אן, איז עס שוין א צייכן פון טאטאלער באנקראט.

דער חלק פון דער קוראזשפולער ספירה ציילן איז אפשר פיקציע, (ס'וואלט שוין געווען דער אנפאנג פון די תקומה) אבער די אויסגעלאשענע דאווענען איז ליידער אמת. איך קען אליין אפאר אזעלכע ר' חנינא'ס, און ס'שרייט זיך ארויס מיט געוואלד א זעקת הציבור: "רבש"ע היתכן? מילא דער און יענער, האבן זיי דאך געטשידט דא און דארט. אבער ר' חנינא? ער איז דאך פונקט געגאנגען אין שפאן און איינגעהאלטן אלץ וואס שטייט אין דער גוטער בוך!"
און פון הימל קומט מיט טרויער דער ווייטאגליכער ענטפער: אמת, אבער ווער האט אים געבעטן?