רצוא ושוב - גאטעניו, אנה מפניך אברח

[זבולון]

געטשאלענדזשט, געשאקלט, און צובראכן,
מיטן חרב המתהפכת אלעס צושטאכן,
אראפגעווארפן אלע יאכן,
געפראוועט שבת ווי אינדערוואכן.


דיין שטימע מער נישט געוואלט הערן,
דיינע געדאנקען נישט געוואלט קלערן,
האסט צוגעקוקט ווי איך וויל אנדערש ווערן,
מיינע פלענער האסטו נישט געוואלט צושטערן.


ערו ערו עד היסוד - אויסגעריסן,
פון גארנישט מער געוואלט וויסן,
ניטאמאל פון די גוטע חלקים געניסן,
די וואסער מיט די בעיבי אויסגיסן.


לך לך מארץ מולדתך - ווייט אנטלאפן,
ניטאמאל צוריקגעקוקט צו לאזן האפן,
א פתח כחודו של מחט נישט געלאזט אפן,
-- ווען פלוצלינג דא דיר אנגעטראפן.


פון דיר אנטלאפן מיט א שטורעם,
אוועקגעשטויסן אלע שקרים,
אריינגעפלויגן אריין אין דיין ארעם,
אריינגעדרינגען אין אלע איברים.


ווען איך בין מיט דיר צומישט,
זעה איך וואס דו ביסט נישט,
דאס האט זיך קיינער גערישט,
אזוי צו פאלן אין דיין ארעם צוקושט.

[מי אני]

זייער שטארק!

די פאעזיע טוהט אפשר אויך מרמז זיין צו א סארט קשר צווישן קארטיזשיען דאַוּבּט וואו מ׳טוהט אלע עסאָמפּשענס וואס מ׳נעמט אן צום ערשט אוועקווארפען, און דאס געדאנק פון נעגאטיווע/אַפּאָפעטיק טעאלאגיע וואו מ׳קען טאקע נאר וויסן וואס [די מושג פון] ג-ט איז נישט [מ׳דארף באמת ארויסווארפן אלע עסאָמפּשענס וואס מ׳האט וועגן דעם מושג פון ג-ט].

מ׳קען אפשר אויך טייטשן אין דעם על דרך פון די פאעזיע אז די פסוק, בנוגע שעת מגיפה (עיין בב״ק ס:), זאגט (ישעיה כו כ-כא) לך עמי בא בחדריך וגו׳, והיינו קוואראנטין וכו׳ און דערנאך איז די פסוק ממשיך, כי הנה ה׳ יוצא ממקומו וגו׳, והיינו אז דעמאלטס איז אן עקזיסטענשאל שעת הכושר מתבונן צו זיין אין דעם וואס ג-ט איז נישט; ארויסצוגיין פון דעם הגדרה און מקום בקאַגנישׁאָן וואס מ׳האט אויף דעם מושג פון ג-ט וכנ״ל.