קאווע שטיבל

לעשות כדברי השופטים באותו דור - היא שצונו לשמוע לבית דין הגדול ולעשות כל מה שיצוו מאיסור והיתר. ואין הבדל בזה בין הדבר שיסברוהו או דבר שיוציאוהו מן ההיקשים שהתורה נדרשת בהן או הדבר שיסכימו עליו שהוא איסור תורה או לפי ענין מן הענינים שיהיה דעתם שהוא ישר ושבו חזוק לתורה. הכל אנחנו חייבין לשמוע ולעשות ולעמוד על פיהם לא נעבור ממנו.
והוא אמרו יתברך על פי התורה אשר יורוך. ולשון ספרי כל המצוה אשר יאמרו לך תעשה זו מצות עשה.

הרי הוא אומר "על פי התורה אשר יורוך" (דברים יז,יא), אלו הגזירות והתקנות והמנהגות שיורו בהם לרבים כדי לחזק הדת ולתקן העולם;

אבל הגזרות והתקנות שעשו חכמים למשמרת התורה ולגדר שלה, אין להם בלאו הזה (ד.מ. "לא תסור") אלא סמך בעלמא, ואין להם דין המראה כלל וכו'.

רביה''ק זי''ע האט געשריבן:לעצם הענין: סיי די חיוב צו פאלגן די תורה און סיי די חיוב צו פאלגן די רבנים זענען ביידע מסברא, פאלגן א סברא איז א חיוב מסברא...

רביה''ק זי''ע האט געשריבן: אלץ אינג בחור'ל האב איך געפרעגט מיין זיידן אן ענליכע קשיא, אויב דער באשעפער האט טאקע נישט געהייסן פאלגן די חכמים, וואס וועט געשעהן אויב איך פאלג זיי נישט? ווער וועט מיך שיקן אין גיהנם אריין? דעם באשעפער אליינס גייט דאך נישט אן אז איך האב נישט געפאלגט די חכמים, ווייטער די חכמים האבן נישט די שליסלעך צום גיהנם, אויפ'ן עולם האמת קענען זיי נישט טוהן וואס זיי ווילן? אוי האט מיין זיידע געקעקעצט נאכדעם, ער האט מיר אפילו נישט געענטפערט אז ווען איך וועל עלטער ווערן וועל איך פארשטיין, אזא שטארקע קשיא איז עס.

לייבל שטילער האט געשריבן:

רביה''ק זי''ע האט געשריבן:לעצם הענין: סיי די חיוב צו פאלגן די תורה און סיי די חיוב צו פאלגן די רבנים זענען ביידע מסברא, פאלגן א סברא איז א חיוב מסברא...

מיין לאגיק אקצעפטירט עפעס נישט די דאזיגע 'סברא'.... די איינציגע סיבה איך (פרוביר צו) פאלג(ן) די חכמים איז ווייל איך וויל נישט דער אויבערשטער דאל מיר דערלאנגען...

לייבל שטילער האט געשריבן:.
דער אמת איז אז דו קשיא פרעגט שוין ר' אלחנן אין קונטרוס דברי סופרים (אות טו - יח) אבער זיין תירוץ פארשטיי איך נישט, אדרבה ווער עס קען מסביר זיין איז מכובד.

לייבל שטילער האט געשריבן:כ'האב עס געזעהן אבער דאס פארענטפערט גארנישט, ממ"נ, איז דעי "רצון מחייב" דעמאלטס איז עס ווייטער א 'חיוב' מן התורה, אויב נישט, ווער זאגט איך בין מחויב?

mevakesh האט געשריבן:

לייבל שטילער האט געשריבן:

רביה''ק זי''ע האט געשריבן:לעצם הענין: סיי די חיוב צו פאלגן די תורה און סיי די חיוב צו פאלגן די רבנים זענען ביידע מסברא, פאלגן א סברא איז א חיוב מסברא...

מיין לאגיק אקצעפטירט עפעס נישט די דאזיגע 'סברא'.... די איינציגע סיבה איך (פרוביר צו) פאלג(ן) די חכמים איז ווייל איך וויל נישט דער אויבערשטער דאל מיר דערלאנגען...

וויי צו אזא יידישקייט מיין הארץ גייט אויס פאר אייך...
ערענסט גערעדט עס איז וויכטיג צו טרעפן א meaning און ידישקייט חוץ פון פחד. יגעת ומצאת תאמין

לייבל שטילער האט געשריבן:

רביה''ק זי''ע האט געשריבן:לעצם הענין: סיי די חיוב צו פאלגן די תורה און סיי די חיוב צו פאלגן די רבנים זענען ביידע מסברא, פאלגן א סברא איז א חיוב מסברא...

מיין לאגיק אקצעפטירט עפעס נישט די דאזיגע 'סברא'.... די איינציגע סיבה איך (פרוביר צו) פאלג(ן) די חכמים איז ווייל איך וויל נישט דער אויבערשטער דאל מיר דערלאנגען... \

גראדעמעכעלע האט געשריבן:

לייבל שטילער האט געשריבן:כ'האב עס געזעהן אבער דאס פארענטפערט גארנישט, ממ"נ, איז דעי "רצון מחייב" דעמאלטס איז עס ווייטער א 'חיוב' מן התורה, אויב נישט, ווער זאגט איך בין מחויב?

פאר איינער וואס וויל האלטן אלץ וואס די תורה וויל איז דאס מחייב. אבער עס איז א שוואכערע מדרגה פון חיוב.

לייבל שטילער האט געשריבן:כ'האב עס געזעהן אבער דאס פארענטפערט גארנישט, ממ"נ, איז דעי "רצון מחייב" דעמאלטס איז עס ווייטער א 'חיוב' מן התורה, אויב נישט, ווער זאגט איך בין מחויב?

גראדעמעכעלע האט געשריבן:

לייבל שטילער האט געשריבן:.
דער אמת איז אז דו קשיא פרעגט שוין ר' אלחנן אין קונטרוס דברי סופרים (אות טו - יח) אבער זיין תירוץ פארשטיי איך נישט, אדרבה ווער עס קען מסביר זיין איז מכובד.

ווי איך געדענק בויעט ר' אלחנן אויס אז מען זעהט פון די תורה אז דער באשעפער וויל מען זאל פאלגן די חכמים כאטש גאט האט דאס נישט דירעקט באפוילן. ממילא איינער וואס וויל גיין אין די תורה'ס וועגן דארף איינהאלטן די ''רצון התורה'' אויך, אפילו עס שטייט נישט קלאר.

לייבל שטילער האט געשריבן:כ'האב עס געזעהן אבער דאס פארענטפערט גארנישט, ממ"נ, איז דעי "רצון מחייב" דעמאלטס איז עס ווייטער א 'חיוב' מן התורה, אויב נישט, ווער זאגט איך בין מחויב?

אישתישבי האט געשריבן:ר' לייבל[

ווער זאגט אייך אז דער רמב"ן האלט אז פאלגען די חכמים איז נישט א דאורייתא?
די רמב"ן זאגט קלארע ווערטער אז אלע איסורי דרבנן זענען נישט קיין דאורייתא בכלל, אדרבה קענסט נאכקוקן די גאנצע זאך דא , ער חזר'ט זיך איבער מער ווי איין מאל.
ווען ער זאגט "סמך בעלמא" און מען ווערט נישט א זקן ממרא צוליב דעם ווערט עס אויס דאורייתא?
דאס איז נאר די אויספיהר, כנ"ל.
קען זיין ער זאגט מער דארט.

אויך שטימט עפעס נישט וויאזוי די ברענגסט עס אראפ, אז דער רמב"ן פרעגט, אז לויט דער רמב"ם פארוואס זאגט מען ספיקא דרבנן להקל, עס איז דאך דאורייתא? עד כאן דבריך. דער רמב"ם האלט אז ספיקא דאורייתא איז מן התורה להקל נאר מדרבנן להחמיר, ולק"מ.
די עיקר קשיא איז פ"וו איז דא א חילוק צווישן דרבנן'ס און דאורייתא'ס, וואס איינע פון די זאכן איז ספק דרבנן להקל. אזוי צו אזוי, דאס פרעגט ער.
ועוד, לפי זכרוני, האלט דער רמב"ם אז אלע הל"מ גזירה שוות און אפשר אפילו אלעס וואס מען לערנט ארויס פין די י"ג מדות, זענען נאר מדרבנן חוץ ווי עס שטייט בפירוש אין די גמרא אז עס איז דאורייתא.

ווי קען זיין אזא פליפפלאפ פין האלטען אז אלעס איז דרבנן, און דערנאך איז אלעס דאורייתא? עפעס איז דא דא א בלבול.
כ'זעה נישט דיין פראבלעם דא, וואס איז די בלבול? א דרבנן לויט די רמב"ם מיינט אז די חכמים האבן עס אויסגעטראפן און עס ווערט א דאורייתא ווייל די תורה האט געהייסען פאלגן די חכמים.

אישתישבי האט געשריבן:ביסט גערעכט מיט כמעט אלעס,

נאכקוקענדיג דער רמב"ן, איז דא א חרם און א נידוי נישט צו פאלגען דרבנן'ס, און א קללה פין פורץ גדר ישכנו נחש.

יעצט קענסטו אנהייבן פרעגן צו חרם איז א דאורייתא. דער רמב"ן האלט אז עס איז דברי קבלה.

ו

ליטוואק פון בודאפעסט האט געשריבן:

לגבי די עיקר קשיא, ווען די מצוה איז למיגדר מילתא, האט מען דאך א חיוב פון עשו משמרת למשמרתי. פאלגן די חכמים איז א קיום פון יענער חיוב. עס איז אבער נישט אין די מנין המצוות, און די זאך פאר זיך איז נישט קיין מצוה, נאר א חלק פון אן אנדערע מצוה.

אישתישבי האט געשריבן:
טאמער איז דער פאלגען חכמים צוליב פורץ גדר ישכנו נחש, איז עס א סכנה, און חמירא סכנתא מאיסורא אפילו אויף א ספק. (פורים תורה).

ליטוואק פון בודאפעסט האט געשריבן:
לגבי די עיקר קשיא, ווען די מצוה איז למיגדר מילתא, האט מען דאך א חיוב פון עשו משמרת למשמרתי. פאלגן די חכמים איז א קיום פון יענער חיוב. עס איז אבער נישט אין די מנין המצוות, און די זאך פאר זיך איז נישט קיין מצוה, נאר א חלק פון אן אנדערע מצוה.
.

לא תוסיפו כגון חמש פרשיות בתפילין חמשה מינין בלולב חמש ציציות וכן לא תגרעו לשון רש"י וכך אמרו בספרי (ראה) מנין שלא תוסיף על הלולב ועל הציצית ת"ל לא תוסיפו ומנין שאין פוחתים מהן ת"ל לא תגרעו מנין שאם פתח לברך ברכת כהנים לא יאמר הואיל ופתחתי לברך אומר ה' אלהי אבותיכם יוסף עליכם ת"ל הדבר אפילו דבר לא תוסף עליו אבל לא באלה בלבד אמרו אלא אף הישן בסוכה בשמיני בכונה לוקה כמו שמוזכר במסכת ראש השנה (כח) וכן אם יעשה החג ששה עובר בלאו הזה ולפי דעתי אפילו בדא לעשות מצוה בפני עצמה כגון שעשה חג בחדש שבדא מלבו כירבעם (מלכים א יב לג) עובר בלאו וכך אמרו (מגילה יד) לענין מקרא מגלה מאה ושמונים נביאים עמדו להם לישראל ולא פחתו ולא הוסיפו על מה שכתוב בתורה אפילו אות אחת חוץ ממקרא מגילה מאי דרוש וכו' ובירושלמי (מגילה פ"א ה"ז) שמונים וחמשה זקנים ומהם כמה נביאים היו מצטערים על הדבר אמרו כתוב אלה המצות אשר צוה ה' את משה אלו המצות שנצטוו מפי משה כך אמר לנו משה ואין נביא אחר עתיד לחדש דבר לכם ומרדכי ואסתר רוצים לחדש לנו דבר לא זזו משם נושאין ונותנין בדבר עד שהאיר הקב"ה עיניהם וכו' הרי שהיתה המצוה הזו אסורה להם א"כ היא בכלל לא תוסיף עליו אלא שלא למדנו למוסיף על פי נביא אלא מן הכתוב שאמר אלה המצות אין נביא רשאי לחדש בו דבר מעתה ומה שתקנו חכמים משום גדר כגון שניות לעריות וכיוצא בהן זו היא מצוה מן התורה ובלבד שידע שהם משום הגדר הזה ואינן מפי הקב"ה בתורה: