ר"ת אין לשה"ק און אין ספה"ק

[מנחם ציון]

ראשי תיבות- ר"ת

פון ווי קומט דאס?

וואס איז די היסטאריע דערפון?

איז פארהאן עפעס כללים דערויף? וויפיל פון יעדע ווארט שרייבט מען ארויס? די ערשטע פון יעדע ווארט? די ערשטע צוויי? דריי? קמ"ל איז די ערשטע און פון יעדע ווארט. ווידעראום שב"ק, איז די ערשטע צוויי אותיות פון די ערשטע ווארט, און נאר די ערשטע פון די לעצטע ווארט. אדמו"ר, איז די ערשטע צוויי פון די ערשטע ווארט, דערנאך איין אות פון די צווייטע, דערנאך שפרינגט מען צוריק צו צוויי אותיות פאר די לעצטע ווארט.... רשכבה"ג, האט ער זיך שיין געהאלטן מיט איין אות פער ווארט, אבער ס'פלאצט ביים ענדע ווי ער נוצט צוויי אותיות פאר די לעצטע ווארט.... מי יודע פשר דבר

וואס איז די מטרה דערפון? פארהאן אסאך מאל וואס מען שפארט זיך איין ממש א געלעכטער. צב"ש, אע"פ, שפארט מען זיך פונקטליך 3 אותיות.... דאס זעלבע איז מיט בל"נ. טייל מאל פארענדיגט מען שוין כמעט די גאנצע ווארט, אבער ביים ענדע כאפט מען א שטומפ וואס לאזט נישט ענדיגן. א שטייגער ווי ביהכנ"ס, ווי מען שפארט זיך בסה"כ (אופס.. געשפארט צוויי אותיות.....) די ת'ס פון ביידע ווערטער...

להבדיל אין ענדערע שפראכן איז דא די קאנצעפט פון initials. דארט איז דא געהאקטע כללים, איין אות פאר יעדע ווארט. וואס איז שלעכט דערמיט? פארוואס קען דאס נישט זיין אין לשה"ק?

דערנאך זענען דא ווערטער אין ר"ת וואס זענען משתמע לתרי אנפי. צב"ש דאס אליין.... ר"ת קען מיינען ראשי תיבות, אבער אין די זעלבע צייט מיינט דאס אויך רבינו תם.. פארלאזט מען זיך אויפ'ן ליינער אז ער וועט לפום ריהטא כאפן וואס עס דארף מיינען?


עכ"פ, צע"ק ואכמ"ל. ובעזהשי"ת תיק"ו בביג"צ בב"א

[חתן בחור]

א באקאנטע ר״ת איז עפ״י, מ׳שפארט זיך דערמיט גארנישט - אחוץ א ספעיס? אבער יעדער ניצט עס.

[וואלווי]

די כלל פון ר"ת (בדרך כלל), וועלעכע אותיות ווערען ארויסגעשריבן,ר האט צו טוהן מיט די שורש אדער שימוש פונ'ם ווארט. למשל ברוך הוא, איז ב"ה, ווייל ביידע אותיות זענען פון די שורש, אזוי אויך קמ"ל. בע'זרת הש'ם ית'ברך, בעזהשי"ת. נ'ראה לע'ניית ד'עתי, נלע"ד, לע'ניית איז די למ"ד נאר א שימוש, מילא לייגט מען ל' צוזאמען מיט די ע'.

מסתמא איז דא נאך כללים, אבער בערך אזוי גייט עס...

בנוגע די אותיות וואס מ'פארדינט דורך די קיצור פונ'ם ראשי תיבות, איז נישט דוקא וועגען די סכום האותיות, נאר פאר'ן שרייבער אז ער זאל קענען שרייבן געשמירט. ביים שרייבן ארבערט געווענליך די קאפ שנעלער ווי די האנט, און כדי נישט דארפן מפסיק זיין, איז מען מקצר. אזוי איז ביי פול פון די ר"ת, לפי"ז, לפי זה, איה"נ אין הכי נמי, ס'נישט אזוי ווייט אז מ'פארדינט פלאץ צו שרייבן, ס'מער פאר פליסיגקייט געווענליך ביי ווערטער וואס זענען מפורסם אדער מ'ניצט אסאך, ווי אפ"ל אפשר לומר (אפשר לפרש), עפ"ל עפרא לפומי....

[אישתישבי]

איך האב אייביג געמיינט אז די ר"ת האבן מיט שפארען געלט ביים דריקן. היינט איז דא אסאך ווייניגער ר"ת. מנחת חינוך, דער אלטע דרוק, איז באקאנט פאר זיינע ר"ת, הגם איין מאל שרייבט ער ארויס און דערנאך ווערט עס א ר"ת.

אבער עס איז אויך דא ווען איינער באהאנדעלט א נושא, און וויל נישט יעדעס מאל שרייבען, למשל עשה דוחה לא תעשה, ווען איינער שרייבט אויף דעם א מאמר, און ער דארף שרייבען פיפציג מאל עשה דוחה לא תעשה, איז גרינגער צו שרייבען עדל"ת.

אין עברית האבן זיי אסאך ווערטער, ווי אויך אין ענגליש, וואס זענען בעצם ר"ת, אין אידיש דאכט זיך איז כמעט נישטא. אפילו אדמורים ניצט מען נישט ביים רעדן כמעט. אדמו"ר ניצט מען ווייניג.

[מנחם ציון]

א באקאנטע ר״ת איז עפ״י, מ׳שפארט זיך דערמיט גארנישט - אחוץ א ספעיס? אבער יעדער ניצט עס.

העי מ'שפארט די ל' פון על

[מנחם ציון]

די כלל פון ר"ת (בדרך כלל), וועלעכע אותיות ווערען ארויסגעשריבן,ר האט צו טוהן מיט די שורש אדער שימוש פונ'ם ווארט. למשל ברוך הוא, איז ב"ה, ווייל ביידע אותיות זענען פון די שורש, אזוי אויך קמ"ל. בע'זרת הש'ם ית'ברך, בעזהשי"ת. נ'ראה לע'ניית ד'עתי, נלע"ד, לע'ניית איז די למ"ד נאר א שימוש, מילא לייגט מען ל' צוזאמען מיט די ע'.

מסתמא איז דא נאך כללים, אבער בערך אזוי גייט עס...

בנוגע די אותיות וואס מ'פארדינט דורך די קיצור פונ'ם ראשי תיבות, איז נישט דוקא וועגען די סכום האותיות, נאר פאר'ן שרייבער אז ער זאל קענען שרייבן געשמירט. ביים שרייבן ארבערט געווענליך די קאפ שנעלער ווי די האנט, און כדי נישט דארפן מפסיק זיין, איז מען מקצר. אזוי איז ביי פול פון די ר"ת, לפי"ז, לפי זה, איה"נ אין הכי נמי, ס'נישט אזוי ווייט אז מ'פארדינט פלאץ צו שרייבן, ס'מער פאר פליסיגקייט געווענליך ביי ווערטער וואס זענען מפורסם אדער מ'ניצט אסאך, ווי אפ"ל אפשר לומר (אפשר לפרש), עפ"ל עפרא לפומי....

דיינע כללים לייגן זיך דאס מערסטע אויפ'ן שכל
אבער אין דיין צווייטע פאראגראף זענען אלע ר"ת וואס די ברענגסט דארט נישט איינשטימיג דערמיט
לפי"ז, איה"נ, אפ"ל, עפ"ל, די אלע זענען נישט קיין שימושים אותיות און עכ"ז נוצט מען די ערשטע צוויי אותיות פון די ערשטע ווארט (אפשר איז דאס א בחינה פון שיפור הכתיבה, אזויווי מ'טרעפט אזא מושג ווי שיפור הלשון?)

[חתן בחור]

א באקאנטע ר״ת איז עפ״י, מ׳שפארט זיך דערמיט גארנישט - אחוץ א ספעיס? אבער יעדער ניצט עס.

העי מ'שפארט די ל' פון על

ס׳קאסט אבער א שטרעכל!

[כרם זית]

דערמאנט מיר פון די קשיא ''אם שכח וכתוב דינו כמו זכרינו'', וואס איז די זעלבע סאך ווערטער ווי ''אם שכח וכתוב אין צריך לחזור''?

[תפארת]

דערמאנט מיר פון די קשיא ''אם שכח וכתוב דינו כמו זכרינו'', וואס איז די זעלבע סאך ווערטער ווי ''אם שכח וכתוב אין צריך לחזור''?

ווענטד זיך פאר ער זאגט (ברוך אתה) הד' דארף ער צוריקגיין

[מנחם ציון]

דערמאנט מיר פון די קשיא ''אם שכח וכתוב דינו כמו זכרינו'', וואס איז די זעלבע סאך ווערטער ווי ''אם שכח וכתוב אין צריך לחזור''?

ווענטד זיך פאר ער זאגט (ברוך אתה) הד' דארף ער צוריקגיין

די זעלבע ווי ביי זכרנו

[אישתישבי]

די כלל פון ר"ת (בדרך כלל), וועלעכע אותיות ווערען ארויסגעשריבן,ר האט צו טוהן מיט די שורש אדער שימוש פונ'ם ווארט. למשל ברוך הוא, איז ב"ה, ווייל ביידע אותיות זענען פון די שורש, אזוי אויך קמ"ל. בע'זרת הש'ם ית'ברך, בעזהשי"ת. נ'ראה לע'ניית ד'עתי, נלע"ד, לע'ניית איז די למ"ד נאר א שימוש, מילא לייגט מען ל' צוזאמען מיט די ע'.

מסתמא איז דא נאך כללים, אבער בערך אזוי גייט עס...

בנוגע די אותיות וואס מ'פארדינט דורך די קיצור פונ'ם ראשי תיבות, איז נישט דוקא וועגען די סכום האותיות, נאר פאר'ן שרייבער אז ער זאל קענען שרייבן געשמירט. ביים שרייבן ארבערט געווענליך די קאפ שנעלער ווי די האנט, און כדי נישט דארפן מפסיק זיין, איז מען מקצר. אזוי איז ביי פול פון די ר"ת, לפי"ז, לפי זה, איה"נ אין הכי נמי, ס'נישט אזוי ווייט אז מ'פארדינט פלאץ צו שרייבן, ס'מער פאר פליסיגקייט געווענליך ביי ווערטער וואס זענען מפורסם אדער מ'ניצט אסאך, ווי אפ"ל אפשר לומר (אפשר לפרש), עפ"ל עפרא לפומי....

דיינע כללים לייגן זיך דאס מערסטע אויפ'ן שכל
אבער אין דיין צווייטע פאראגראף זענען אלע ר"ת וואס די ברענגסט דארט נישט איינשטימיג דערמיט
לפי"ז, איה"נ, אפ"ל, עפ"ל, די אלע זענען נישט קיין שימושים אותיות און עכ"ז נוצט מען די ערשטע צוויי אותיות פון די ערשטע ווארט (אפשר איז דאס א בחינה פון שיפור הכתיבה, אזויווי מ'טרעפט אזא מושג ווי שיפור הלשון?)

אסאך מאל איז עס צו צוהעלפן מען זאל כאפן דער ווארט. א"ל וויבאלד עס איז דא אין לומר אויך, איז אפ"ל אפשר לומר. עפ"ל איז נאר אין צייטונגען לכאורה.