איך גיי אין גראסעריי, האבן די קעשירס א מאדנעם משוגעת וואס מאכט מיר צודרייט. איך האב א בערזל אין מיין אונטערשטן הויזן טאש, פאר די מזומנים. דערנאך א אנדערע טאשקעלע אין מיין רעקל טאש פאר טשעינדזש.
איז למשל איך קויף עפעס פאר 12.46 און איך דערלאנג דעם קעשיער א צוואנציגער, בשעת איך שטיי מיט מיין אויסגעשטרעקטן האנט צו מקבל זיין די רעשט, הייבט ער אן צו קראצן די טשעינדזש, קודם די 7 דאלער, און נאכדעם די קליינ-געלט, און ווען אלעס איז שוין צוזאמען פרינט ער דעם רעסיט, און אזוי אין איין פעקל שבת אחים גם יחד דערלאנגט ער מיר דעם גאנצן בינטל אין האנט אריין. (און אפט גיט זיך די קליין געלט א גליטש אראפ און צעשפרייט זיך ימה וקדמה צפונה ונגבה..)
איך בעט אים, גיב מיר קודם די דאלארן, איין זאך אויף אמאל! סייווי נאכדעם וואס איך באקום דעם בינטל צוטייל איך עס צוריק, און לייג אריין יעדע זאך וואו עס באלאנגט, די צעטלען געלט אינעם גרויסן בערזל, די טשעינדזש אינעם קליינעם בערזל אדער אין די פושקע ביים רעזשיסטער, און דעם רעסיט אדער אין גארביטש אדער אין דעם שאפינג בעג, איז דאך א שאד איך זאל ווארטן, און דו זאלסט דארפן זוכן די קוואדערס און פעניס מיט א אנגעפילטן האנט פון 7 דאלער! ס'איז דאך זה נהנה וזה נהנה.
אבער ניין. עס קוקט עפעס אויס ווי א משוגע'נע געזעץ אז מען מוז צודרייט מאכן דעם קאסטומער. בפרט ווען דער קעשיער איז א ספאניאלא, קענסטו רעדן צום דופן. סתם אזוי וואלט איך עס נאך אראפגעשלינגען, אבער אסאך מאל ווען מענטשן אונטער מיר יאגן זיך, און איך דארף שטיין און זיך באקראצן/צוטיילן די געלטער, שפיר איך אז עס איז שוין איבערגעצויגן דאס שטריקל.
איך בין ביטער דורשטעריג, מיינע לונגעלעך שמאכטן נאך אביסל פייכטקייט, קום איך אריין אין קאך, איך וויל נעמען א קאלטן טרונק פון פרידזש, טרעף איך עס צו מיין אנטריסטונג אויף די קאונטער וואו דאס באטל בראט זיך שוין אויף די זון די לעצטע פאר שעה.. שאקס. פארוואס דארף מען עס אייביג לאזן אינדרויסן? און די זעלבע איז מיין קשיא אויף די מילך וואס איך טרעף יעדן צופרי ליגן א אפגעווארעמטער נעבן קראן, עטס זענטס אויף'ן קאפ געפאלן? ווארעמע מילך? וואס מיינסטו, וואו זעמער דא? אינעם מיטל אלטער, ווען מען האט געטרונקען ווארעמע זויער-מילך גלייך פון דד הפרה? איך דארף דיר נישט זאגן אויף וועמען עס ווילט זיך אויסגיסן א פנחס'דיגע גרימצארן.
דאס איז נישט מייניגע, דאס איז אויך נישט פון באשעפער. דאס איז פון די מאדערנע אחיה השילוניס פון היינט.
פארוואס זאג איך אייך דאס? ווייל כל מי שאינו אומר דבר בשמם מתעטר בעטרה שאינו שלו ומביא בערות, גסות רוח ואמונות טפלות בעולם.
איך גיי אין מקוה צופרי מיט א פרישקייט, איך וועל מיר אויס דעם גרעבסטן האנטוך, לאנג און אהנע ריסן און לעכער. איך מאך זיכער אז די הערעלעך פון די האנטוך שטעקן נאך ארויס ווי יונגע שתי שערות, און עס האט נאך דעם ארגינעלן הארטקייט. און דאס זעלבע בין איך אים בודק אלע זייטן מאכענדיג זיכער אז ער האט נישט די גראבע בליטש פלעקן, וואס איין גאט אין הימל ווייסט צו ס'איז טאקע פון בליטש. אפגערעדט פון דעם אז ס'מוז זיין א טונקל קאלירטע אפוויש טוך, ווייל וועלכע נשמה וויל זיך דען פוגש זיין מיט דעי אומהיימליכע ברוינע פלעקן וואס פיגורירן כסדר אויף האנטוכער אין היימישע בתי מדרשים, און היות איך האב נאך נישט גענומען געהעריג שימוש קען איך טאקע נאכנישט אלע סארטן קאלירן און מראה'ס. אבער אויף אזויפיל ווייס איך יענץ טאטש איך נישט.
טו מעיק עי שארט סטארי. איך שפאנציר מיך א רוהיגער צום בור, מען הענגט אויף דעם האנטוך ערגעץ אינדערנאנט, און יאלאהה מיר טוען זיך א לאז צום שאווער. נאך א פעסטע טבילה אין די הייסע, א שמועס אין די ווארעמע, און א דערפרישנדע טונק אין די קאלטע, קום איך ענדליך ארויס. ס'רינט און טריפלט פון אלע זייטן. די פען פון אויבן און די קאלטע פארטאגס וועטער, בלאזט מיט א רוח מצויה. און א קעלט הויבט זיך אן שפירן. שנעל וויל איך א כאפ טאן דעם האנטוך, און איינוויקלען דערין מיין קערפער. אבער איך האב געכאפט א טויטע שאק. דער האנטוך איז נישטא. מיין קאפל וואס איז געלעגן אויף דעם, ווי שמירה, איז אויך ערגעץ פארשוועמט מיט שמוציגע זייפיגע וואסער, סטאק געבליבן נעבן די דרעין. און איך שיווער פאר קעלט און אויפרעגעניש אינאיינעם. און צו מיין מזל זע איך נישט קיין אנדער האנטוך פאר א רפואה. און אט שטייט יענער הינט אפאר בענק ארויפצו, און רייבט זיך גוטמוטיג מיט מיין אויסגעהארעוועטע אויסדערוועלטע האנטוך... ווי כאילו ס'זאל זיך דא האנדלען פון א נארישע שמאטע פירט ער עס אדורך זיינע פיס פינגער, בשעתן פארפירן א אנגענעמע שמועס מיט א צווייטער האנטוך-גנב אין זיין שכינות.
כ'זאג ענק כ'געדענק נישט ווען איך האב די לעצטע מאל אזוי געשוימט פאר כעס.. איי וויאזוי האב איך געוואוסט ס'איז מיין? ווייל אנדערש קען נישט זיין, ס'איז געווען די שענסטע האנטוך אין די גאנצע מקווה יענעם טאג. און ער האט עס אזוי מיאוס פאראומווערדיגט. חברה אויב זעט עטס אים נעקסטע מאל אין מקוה, טוט'ס אים אויס נאקעט, און לויפט'ס ארויס מיט אלע וועש. אויב האט ער יא אזוי ליב האנטוכער זאל ער טאקע, יענעם בעגינען אהיים גיין באקליידעט מיט האנטוכער.
דאס איז נישט מייניגע, דאס איז אויך נישט פון באשעפער. דאס איז פון די מאדערנע אחיה השילוניס פון היינט.
פארוואס זאג איך אייך דאס? ווייל כל מי שאינו אומר דבר בשמם מתעטר בעטרה שאינו שלו ומביא בערות, גסות רוח ואמונות טפלות בעולם.
סארי מר' טאמבל סאס איך האב געמיינט זיכער אז דו האסט אונגעגרייט די האנטואך פאר מיך ווייל איך האב געזעין אז דו האסט גענומען צוויי און איינס האסטו געלאזט ביי דיין פלאץ בין איך געוועין זיכער אז דעיס האסטן מיך אוינגעגרייט סארי איך וועל וויסען פאר נעקסט טיים עס נישט צו נעמען...... טו מיך נאר איין טובה און רעיג דיך נישט.....
חדשים לבקרים ערשיינען נייע איבערגעדרוקטע ספרים, אין א הערליכן פארמאט, מיט די אלע באקאנטע מעלות, ווי פענוח ר"ת, אפטיילן לאנגע שטיקלעך, מראי מקומות, א.א.וו. באמת א שיינע ארבייט, און איז באגריסענס-ווערד, עס פילט אן אונזערע ספרים שענק מיט שיינע הערליכע ספרים.
ברם דא עקא, די פענוח ראשי תיבות האט זיך דערקייקלט צו שטארק, אז מען עפנט אפילו אזעלכע ווערטער וואס יעדער בר בי רב קען פארשטיין. ווי למשל אע"פ, ע"י, און נאך אזעלכע. עס מאכט מיר געפערליך נערוועז. ס'איז מיר פשוט גרינגער צו ליינען ע"י ווי על ידי, בפרט ווען על איז די לעצטע ווארט אין איין שורה, און ידי איז שוין די קומענדיגע שורה.
איך האב מיר די פארגאנגענע ימים נוראים איינגעקויפט נייע מחזורים מיט שיינע מפרשים. א שיינע ארבייט, מיט אסאך שיינע שטיקלעך. עס האט גראדע אסאך טעותי הדפוס, וואס עס וועט מסתמא פארראכטן ווערן אין די מהדורות הבאות. אבער וואס האט מיר צודרייט געמאכט איז געווען טאקע די ראשי תיבות געעפענעכץ. הקדוש ברוך הוא! וואסי, קענסט נישט שרייבן הקב"ה? און נישט איינמאל, און נישט צוויי מאל, נאר צענדליגער מאל, אלע ראשי תיבות...
לאמיר עפעס מסביר זיין פאר די אלע דרוקערס. אויב קען איינער נישט מפענח זיין הקב"ה, דער וועט ממילא נישט פארשטיין א שטיקל חתם סופר!!! צו וואס טוסטו דאס?
הערט מיר אויס, דרוקערס. סטאפט מיט די קליינקעפיגקייט. עס וועט קיינעם נישט מאכן מער פרייליך, און איר וועט האבן א זייטיגע הנאה, אז איר וועט זיך קענען שפארן טינט און בערך 5-10 דפים פון יעדן דרוק.
איך פלעג האבען פראבלעמען מיט די קעטשאפ וויבאלד אויב מען האט עס נאר איינמאל געניצט פאר מיליכיגס האט מיין רעבעצין שוין נישט געלאזט לייגען אויפען פליישיגען טיש וואס איז די פראבלעים? פשוט אויב עס ליגט אויפען טיש קען איך נעמען מן האדום הזה וויפיל איך וויל איך מיז נישט נעמען אויף איינמאל איך קען צוטיילען וויפיל איך וויל נעמען אויף עטליכע טראנספארטען אויב אבער מען האט עס געמאכט מיליכיג קען עס נישט ארויף גיין אויפען שולחן רבינם מאן רבנים די ברייט בייכיגע מיז איך נעמען מיין פארציע פון פאראויס און דאס קוומט אויס א גאנצע פינעף אונציגע גלעזיל און דאס זידט אויף סבליט פונעם עזר
האב איך נישט געהאט קיין ברירה און איך בין אריבער געלאפען אין גראסערי וואס געפינט זיך דא ארים די קארנער זעקס גאסען און איך בין אהיים געקומען מיט צוויי פלעשלעך פון די רויטע פעיסט פון היינט און ווייטער איז נישט דא קיין פראבלעמען איינס וועט זיין די מיליכיגע און דאס צווייטע וועט זיין פאר די פליישיגע געברויכען האב איך אויס געריפען אזוי איז אריבער געלאפען עטליכע שעות און איך האב מיר צוגעגרייט פאר א מאלצייט ווען איך האב געפענט די פרידשערעטאר כדי צו נעמען די קעטשאפ באמערק איך ווי ביידע פלעשליך זענען שוין געווען אין באניץ נו וועלעכע איז די פליישיגע? אוי איך האב דאך פארגעסן צו מאכען א סימן פיין אבער וואס טוט ען יעצט? כדי מקיים זיין די לא יזוז האב איך שנעל אריבער געשיקט מיין יונגעלע זאל איינהאנדלען א פרישען פלעשיל כשבא לידי האב איך גלייך געמאכט א סימן אויפען סאלוי און אראפגריסען א שטיקעל פון די רייצענדע בילד -וואס מען באקומט פאר אומזינסט- אנצודייטען אז דאס איז די פליישיגע און מען זאל עס נישט פארמישען מיט די מיליכיגע אבל צו מיין גרויס ווייטאג
ווען עס איז אונטער געקומען די געלעגנהייט צו ניצען דאס מאכל בין איך געווען צוישט וועלעכע איז די אפגעריסינע פלעשיל ווי געהערט ער? לאח או לצרינו? צו די מילכיגע חסידות אדער צו די פליישיגע פארטיי? אזוי ווי איך האב נישט געהאט קיין ברירה האב איך מיר איינגערישט א פרישען פלאש און קלאר אנגעצייכענט א גרויסען און קלארען "מ" אנדייטענדיג אז דאס איז פארן מילכיגען באנוץ צום קומענדיגען דינער האב פארגעסן וואס די מים מיינט צו מיינט עס 'מ'ילכיג צו מיינט עס 'מ'יעט האב איך באשלאסען ניין איך גיי מיר מער נישט לאזען איון איך בין געגאנגען און אנגעצייכענט א פ וואס מיינסטו די קומענדיגע נאכטמאל האב איך געהאט א גפארטיגע שפיל מיט די קינדער ווער עס קען טרעפן אויף וועלעכע באטעל עס שטייט די "פ"
איך וועל ענק זאגען אז עס האט מיר בכלל נישט געבאדערט אז די קאמפעני האט געמאכט געלט מיר ארט אז איך טראג א פנים ווי די שור מועד וואס שטויסט און פארגעסט מתמול ומשולשום איך האב מיר אנגעקוקט ווח אין די משל פון ככלב ששב על קיאו ועל זה דוה ליבי
אז די פארשטייסט יא מעגסטו פארשטיין אז נישט אלעס מוזטו פארשטיין
