קאווע שטיבל

די מנוחה ושלוה פון טינקל'קייט.
די בהלה וריצה פון לעכטיג'קייט. (בשם וואלווי)

די שיינע קול פון שטילקייט.
די נערווירענדיג'קייט פון הויכע גרידער.

די שטארקייט פון זיך אינטערגעבן (לטבע, ללא נודע, לרצון העליון)
די שוואכקייט פון זיך נישט לאזן.

די שלוה פון זיין צוזאמען מיט'ן באליבטן.
אבער די הנאה פון די געגועים פון דערווייטן'ס.

די גוטע הרגשה פון שפירן די אייגענע צער מיט מיטלייד.
די גרויסע צער פון איגנארירן צער.

די ליבשאפט (צו זיך) וואס הערט זיך אמאל ארויס אינעם קול פון א געוויין.
די אכזריות (- פרעמד צו זיך) וואס הערט זיך אמאל ארויס אינעם קול פון א ליצנות'דיגע לאך.

דעם דראנג פונעם הארץ אויסצופלאצן די געפיהלן וואס זענען פארשפארט אונטער די גראטעס ארום איר.
די שמחה און ישוב הדעת וואס מ'קען נאר דערגרייכן נאכן עפענען די גראטעס.

דעם מדה פון טוהן אלעס דורך'ן נישט געבן א דעקל אויף גארנישט.
דעם מדה פון זיך פרעשור'ן אויף אלעס און טוהן גארנישט.

די זיכערקייט וואס קומט פון די הכרה אז גארנישט (און קיינער) קען אנרירן די נשמה.
די פארלוירנהייט פון זיך אנקוקן לויט די מצב אויף דעי וועלט.


---

ונא להוסיף..