קאווע שטיבל

איך האב לעצטענס געהאט צוויי מאל וואס איך בין געוואויר געווארן הלכות אומדירעקט זייענדיג אין ביהמ"ד, ולתועלת הרבים וועל איך עס דא אראפשרייבן.

1) ס'איז נישט געווען א כהן, און מ'האט אויפגערופן א לוי במקום כהן, און גלייך נאכדעם נאך א לוי. האט עמעצער זיך גענומען נו'קען אז ס'איז קעגן שו"ע, און גלייך איז ער צוריקגעקומען מיט א אויפגעמישטע שו"ע ווי ס'שטייט טאקע קלאר אז מ'רופט נישט אויס א לוי נאך א לוי, ווייל ס'מאכט אויסזעהן כאילו דער ערשטער לוי איז נישט קיין מיוחס'דיגער לוי.

2) איך בין געווען פויל זיך אראפצוזעצן ביי נפילת אפים, האב איך געמאכט נפילת אפים שטייענדיג. האט מיר שפעטער איינער געוויזן אין שו"ע, אז נפילת אפים מוז זיין דוקא זיצענדיג.

---
איך גלויב אז אסאך אירע פון דא קען צולייגן הלכות וואס מ'איז געוואויר געווארן אין ביהמ"ד, נו פארוואזשע נישט אראפשרייבן דא, זאל א צווייטער אויך הנאה האבן.

WOW פאני... כ'האב געהאט אין פלאן צו מאכן א שיעור אין הלכה אין קיצור שו"ע און אראפשרייבן דא אלע חידושים וואס כ'האב נישט געוויסט. האסט מיר דערשפירט....

פאנני. איך האב געהאט אין פלאן צו האבן געלט, האבן צייט, האבן נערוון, האבן א חברותא, גיין אין ביהמ"ד, האבן א גמרא, קאווע, סטים, פאטעל. און א מלאך זאל מיר עס איינשפריצן אין קאפ.
למעשה. וואס איז געווארן? דיין הלכה שיעור איז געווארן געקענסל'ד?

ניין... ס'איז אין פלאן א צוויי טאג אינגאנצן. דאונט ווארי, כעל זיין דא צוריק.

אז שמואליק רעדט פון נפילת אפיים , איך בין איינמאל אריינגעפאלן אין א ביהמ״ד ווי מ׳מאכט נפילת אפיים ביי מינחה, און איך האב אראפגעלייגט מיין קאפ אויף מיין רעכטע האנט ווי איך בין צוגעוואוינט פון שחרית. האט מיר איינער מעורר געוועהן אז בעצם דארף מען לייגן די קאפ אןיף די לינקע האנט, נאר ביי שחרית לייגט מען עס בלית ברירה אויף די רעכטע האנט ווייל מ׳האט די תפילין אויף די לינקע האנט.

היינט געוואויר געווארן כבדרך אגב אז אויף אראנדזש שאלאכטס מאכט מען אויך בורא פרי העץ.

יידל האט געשריבן:היינט געוואויר געווארן כבדרך אגב אז אויף אראנדזש שאלאכטס מאכט מען אויך בורא פרי העץ.

וואס הייסט? ווען עסט מען עס? און הייסט עס בכלל ראוי לאכיהל??

ראשעקאל האט געשריבן:אז שמואליק רעדט פון נפילת אפיים , איך בין איינמאל אריינגעפאלן אין א ביהמ״ד ווי מ׳מאכט נפילת אפיים ביי מינחה, און איך האב אראפגעלייגט מיין קאפ אויף מיין רעכטע האנט ווי איך בין צוגעוואוינט פון שחרית. האט מיר איינער מעורר געוועהן אז בעצם דארף מען לייגן די קאפ אןיף די לינקע האנט, נאר ביי שחרית לייגט מען עס בלית ברירה אויף די רעכטע האנט ווייל מ׳האט די תפילין אויף די לינקע האנט.

און וואס טוסטו יעדן סליחות, נישט אויף די לינקע האנט?

ביז יעצט האב איך טאקע אייביג געלייגט אויף די רעכטע האנט. קימענדיגע יאר וועל איך שוין וויסן

אינטערעסאנטע הלכה וואס עס קוקט אויס ווי רוב עולם ווייסט נישט דערפון: מען טאר נישט רעדן ביים דאווענען.

[quote="שמואל הלוי"] איך בין געווען פויל זיך אראפצוזעצן ביי נפילת אפים, האב איך געמאכט נפילת אפים שטייענדיג. האט מיר שפעטער איינער געוויזן אין שו"ע, אז נפילת אפים מוז זיין דוקא זיצענדיג.

true that in "shilchen urich" the "mechaber" says it has to be sitting only , but if you look in t"z and mg"a they both say that you could rely on the poskim that say you could stand, and the tanye says that the minheg is to stand, but al pi kabuleh is better to seat. so the mishneh berireh concluds that you should stand but if it is a shas hadchak i.e. somebody is davening shu"e near you when al pi halucheh is usir to seat near him so you should rater stand.

לעצטנס געוואר געווארן אז ע"פ הלכה ווען מ'איז מכבד איינעם פארן עמוד זאל ער אפזאגן די ערשטע מאל, די צווייטע מאל זאר ער קווענקלען און די דריטע מאל זאל ער עס נעמען (אויב ער קען און איז גרייט, פארשטייט זיך)

איך בין נישט קיין גרויסער תלמיד חכם, אבער לפלא די אלע זאכן דערמאנט ביז אהער האב איך שוין געוואוסט.
אפשר וועליך שרייבן מיינע חידושים ווען איך ווער זיי געוואויר.

שמעק אונז ווארטען צו הערען

גאלד האט געשריבן:לעצטנס געוואר געווארן אז ע"פ הלכה ווען מ'איז מכבד איינעם פארן עמוד זאל ער אפזאגן די ערשטע מאל, די צווייטע מאל זאר ער קווענקלען און די דריטע מאל זאל ער עס נעמען (אויב ער קען און איז גרייט, פארשטייט זיך)

מקור?

ערוך השלחן (כאנישט נאכגעקוקט די מקור, כידוע איז ער דאך נאר א שפעטערע מלקט, לכאורה ערגעץ אין שו"ע ונושאי כלים או"ח סי' נ"ג)

או"ח סימן נג סעיף טו

שליח ציבור קבוע יורד לפני התיבה מעצמו, ולא ימתין עד שיאמרו לו. אבל שליח ציבור שאינו קבוע – צריך לסרב מעט קודם שירד לפני התיבה.

אך לא יסרב יותר מדאי, שאין זה כבוד הציבור. אלא פעם ראשונה מסרב, וכשיאמרו לו פעם שניה – מכין עצמו כמו שרוצה לעמוד. ובפעם שלישית – יעמוד.

ואם האומר לו שירד הוא אדם גדול – אינו מסרב לו כלל וירד מיד, דאין מסרבין לגדול. אך בדבר שיש בזה שררות – יסרב מעט אפילו כשאומר לו אדם גדול, דהסירוב הוא מפני שיתראה דאולי אינו ראוי לכך, וזהו הדרך ארץ (עיין תוספות פסחים סוף פרק שביעי).

ולפעמים אף שליח ציבור שאינו קבוע לא יסרב, כגון שטעה שליח הציבור או נשתתק, ונצרך להעמיד אחר תחתיו – אותו שמעמידין תחתיו לא יסרב כלל, כיון שהוא באמצע התפילה אינו נכון להפסיק הרבה.

(הגר"א סעיף קטן כ"ד הקשה מערכין יא ב, שאומר שם: מידי דהוה אשליח ציבור דמימלך, עיין שם – הרי להדיא דגם שליח ציבור קבוע צריך המלכה. ולעניות דעתי נראה דלא קשיא, דרש"י פירש: ונסיב רשותא אם יתפלל. עד כאן לשונו. כלומר: אם אין אומרים לו שיתפלל – צריך ליטול רשות, דאולי אין הציבור רוצים להתפלל עדיין. אבל כשאומרים לו "רד והתפלל" – אין לו לסרב כלל. וראיה לזה: דמדמי שם ל"ויאמר חזקיהו", עיין שם. והוא נתעורר מעצמו לא מאחרים, וברור הוא. ודייק ותמצא קל.)

מ גפני האט געשריבן:

גאלד האט געשריבן:לעצטנס געוואר געווארן אז ע"פ הלכה ווען מ'איז מכבד איינעם פארן עמוד זאל ער אפזאגן די ערשטע מאל, די צווייטע מאל זאר ער קווענקלען און די דריטע מאל זאל ער עס נעמען (אויב ער קען און איז גרייט, פארשטייט זיך)

מקור?

ברכות דף לד

ת"ר העובר לפני התיבה צריך לסרב ואם אינו מסרב דומה לתבשיל שאין בו מלח ואם מסרב יותר מדאי דומה לתבשיל שהקדיחתו מלח כיצד הוא עושה פעם ראשונה יסרב שניה מהבהב שלישית פושט את רגליו ויורד

נוי יארק האט געשריבן:אינטערעסאנטע הלכה וואס עס קוקט אויס ווי רוב עולם ווייסט נישט דערפון: מען טאר נישט רעדן ביים דאווענען.

מקור?

קאווע טרינקער האט געשריבן:

נוי יארק האט געשריבן:אינטערעסאנטע הלכה וואס עס קוקט אויס ווי רוב עולם ווייסט נישט דערפון: מען טאר נישט רעדן ביים דאווענען.

מקור?

אין עומדין להתפלל אלא מתוך כובד ראש חסידים הראשונים היו שוהין שעה אחת ומתפללין כדי שיכוונו לבם לאביהם שבשמים אפי' המלך שואל בשלומו "לא ישיבנו" ואפי' נחש כרוך על עקבו לא יפסיק:

שטערן האט געשריבן:

קאווע טרינקער האט געשריבן:

נוי יארק האט געשריבן:אינטערעסאנטע הלכה וואס עס קוקט אויס ווי רוב עולם ווייסט נישט דערפון: מען טאר נישט רעדן ביים דאווענען.

מקור?

אין עומדין להתפלל אלא מתוך כובד ראש חסידים הראשונים היו שוהין שעה אחת ומתפללין כדי שיכוונו לבם לאביהם שבשמים אפי' המלך שואל בשלומו "לא ישיבנו" ואפי' נחש כרוך על עקבו לא יפסיק:

דאס איז ביי שמונה עשרה.

גאלד האט געשריבן:ערוך השלחן (כאנישט נאכגעקוקט די מקור, כידוע איז ער דאך נאר א שפעטערע מלקט, לכאורה ערגעץ אין שו"ע ונושאי כלים או"ח סי' נ"ג)

או"ח סימן נג סעיף טו

שליח ציבור קבוע יורד לפני התיבה מעצמו, ולא ימתין עד שיאמרו לו. אבל שליח ציבור שאינו קבוע – צריך לסרב מעט קודם שירד לפני התיבה.

אך לא יסרב יותר מדאי, שאין זה כבוד הציבור. אלא פעם ראשונה מסרב, וכשיאמרו לו פעם שניה – מכין עצמו כמו שרוצה לעמוד. ובפעם שלישית – יעמוד.

ואם האומר לו שירד הוא אדם גדול – אינו מסרב לו כלל וירד מיד, דאין מסרבין לגדול. אך בדבר שיש בזה שררות – יסרב מעט אפילו כשאומר לו אדם גדול, דהסירוב הוא מפני שיתראה דאולי אינו ראוי לכך, וזהו הדרך ארץ (עיין תוספות פסחים סוף פרק שביעי).

ולפעמים אף שליח ציבור שאינו קבוע לא יסרב, כגון שטעה שליח הציבור או נשתתק, ונצרך להעמיד אחר תחתיו – אותו שמעמידין תחתיו לא יסרב כלל, כיון שהוא באמצע התפילה אינו נכון להפסיק הרבה.

(הגר"א סעיף קטן כ"ד הקשה מערכין יא ב, שאומר שם: מידי דהוה אשליח ציבור דמימלך, עיין שם – הרי להדיא דגם שליח ציבור קבוע צריך המלכה. ולעניות דעתי נראה דלא קשיא, דרש"י פירש: ונסיב רשותא אם יתפלל. עד כאן לשונו. כלומר: אם אין אומרים לו שיתפלל – צריך ליטול רשות, דאולי אין הציבור רוצים להתפלל עדיין. אבל כשאומרים לו "רד והתפלל" – אין לו לסרב כלל. וראיה לזה: דמדמי שם ל"ויאמר חזקיהו", עיין שם. והוא נתעורר מעצמו לא מאחרים, וברור הוא. ודייק ותמצא קל.)

i dont know why you quote urich hashilchon when its a clear mechaber with no choilek and the mekoir is in the gemureh

געלערנט היינט ס'דא שיטות אז די מצוה פון זאגן דייקא די פרשה פון קריאת שמע בשכבך ובקומך איז א דרבנן. די מצוה מן התורה איז צו זאגן/לערנען סיי וועלכע פרשה.

ברכות כא

אמר רב יהודה ספק קרא קריאת שמע ספק לא קרא אינו חוזר וקורא ספק אמר אמת ויציב ספק לא אמר חוזר ואומר אמת ויציב מאי טעמא קריאת שמע דרבנן אמת ויציב דאורייתא מתיב רב יוסף (דברים ו ז) °ובשכבך ובקומך אמר ליה אביי ההוא בדברי תורה כתיב