קאווע שטיבל

חינוך, חינוך, חינוך....
ס'איז הימל, ערד און חינוך,
אלע בוכער, טעיפס, דרשות, קול קורא'ס, און וואס נישט.
ס'איז פאראן אזויפיל וואס צו רעדן, אזויפיל שוועריגקייטן און ספיקות אויסצושמועסן!

פארוואס איז טאקע חינוך געווארן אזא וויכטיגע - און גלייכצייטיג באליבטע - טעמע פאר קינד און קייט, אינעם היינטיגן דור?

דער תירוץ איז, אז היינט איז חינוך שווערער ווי סיי ווען צוליב פארשידענע סיבות.
אבער נישט אלץ הערט מען די ריכטיגע תירוצים און סיבות, פון אונזערע בעלי דרשנים.
און אט דאס איז דער ציל פון דעם אשכול.

מיר האבן אלע קינדער, און מיר ווילן אלע זיי אויפציען פאר די בעסטע וואס זיי קענען זיין.
יעדער האט געוויסע שוועריגקייטן און ווערט סטאק ביי פארשידענע ענינים, זה בכה וזה בכה.
אויב האט איר סיי וועלכע פראגע, לייגט עס דא ארויף אויפן טיש, און לאמיר עס איבערשמועסן.

---

איך וויל רעדן אפאר מינוט איבער די היינטיגע איבערגעטריבענע הפקרות, לוקסוס און שוואוילטאג.

קינדער וואקסן אויף אין א וועלט פון פארגעניגענס, וואס איז געוויס נישט געווען מששת ימי בראשית.
מען לעבט אויף צוקערלעך, יעדן טאג אייזקריעמס, מען טיילט נאש אינדערהיים, אין חדר/סקול, אין ביהמ"ד, ביי די באבע, און וואו נישט.
זיי באקומען די בעסטע מאלצייטן, עירקאנדישאן און סטיעם איז א MUST, אלע באקוועמליכקייטן וואס שייך.
די קינדער ווערן געפיעטשעט (געספויעל'ט), מען האט רחמנות אויף זיי, מען גיט נאך, איינער מער איינער ווייניגער,
אבער ווייניג האבן די הארטע שטארקע כאראקטער וועלכע אונזערע עלטערן און מחנכים האבן געהאט צו אונז.

די שלעכטע תוצאות דערפון איז פילפאכיג. ברוחניות ובגשמיות.
אבער פאר די קינדער אליינס, זיי האבן דערמיט א גרויסן פראבלעם.
היינטיגע קינדער קענען ממש נישט הענדלען א שוועריגקייט. זיי ווערן פארלוירן, צובראכן, מיואש.
פארפאלן, די שטארקע און שטרענגע האנט, האט געהאט דעם בענעפיט אז עס האט געבויעט אין אונז א געוויסע שטארקקייט וועלכע אונזערע קינדער האבן נישט!

האב איך א פוינט דערמיט?

לאזט מיר וויסן וואס זאגט איר דערצו? און אויב אמת, וואס קען מען טוהן דערצו?

ייש"כ פאר דיין צייט.
דאס וואס אלע דרשות איז אינטער די קלאס "חינוך", מיינט נישט אז חינוך איז אזא גרויסע אישו.
ס'פשוט, וויבאלד די גאנצע הלוך ילך פון א מענטש, אלע זיינע מידות, זיינע טאג-טעגליכע התנהגות, איז נוגע צו חינוך. במשרים ובעקיפין.
קיינער וועט דאך נישט קומען צו א דרשה אונטערן נאמען "וויאזוי צו זיין א נארמאלע מענטש" אדער אפילו "וויאזוי צו זיין א גוטע טאטע", אבער וואס טוט מען נישט פאר "חינוך"?

בנוגע חלק שני.
אמת, היינטיגע קינדער האבן גאנץ אסאך. זיי קענען טאקע שווערער איבערקומען שוועריקייטן, מצד שני איז אבער היינט דא הילף פאר יעדע קלייניקייט.

די נסיונות זענען אפשר גרעסער, אבער די כלים פאר די "צד הקדושה" איז אויך דא. - נישט יעדער וויל דאס אייזעהן.

וואס זאגט איר פאר אייערע קינדער ווען זיי באקלאגן זיך: מאמי איך האב נישט וואס צו טוהן?

איך, אלס בעל עגלה פאר איבער 35 יאהר ב"ה, רעד מיר איין אז כ'בין אויך א שטיקל בעל מחנך, האב געמאכט אזא נוסח ואס געט א פיקטשער פון'ם היינטיגן צוגאנג צו חינוך. ":אויב ביסטו גוט, באקומסטו איין קענדי. אויב ביסטו נישט גוט, באקומסטו צוויי.

צוויי פראסקעס?

זר זהב האט געשריבן:צוויי פראסקעס?

ניין. קענדיס. מבשרי אחזה. אין דעם בית חינוך וואו איך בין איינגעשטעלט (תרתי משמע) זעה איך וויאזוי דער מנהל רעדט צו די קינדער וואס ביהעיוון נישט.

berlbalaguleh האט געשריבן:אין דעם בית חינוך וואו איך בין איינגעשטעלט (תרתי משמע)

א טיף ווארט.
זאל דיר השי"ת העלפן.

איין זאך האב איך מקבל געווען פון מיינע מחנכים אזאויב א קינד פאלגט נישט דארף מען אים אנרייסן די ביינער

האסט עס מקבל געווען באהבה?
זאג נאר, ס'האט געהאלפן?

אוודאי האט עס געהאלפן מיינע קינדער זענען מיר דאנקבאר דערויף

דיינע קינדער?
האסטו נישט נארוואס געמאלדן אז ס'איז דא פרישע נייעס ביי דיר צום ערשטן מאל?

איך געב מיך אפ מיט קינדער איך קען נישט זאגן וואס מיין פאך איז משום גילו

אוי ביזטוו א רחמנות רחמנות איז נישט דאס ווארט

א פרישע וועג מחנך צו זיין.

http://entertainment.verizon.com/video/ ... enres/news

שוין א אלטע דעבאטע, צי טאטעס קענען זיך באהאלטן פון די קינדער צי נישט.
דהיינט אז באמת איז דער טאטע נישט דער גרויסער מאן דהו, אבער פאר די קינדער צייגט ער א שיין פנים.
קען מען דאס אזוי טון סוקסעספול?

רוב מחנכים שרייען אז די קינדער קען מען נישט נארן,
אבער אנדערע טענה'ן אז מען קען דאס יא, און אודאי זאל מען נישט זיין אפן צו די קינדער און ח"ו טון אלעס אפענערהייט...
כ'האב אמאל געהערט בשם ר' עזריאל טויבער שליט"א, אז א מענטש קען זיך יא באהאלטן.
אז השי"ת זעהט אז א מענטש פרובירט די בעסטע, און בפרט אקעגן די קינדער פרובירט ער צו זיין ערליך, וועט השי"ת נישט מגלה זיין פאר די קינדער.

איך האב שוין פריער אראפגעברענגט פון ר' מנשה פילאפף וואס שרייבט אז אויב האט מען א באהאלטענע טעלעפאן, קען מען נישט אויסנארן די קינדער,
ער שרייבט אז די קינדער זענען גרויסע חכמים און מען קען זיי נישט איבערקלוגן.

אבער לפלא, אז אין "זעלבן" ארטיקל, שרייבט ר' מנשה אליינס פארקערט, אז מען זאל יא פארהוילן פון די קינדער און זאגן שקר פאר זיי.

ערגעץ דא אין שטיבעל האט איינער געברענגט פון ר' אביגדור מיללער אז מ'דארף יא עקטען אין שטיב.

איך בין עס געווען, דער איינער. אין שלום בית אשכול (מאחורי הפרגוד).
איך האב געטראכט דערפון בשעת איך האב געשריבן הנ"ל, אבער עס איז א גרויסער חילוק צווישן די 2,
ביים ווייב עקט מען נישט לשם שמים, נאר צו ערווערבן מער רעספעקט, ממילא דארף מען נישט פארציילן אלע שוואכקייטן און נאר ארויסווייזן די גוטע חלקים,
משא"כ ביי חינוך מוזטו דאך אריינגעבן אין די קינדער א ווארימקייט, ערליכקייט, קדושה וטהרה (עהעם..), און אויב ביסטו ווייט דערפון, ווי אזוי קענסטו דען מצליח זיין, ווי קענסטו אפילו האפן אויף סייעתא דשמיא

קומענדיג פון דער אשכול, קלער איך אפשר וואס איך האב געשריבן דארט קען דא אביסל ארויסהעלפן. קיינער קלערט נישט אז א טאטע וואס למשל קומט אין שול יעדן צופרי ביי ויברך דוד מוז זאגן פאר זיין יונגעל אויך אז ער זאל דעמאלטס קומען ווייל אז נישט איז ער א היפאקריט. דאס האט נישט קיין פנים, איך מוז מחנך זיין מיין קינד מיינע עבירות אויך?

נאר וואס, עס האט אויך נישט קיין זין פראבירן איינרעדן די קינדער אז מ'איז א צדיק תמים בדורותיו בשעת ווען די אמת איז כרחוק מזרח ממערב, סתם זאגן פרעכע ליגענטס האט נישט קיין פשט אדער טעם.

א שטיקל פתרון איז ווען מ'פארשטייט די יסודישע נקודה אז קיין יומען ביונג איז נישט פערפעקט, יעדער איינער וויל מער ווי ער איז מצליח בפועל. און קינדער זענען נישט צו נאריש צו פארשטיין אז אויך זיין טאטע וואלט געוואלט זיין אין שול ביי ברכות נאר ער האט אויך א יצה"ר, דער קינד האט דאך נישט דווקא די יצה"ר איז ער יא אין שול דעמאלטס. דער טאטע מעג גאנץ קלאר דאס זאגן פארן קינד, און דאס איז דאך די גאנצע אמת.

פארשטייט זיך אויב איינער האט נישט קיין שום אינטערעס צו זיין ערליך וועט ער געווענליך אויך נישט האבן די גאנצע שאלה לכתחילה, מ'רעדט דאך נארמאל א ערליכע יונגערמאן וואס וויל באמת זיין גוט נאר אזוי גייט עס ליידער כידוע, איז נישטא קיין סיבה ער זאל נישט קענען מחנך זיין זיינע קינדער לויט זיינע שאיפות לאוו דווקא לויט וואס ער איז מצליח בפועל. דאס קינד מעג וויסן אז טאקע נישט אלץ איז מען מצליח, און ער וועט אויך נישט מצליח זיין הונדרעט פראצענט מסתמא.

שמעקי,אויב ווילסטו פארענטפערן אלע שקרים און זיופים פון מ.ס. להוי ידוע עס איז א פול-טיים דזאב.

הא הא..

איך וויל אבער נישט דא אויסשמועסן די נקודות פון די א.ג. זיופים,
איך וויל ארויסברענגען וואס איז נוגע פאר אונז אלס דעם חינוך פון אונזערע קינדער.

ביי מיר אינדערהיים איז די רביצין מקפיד שבת ביים טיש אז די קינדער זאלן נישט אנהייבן עסן די פיש בעפאר דעם טאטן.
איך האב נישט קיין געדולד דערצו. איך דארף נישט דעם כבוד, און איך וויל מיך נישט דארפן יאגן אנצוהייבן מיט די פיש בשעת א האלבע טוץ הונגעריגע אויגן קוקן אומגעדולדיג אויף מיר.
איך האב שוין געזאגט פאר מיין אשת חבר אז איך בין נישט מקפיד דערויף, ומאן דלא קפיד לא קפדינן, אבער זי האלט אז ס'איז יא וויכטיג פארן חינוך.

וואס פסק'נט דער עולם?

צו ענטפערן דיין פראגע, די תירוץ איז דיין ווייב האט לכאורה רעכט. אבער,

פארשטייט זיך אז די קינדער דארפן זיין אינעם עלטער, שוין צו פארשטיין די אורזאך דערפון..

לעולם וואלסטו אליין געדארפט מיט דיין אויפפירונג משפיע זיין א נאטורליכע דרך ארץ ביי דיינע קינדער אז זיי זאלן ווארטן

די שליסל דערצו איז חס ושלום נישט צו פארלאנגן אדער כל שכן נישט הייסן די קינדער אזוי צו טון

די מהלך הדברים ברויך צו זיין בערך אזוי,

לאמיר אריינטראכטן, וואס איז די אויפטוה פון דעם אז די קינדער וועלן יא אדער נישט ווארטן, נישט אז דו וועסט פארטיג ווערן די פיש דאס ערשטע..

נאר, אן אינטערגראלע חלק פון מחנך זיין גוטע, געזונטע קינדער איז זיי איבערצוגעבן חכמת החיים, מהלך החיים, און השקפת החיים אז זיי זאלן קריגן די וויכטיגע כלים אויף צום לעבן. דאס צו טון דארפן די קינדער אויפכאפן אז דער טאטע איז גוט אוועקגעשטעלט און טראגט א געוויסע ווירדע, ער איז נישט סתם א יונגל וואס איז שוין אלט דרייסיג יאר, נאר ער איז א דרייסיג יעריגע מענטש (כאפסט די אינטערשייד) און דאן וועט ער גרייט מקבל צו זיין און ער וועט גאר זוכן און נישטערן ביים טאטן צו כאפן א דרך אין לעבן....אויב עס וועט אים שמעקן וועט ער מיט אלע כוחות עס פרובירן נאכצוגיין, אויב ער וועט דערשמעקן אז בתוך תוכיות איז דער טאטע א האעקס דאן וועט ער זוכן אלע מעגליכקייטן צו אנטלויפן.

איצט, דארף זיין א געוויסע פארמאלקייט צווישן טאטן און קינד אז די באוויסטזיין און דאס הונטערבאוויסטזיין זאל כאפן און שפורן אז, דער מענטש קוק איך ארויף, דער מענטש איז מיין וועגווייזער ער איז מיין יסוד אויף וועם איך וועל בויען....ממילא אז ער עסט פיש, עס איך אויך

כאף אז דו כאפסט וואס איך רעד

שמעקעדיג האט געשריבן:ביי מיר אינדערהיים איז די רביצין מקפיד שבת ביים טיש אז די קינדער זאלן נישט אנהייבן עסן די פיש בעפאר דעם טאטן.
איך האב נישט קיין געדולד דערצו. איך דארף נישט דעם כבוד, און איך וויל מיך נישט דארפן יאגן אנצוהייבן מיט די פיש בשעת א האלבע טוץ הונגעריגע אויגן קוקן אומגעדולדיג אויף מיר.
איך האב שוין געזאגט פאר מיין אשת חבר אז איך בין נישט מקפיד דערויף, ומאן דלא קפיד לא קפדינן, אבער זי האלט אז ס'איז יא וויכטיג פארן חינוך.

וואס פסק'נט דער עולם?

איך האלט אז דיין ווייב איז גערעכט ווייל אפאר יאהר ארום ווען דו וועסט שוין יא דארפן דו כבוד וועט מען דיר נישט געבן