קאווע שטיבל

חדשים לבקרים קומען ארויס ביכער פון פרעמדע וועלכע באשרייבן אונזער לעבנסשטייגער אדער חלקים דערפון, אין כל מיני זשאנראס, נאוועלן, מעמאורן און אקאדעמישע ביכער. טייל מאל זענען די שרייבער געוועזענע חרדים און חסידים, טייל מאל זענען זיי סתם פרייע אידן און צומאל, גויים. אלץ א חסיד און א חרדי זענען מיר די ביכער גאר אינטערעסאנט. איך שפיר אז אפטמאל זענען זיי ווי א שפיגל אין וועלכע מ'קען אריינקוקן צו זען די אייגענע מעלות און חסרונות. עס איז אויך גאר אינטערעסאנט צו זען וויאזוי מיר ווערן אפגעמאלן אין די אלגעמיינע וולעט, און וויאזוי א פרעמדער לערנט אפ אונזער קולטור און געזעלשאפט. איך וויל דעם אשכול ווידמען פאר אזעלכע ביכער, לאו דוקא נייע, אפילו אלטע. אבער נישט בלויז אפשרייבן א לאנגע ליסטע מיט נעמען פון ביכער, דאס קען דאך יעדע שמויגער, נאר ווידמען אביסל מער צייט און ווערטער צו באשרייבן די ביכער, די מחברים, זייערע כוונות און אזוי ווייטער.

מיר חסידים גלייכן נישט ווען א בוך (וה"ה א צייטונג, בלאג, יו-טוב קליפ) באשרייבט אונז אין א נעגאטיווען ליכט. דאס איז זייער פארשטענדליך, וויבאלד קיינער - נישט בלויז חסידים - גלייכט נישט ווען שמוציגע וועש ווערן געלופטערט ברבים. אבער מען דארף אנערקענען צוויי נקודות. די ערשטע איז אז עס איז גארנישט דא וואס מיר קענען טון דערוועגן. מיר לעבן היינט אין אן עפאכע ווי יעדער קען זאגן וואס ער וויל און ער וועט האבן טויזענטער מענטשן וואס וועלן אים אויסהערן און גלייבן. עס איז נישט דא דאס פלאץ צו דעבאטירן צו דאס איז א גוטע זאך - ווי רוב אמעריקע גלייבט, אדער א שלעכטע זאך - ווי איחוד הקהילות טענה'ט. אפגעזען צו עס איז א געבענטשטע זאך אדער נישט, איז עס א מציאות און עס איז לכאורה נישטא וואס מ'קען טון יענעם שטיל צו מאכן. די איינציגסטע זאך וואס מ'קען פרובירן צו טון איז צוריקשרייען די אייגענע דעה און נוצן די אינטערנעט צו מאכן א פי-אר קאמפיין אנטקעגן יענעם. ווער געדענקט דען נישט דבורה פעלדמאן'ס בעסטסעללער בוך "אנארטאדאקס" וועלכע האט גוט באשמיצט אונזער געמיינדע ווי עס דארף צו זיין. שמעון ראלניצקי און אנדערע האבן פרובירט צו מאכן א שמוץ-קאמפיין אנטקעגן איר און עס איז אפילו געווען שמועות אז איר פרעסטישזפולע פובליצירער "סיימאן & שוסטער" האבן ריקאלד די בוך. פארשטייט זיך אז דאס איז נישט געשען, און פרוי פעלדמאן האט ממשיך געווען צו פארקויפן טויזענטע קאפיעס פון איר בוך.

די צווייטע נקודה וואס מ'דארף געדענקען איז, אז קיין איין קאמיוניטי אין דער וועלט איז נישט פערפעקט. מיר - פונקט ווי יעדע געמיינדע אין די וועלט - האבן זיך אונזערע חסרונות. און די איינציגסטע וועג וויאזוי מיר קענען ארבעטן דערויף איז נאר אויב מיר זענען באוואוסטזיניג צו די פראבלעמען. אין א סאסייעטי ווי אונזער וועלכע ערלויבט נישט אינערליכע קריטיק, קען די קריטיק קומען נאר פון אינדרויסן (אדער פון פארבאטענע פלעצער ווי לדוגמא דער אינטערנעט), און מיר קענען - נאכן ענדיגן קרומען מיט די נאז - נוצן די דרויסענדיגע קריטיק אלץ שפיגל, אנערקענען אז געוויסע קריטיק איז ריכטיג און ארבעטן דאס צו פארבעסערן.

צום ערשט, דא זענען די ביכער וועלכע זענען שוין באשריבן געווארן דא אין קאווע שטיבל אין באזונדערע אשכולות.

די ערשטע איז אנארטאדאקס, א מעמואר פון דבורה פעלדמאן א געוועזענע סאטמארע מיידל, וועלכע איז געקומען פון א צעבראכענע שטוב און איז אויפגעצויגן געווארן ביי איר זיידע באבע. פעלדמאן האט זיך גע'גט פון איר מאן און האט דערנאך גענצליך אפגעלאזט דעם חסידישן לעבנסשטייגער. דער בוך האט ווי פארשטענדליך ארויסגערופן אויפברויז אין די חסידישע געמיינדע, אבער אויך אין די אראפ-פון-דרך געמיינדע איז די בוך אראפגעריסן געווארן צוליב פארשידענארטיגע סיבות.



די צווייטע בוך איז איך בין פארבאטן - I am forbidden, א נאוועלע פון אנוק מארקאוויטש, וועלכע באשרייבט וויאזוי זי האט איבערגעלאזט די סאטמארע געמיינדע אין פאריז אין די יארן נאכן מלמחה. ווי יאנקל שרייבט אין דעם צוגעלינקטן אשכול איז עס איז א מעסיגער בוך וועלכע באשרייבט ביידע צדדים מיט א פאזעטיוון בליק.



נאך א בוך וועלכע איז דערמאנט געווארן בהעברה בעלמא איז די בוך טיטשא! - Teacha!, א מעמואר פון גערי אלבארעלי, א גוי וועלכער האט געדינט אלץ ענגליש טיטשער אין סאטמאר חדר אויף טרופ עוועניו. דער בוך שילדערט די אמעראצעס פון די קינדער און די הנהלה און זייער אומאינטערעסע אין לימודי חול, ער שילדערט ווי ער האט רחמנות געהאט אויף די קינדער און מיט פארשטענדעניש און מיטגעפיל האט ער מצליח געווען צו פאראינטערעסירן טייל פון זיי אין די ענגלישע לימודים. עס איז א לייכטער בוך, פיל מיט הומאר, אבער ווי זאגט די וועלט? "ווען די נאר איז ווען נישט מיינס, וואלט איך אויך געלאכט". בן תמליון האט גוט געזאגט, "ליינט איהם איר וועט לאכן און וויינען אויפאמאל."



נאך א בוך וועלכע איז דערמאנט געווארן בדרך אגב, איז סוטה - Sotah, א נאוועלע פון נעמי רעיגען. די בוך באשרייבט א חרדי'שע פרוי וועלכע איז געפלאגט פון ראמאנס אין א וועלט ווי בלויז אראנדזשירטע שידוכים זענען ערלויבט.

יישר כוחכם ר' יידל פאר א וויכטיק און אינפארמאטיוו טעמע. איך וויל צולייגן עטליכע פון זכרון, איך האב נישט די מעגליכקייט דא אויף א פארצייטישע מאביל צו ברענגען לינקס, אפשר וועט זיך איינער מרחם זיין און משלים זיין.

בויטשיקס אין דע הוד: א פיינער ביכל געשריבן דורך מר. אייזענבערג. ער קען אידיש און האט זיך געדרייט אין אידישע געגנטן ווי וויליאמסבורג, קראון הייטס, אנטווערפן אא"וו. ער לייגט אראפ די פארשידענע געגנטן און חסידות'ן זיינע שמועסן מיט די מענער און פרויען פון וויליאמסבורג אויף א זייער שיינער און הומאריסטיש אופן. דער בוך איז נישט פון לעצטנס זיכער נאך פארן אינטערנעט ווי ווייט איך געדענק.

איך האב לעצטנס באגעגנט דעם אייזנבערג אין בית הספר אין וויליאמסבורג און געכאפט א שמועס מיט איהם. ער שטודירט קאסטנער און די גאנצע סומאטאכע. ער האט געזוכט וואס די סאטמארע שרייבן איבער די נושא.

יידל ווי האסטו פארגעסן דעם ערשטן אנטי-בוך: אנטשאסען דורך העלע ווינסטאן. דער בוך האט געברענגט איבלען פאר ווער עס האט זי געליינט אויף ביידע זייטן מחיצה, ספעציעל איר הויפט קאראקטער יאסי וואס איז א פשוטער מענטאלער קעיס. פארט איז דער בוך געווען זייער פאפולער ווייל עס איז געווען די ערשטע ווי רעבעלן פון אינווייניק רעדן. עס זענען דא עטליכע צום זאך שטימעס אין בוך אבער ווערן בטל ברוב.

חיים פאטאק איז געווען גאר א רעספעקטירטע שרייבער. א פוילישער איד וואס איז געקומען קיין אמעריקע מיט א פופציג יאר צוריק, געווארן א קאנסערוואטיווער רב און א מיליטערישער טשאפלעין און געשריבן הערליכע נאוועלען. זיין בוך מיין נאמען איז אשר לעוו איז א רירנדע באשרייבונג איבער א רבניש קינד וואס דערשטיקט און דעקט אויף זיינע ארטיסטישע טאלאנטן. איר האט ווארשיינליך געזעהן אין די באן אדער הייוועי אנאנסן פאר א שפיל מיטן נאמען “My Name is Asher Lev”: The Pain and Passion of a Young Hasidic Artist" עס ווערט געשפילט אין מאנהעטן אין די טעאטארן, און די קריטיקער קאמפלימענטירן איר גאר שטארק.

איז דאס די זעלבע געשיכטע אינטערן פילם "דע טשאסען"?

דער זעלבער מחבר, אן אנדערע ביך. די ביך די טשאוסען איז גוט? עס איז דא דערפון א פילם אויך, איז זי רעקאמאנדירט?

תמליון, אנטשאסן האב איך נאך נישט געליינט, און כ'האב נישט געוואלט שרייבן פאר כ'ליין. (דיסקלעימאר: סוטה פון רעיגן האב איך אויך נישט געליינט, כ'האב נאר גשריבן דערוועגן ווייל עס איז א בוך וואס איז שוין געווארן דיסוקטירט דא.)

קופערניקוס האט געשריבן:דער זעלבער מחבר, אן אנדערע ביך. די ביך די טשאוסען איז גוט? עס איז דא דערפון א פילם אויך, איז זי רעקאמאנדירט?

איך האב נאר געזען די פילם. עס איז פיין, חאטש ווי אייביק לייגן זיי נישט אראפ חסידיש לעבן ארגינאל ווי מיר לעבן עס.

כאטשיג דערווייל האט מען נאר גערעדט פון ביכער איבער חסידים, קען מען אבער רעדן אויך פון ביכער איבער חרדים וויבאלד געווענליך טוען זיי אווערלעפן.

לעצטנס ארויסגעקומען א בוך שטרענג כשרע' ליינען - Strictly Kosher Reading פון דר. יואל פינקעלמאן, א פראפעסאר אין בר-אילן אוניווערזיטעט אין ירושלים. דער בוך אנאליזירט די מארקעט פון אנגלא-אידישע ביכער פון ארטסקראלל, פעלדהיים, תרגום פרעסס וכדו' פון אן אנטראפאלאגישן און סאציאלאגישן שטאנדפונקט. דער בוך איז צוטיילט אין אפאר חלקים און טוט באזונדער אדורך חרדישע נאוועלן און פיקציעס און זייערע מאטיוון; חרדישע היסטאריע און ביאגראפיע ביכער; חרדישע פאפ-פסיכאלאגיע, סעלף-העלפ, חינוך און שלום בית ביכער; און חרדישע השקפה און אמונה ספרים. עס איז זייער אינטערעסאנט, כאטש אביסל טעכניש. שטארק רעקמאנדירט פאר די וואס גלייכן די וועלט פון ליטעראטור - וואס קען דען זיין בעסער ווי א בוך איבער ביכער?

יאנקל האט געשריבן:א גאר גוטער בוך, כאטש געשריבן מיט א שווערער שפראך, איז "מצוה מיידלעך", 2009, פון איאלא פעדער. די מחבר'טע האט זיך געדרייט אין בארא-פארק פאר עטליכע יאר אין די 1990ער יארן, זי איז געזעסן אין באבובער מיידל-שולע און אויך ביי חסידישע משפחות אינדערהיים, און האט פונקטליך דאקומענטירט וויאזוי מען "ערציט דעם קומענדיגן דור פון חסידישע אידן אין ברוקלין".

די חידוש פון מצוה גוירלס אין מיינע אויגן איז ווי גוט פעדער האט צוגעטראפן אין רוב פעלער צו אונזער געמיינדע. כ'זאג נישט, דא דארט זענען דא מאדנע טעותים, אבער בדרך כלל האט זי גוט ארויס די געמיינדע וועלכע זי שטודירט. איר בוך פאלגט נאך די ערציאונג פון א חסידיש מיידל פון יונגערהייט ביז צו איר כלה קלאס. די אינטערעסאנטסע קאפיטעל פאר מיר איז געווען קאפיטעל 5 ווי זי שילדערט א כלה קלאס אין וועלכע זי האט זיך באטייליגט און באשרייבט וויאזוי חסידישע מיידלעך נעמען אויף זיך די פליכט פון ווערן חסידישע ווייבלעך.

אין אן אנדערן אשכול האט מען אביסל געשמועסט איבער דעם סאציאלאגיע פראפעסאר שמואל היילמאן, און יואליש האט דארט דערמאנט צוויי פון זיינע ביכער. אזוי אויך איז אמאל געווען א שמועס איבער אים און זיין זון ווי בערל בעל עגלה האט געשריבן אז זיינע מיינונגען זענען "אומנוצבאר".

איינס פון זיינע ביכער איז סליידינג טו די רייט Sliding To The Right, א דיקע געניץ-אויפברענגנדע בוך ווי היילמאן באשרייבט די אכשר דרא פון דעם חרדישן געזעלשאפט היינט צו טאגס. היילמאן מאכט גאנץ אסאך מיסטעיקס און איז לענ"ד שוואכע סחורה.

די מעלעריי אויפן דעקל ברענגט גוט ארויס דעם אכשר דרא.

חיים פאטאק איז געווען פון די רעדאקטארן פון דער קאנסערוואטיווער פירוש אויף ש"ס מיט'ן נאמען 'עץ חיים', פאר וועמען ס'איז צו פארדאנקען די רויטע און בלויע ארטסקרול גמ', ווי ערווענט אין דער הסכמה פון הגאון הרב אלישיב זצ"ל.
די פילם דע טשאזען איז איבער א זון פון א רבי וואס פארלאזט זיין פאמיליע טראדיציאן.
אביסל ענליך, די וועלט באקאנטע פילם געזען דורך יעדע וויליאמסבורגער אידענע אין די ניינציגער יארן, עי סטרעינגער עמאנג אס. ביי ביידע זעט מען אביסל די ווערטשאפט פון א רבי'שע שטוב.

אינטערעסאנט אז קיינער האט נישט אויפגעברענגט די בוך the romance reader
פון פערל אבראהאם. די שרייבערין איז א רעביש קינד פון מאנסי, די עלטערן זענען געווען סאטמארע חסידים. זי שרייבט בעיקר איבער איר פערזענליכע לעבן אין מאנסי, אין שולע, און בעיקר מיט איר משפחה. זי פאוקעסט נישט קיין סאך איבער חסידישע אדער סאטמארע לעבן, זי שרייבט בעיקר נאר וואס איז נוגע איר פערזענליכע מעשה.

פאר די וואס קענען מאנסי פון היינט און פון אמאל וועלן זיך שפירן אינדערהיים. זי האט - פונקט ווי אנדערע שרייבער - אפיציעל געשריבען די מעשה אלץ פיקציע, אבער ווער עס קען די משפחה ווייסט אז די מעשה איז קרוב לאמת.

הנוגע פארן ליינער, זי איז אן עקסעפשעניל שרייבערין, זי נעמט די ליינער אויף א גוטע רייד, און עס איז אזוי ציענד אז מען קען עס ענדיגן אין א טאג צוויי. ועל כלם, אלעס איז היימיש און באקאנט.

נאך א טאלאנטפולע שרייבער מיוצאי עולמינו איז שלום אויסלאנדער. שלום איז פונקט ווי אבראהאם מיוצאי מאנסי, וכנראה האבן ביידע פון זיי שוין פארלאזט די קאמיוניטי פאר א לאנגע צייט צוריק. לאנג פאר די "OTD" פראזע איז באשאפן געווארן.

אויסלאנדער, קומט כנראה פון אן אמעריקאנער ארטאדאקסיש/ישיבישע משפחה. ער פארמאגט א רייכע פעננע, און א טאלאנטפולע אימעדזשינעישאן. אויב וועט איר ליינען זיין מעמואר foreskin's lament
וועט איר לאכן און אויפהער. ער שרייבט אויפן סאטיריקל סטייל. איך האב געליינט דער בוך באלד ווען עס איז ארויסגעקומען, שוין א שטיק צייט צוריק, ממילא געדענק איך נישט פונקטלעך וואס ער שרייבט. איך ווייס יא אז מיין ווייב האט בשו"א נישט געקענט ענדיגן די בוך צוליב זיין שטארקע שפעט אקעגן כל הקדש לנו. אויב קענט איר עס נישט נעמען מיט א צינישקיעט, איז די בוך נישט פאר אייך.

בן תמליון האט געשריבן:יידל ווי האסטו פארגעסן דעם ערשטן אנטי-בוך: אנטשאסען דורך העלע ווינסטאן. דער בוך האט געברענגט איבלען פאר ווער עס האט זי געליינט אויף ביידע זייטן מחיצה, ספעציעל איר הויפט קאראקטער יאסי וואס איז א פשוטער מענטאלער קעיס. פארט איז דער בוך געווען זייער פאפולער ווייל עס איז געווען די ערשטע ווי רעבעלן פון אינווייניק רעדן. עס זענען דא עטליכע צום זאך שטימעס אין בוך אבער ווערן בטל ברוב.

אינטערעסאנט, איך האב געליינט די זעלבע בוך (בזמנה ווען עס איז ארויסגעקומען) און איך האב הנאה געהאט דערפון מער פון אלע ביכער וואס ווערן דא דערמאנט. the unchosen
געשריבן דורך א נישט פרומע איד העללא ווינסטאן איז אין מיינע אויגן די איינציגסטע אנ-בייעסד בוך. זי שרייבט די פאקטן פונקט ווי זי האט עס געהערט און מיטגעלעבט אן צולייגן א נפחה משלה.

זי מאלט אויך נישט אראפ א בילד כאילו אלע חסידים זענען די זעלבע, און אלע אפגעפארענע זענען די זעלבע. בכלל פארנעמט זי זיך נישט א סאך מיט חסרונות אינערהאלב די קאמיוניטי, זי פארנעמט זיך בעיקר מיט די איבערלעבענישן פון די וואס זענען אומציפרידן מיט די סיסטעם. אום זי איז נישט מסיק קיין שום מסקנות.

זי צוטיילט די אומציפרידנער אין דריי קאטאגאריעס. 1) די וואס זענען פעד אפ, און זיי פארלאזן די קאמיוניטי גענצליך מיט אדער אן זייער מאן/ווייב און קינדער. זיי גייען אדער צו מער ליניענט אידישע קאמיוניטיס אדער צו גוי'אישע. 2) די וואס האלטן נישט ביים פארלאזן אבער זיי ציען דעם שטריק ביזן גרעניץ, למשל, שניצן די בארד, מאדערן קליידער, גייען ארויס ביינאכט צו קלאבס וכדומה. 3) די וואס קענען דאס נישט עפארדן, צו ציליב זייער שלום בית, משפחה וכדומה, אום זיי בלייבן מיט די געהעריגע אויסערליכע אויסזעהן, לאנגע בארד, פאות, שטריימל, זאקן וכו', אבער בתוך תוכיות זענען זיי געהעריגע כופרים.

זי טרעפט זיך מיט מערערע מענטשן פוו א יעדע גרופע, און זי צונעמט גוט וואס די מענטשן גייען אדורך פיזיש, גייסטיש, און עמאציאנאליש.

עס איז א געוואלדיגע בוך לענ"ד, שכח פארן דערמאנען, איך גיי עס איבערליינען.

בין איך דער איינציגער?
איך האב איבערגעקוקט עי לייף אפארט אפשר צען מאל, און איך האב מיך נישט געקענט געהעריג אידענטיפיצירן דערמיט.
בתוך עמי אנוכי יושבת, און איך האב נישט באקומען דעם חינוך וואס זיי מאלן ארא אז מיר באקומען.
אדער האב איך נישט באקומען א חסיד'ישן חינוך, אדער זענען מיר אליין צעטיילט, אדער קענען זיי נישט די נושא.
למשל דער מושג פון 'א רבי', איך האב עס קיינמאל נישט אנגעקוקט מיט'ן זעלבן פרעספעקטיוו ווי זיי שטעלן עס אוועק.

איך האב נישט געזעהן קיין מיסרעפרעזענטאציעס אין אנטשאוסען, קען זיין אז זי האט געשריבן אנדערש ווי זי האט מקבל געווען, אבער אונטערשטע שורה איז, א יעדע פון די בוכ'ס כאראקטארן געפונט זיך אין אונזער עולם. אדרבא, צייג אן וואו זי האט מיסרעפראזענטירט.

לגבי אויסלענדערס ביכער, איך האב טאקע געשריבן אז עס איז נישט פאר יעדעם, עיי"ש.
טאקע זיין נייע בוך hope a tragedy איז מיר שוין אויך געגאנגן אויף די נערווען.

קופערניקוס האט געשריבן:זיין בוך מיין נאמען איז אשר לעוו איז א רירנדע באשרייבונג איבער א רבניש קינד וואס דערשטיקט און דעקט אויף זיינע ארטיסטישע טאלאנטן.

אה... פון דארט קומט דעם יששכרוני'ס* השראה?....

*ע"ש דעם ממלא מקום וועם ער זעהט אלץ פאסיגער יורש.

"מיין נאמען איז אשר לעוו" איז אין מיין מיינונג חיים פאטאק'ס magnum opus. "די טשאזן" איז נישט עפעס איי איי איי. קודם ווי בן תמליון האט שוין אנגעמערקעט, ס'שטימט נישט מיט די חסידים וואס מיר קענען. הגם ס'איז געזעצט אין די צווייטע וועלט מלחמה-וויליאמסבורג, גריצעלט צו ליינען איבער א זוהן פון א גרויסע חסידישע רבי זאל שפילן בעיסבאל פאר די פרומע ישיבה'ס טיעם קעגן די מאדערענע. אבער די בוך צונעמט די דערשטיקענדע פיין פון א זוהן וואס וויל ציען "אראפ פון וועג" (הגם ס'איז נישט קלאר אויב ער וויל ווערן מאדערן און גיין שטודירן, אדער גענצליך איבערלאזן אידישקייט. דעם זוהן'ס גלויבן איז נישט באהאנדעלט) און צוגייט פאר צער איבער זיין פאטער'ס צער. ער שילדערט אויך די פאטער'ס צער. ס'איז א בוך איבער זוהן און פאטער קאנפליקט בנוגע סעלף דיטערמאנעשאן. דרך אגב ווערט דערמאנט די מלחמה, די התייסדות מדינת ישראל אין די טיילונג צווישן די קנאי'שע און ציוניסטישע לאגער, חסידים און עדיוקעשאן.

נאך א בוך וואס איז גאר אינטערעסאנט און איז געווען א בעסט סעלער איז געשריסן געווארן דורך טאליע קארנער און עס הייסט jerusalem maiden.

די מעשה איז איבער א מיידל פון מאה שערים בערך אכציג יאר צוריק. זי האט א שטארקע אינטערעסע אין ארטיסטישע קריעישאנס. צוליב דעם וואס אן אראבער האט איר מאנס געווען מוז איר פארפרומטע טאטע איר חתונה מאכן צו א מאדערנער משפחה פון תל אביב. למעשה נאכן האבן אפאר קינדער מיט דער מאן קומט זי באופן אן קיין פאריז וואו זי ווערט פארכאפט אין די ארטיגע ארטיסטישע קולטור.

די בוך איז אינטערעסאנט פון צוויי פונקטן. עס שיינט א ליכט אויפן לעבן אינעם יישוב הישן אין יענע טעג ווען אלעס איז געווען פארזינקען אין שרעקליכע ארימקייט, און פארשפרייטענדע קרענק. די פרטים אין דעם בוך שטימען גאנץ גוט מיט די באשרייבונגען וואס געפונען זיך אין אונזערע קרייז.

צווייטענס, עס גיבט פאר אזא אומוויסענדע ליינער ווי מיר א קלארע בילד איבער פאריז און אירע ארטיסטישע איינוואוינער. וואס האט זיי געצויגן, וואס האט זיי געגעבן חיות, און פארוואס האט עס געצויגן אידישע אינגען און מוידן. פאר מיר האט דאס געעפענט די טויער צו פארשטיין א נייע פלאנעט, א נייע וועלט.

בויטשיק אין די האאד, וואס בן תמליון האט פריער דערמאנט, איז א טריקענע סורוועי פון די מצב פון חסידים אין די ניינציגער יארן. ער פארט ארום די וועלט און שילדערט וואס ער זעהט, ווי א טרעוועל גייד, אן באזונדערע אנאליזן, בלויז אבזערוואציעס. אבער ער איז גאנץ אקוראט.

סאטמאר שילדערט ער דורך א שפאציר אין וומ"ס און א באזוך ביי א משפחה אינדערהיים, ווי ער הערט דיסקוסירן די דאמאלסדיגע סאטמארע פאליטיק מיט בני יואל. אויפן גאס שנייד אים א דורכגייער אריין דברי זלזול קעגן דעם ברך משה.

באבוב, איז ער געפארן קיין שעראן ספרינגס זיך צו טרעפן מיטן באבוב'ער רב ז"ל.

ער פארט קיין אנטווערפען צו פעשעווארסק, ווי ער האנקערט זיך אן אין א נטורי קרתא בעל מכניס אורח.

אויב כ'געדענק גיט, באשרייבט ער א אידישע פאמיליע אין דענמארק אויך.

יואליש האט געשריבן:"מיין נאמען איז אשר לעוו" איז אין מיין מיינונג חיים פאטאק'ס magnum opus. "די טשאזן" איז נישט עפעס איי איי איי. קודם ווי בן תמליון האט שוין אנגעמערקעט, ס'שטימט נישט מיט די חסידים וואס מיר קענען. הגם ס'איז געזעצט אין די צווייטע וועלט מלחמה-וויליאמסבורג, גריצעלט צו ליינען איבער א זוהן פון א גרויסע חסידישע רבי זאל שפילן בעיסבאל פאר די פרומע ישיבה'ס טיעם קעגן די מאדערענע. אבער די בוך צונעמט די דערשטיקענדע פיין פון א זוהן וואס וויל ציען "אראפ פון וועג" (הגם ס'איז נישט קלאר אויב ער וויל ווערן מאדערן און גיין שטודירן, אדער גענצליך איבערלאזן אידישקייט. דעם זוהן'ס גלויבן איז נישט באהאנדעלט) און צוגייט פאר צער איבער זיין פאטער'ס צער. ער שילדערט אויך די פאטער'ס צער. ס'איז א בוך איבער זוהן און פאטער קאנפליקט בנוגע סעלף דיטערמאנעשאן. דרך אגב ווערט דערמאנט די מלחמה, די התייסדות מדינת ישראל אין די טיילונג צווישן די קנאי'שע און ציוניסטישע לאגער, חסידים און עדיוקעשאן.

די אינטערעסאנטקייט פון דער בוך איז די קאנטראסט. פאטאק טוט צייגן ווי די רביס זון וויל ווערן מאדערניזירט און שטודירן. אבער אין די זעלבע צייט וויל זיין חבר די קאנזערוויטיוו ווערן מער פרום און לערנען מער תורה. די theme פון דער בוך איז לענ"ד פרידאם. די מעשה שפילט זיך אפ אין נו יארק. און די מעשה האט א העפי ענדינג. ביידע קינדער קומען אן צו וואו זיי האבן געוואלט אנקומען, נישט וואו זייערע עלטערן האבן זיי געוואלט טראגן. דאס איז די סיבה פארוואס די בוך איז אזוי שטארק אקצעפטירט געווארן ביי די אמעריקאנער המון עם.

ביסט גערעכט. כ'האב פארגעסן פונעם חבר (ראובן?) וואס צילט צו ווערן א רבי, בשעת דער חסידישע בחור, א עילוי פון א קאפ, וויל גיין אין גרעד סקול און איז אבסעסירט מיט פראוד.

איינע פון די בעסטע מאמענטן פאר מיר איז געווען ווי פאטאק צולייגט די שווערע סוגיא וואס דער חסידישע עילו האט זיך פארגעקוקט און איז געווארן געשטעלט אויף א קרייץ פארהער ביי זיין מגי"ש פאר פיר טעג. דעם בחור'ס מסקנה איז געווען א שינו אינעם נוסח, וואס האט נישט געשמעקט פארן מגי"ש. ס'איז א קונץ צו מאכן א דראמא פון עטליכע בלעטער איבער א פארהער אין תלמוד.

די זעלבע טוט ער אנפאנג בוך מיט ביעסבאל. די דראמא פונעם געים ווערט אויסגעמישט מיט די צוויי טיעם'ס. די "כופרים" פיטשן און די חסידים שמייסן די באל מיט אן עזות דקדושה אזש די ליינער קען שפילן די דראמא ווי תורת משה הענגט אויפן אויסגאנג פון א בעיסהיט.