נחמתני רבי נטע נחמתני.

[בענדזשאמין פרענקלין]

פאר צוויי וואכן צוריק דינסטאג בשעתן זיך אזוי פארקעמען די בארד; אויסגלייכענדיג די וואנצעס; און קרייזלנדיג די פאות כאפ איך מיר א בליק אין שפיגל זען צו אלעס קלאפט אזוי ווי עס פאסט פאר אזא איש מכובד כמוני. אריינקוקנדיג אזוי אין מיין הייליגע צורה בין איך געווארן פארבליפט און פארכישופ'ט אויפן ערשטע רגע, און אויף געשוידערט אויפן צווייטער רגע. קודם האב איך געמיינט אז איך חלום וואך אבער נאכן שטיין אזוי א לאנגע צייט האב איך איינגעזעהן אז דאס איז שוין גארנישט קיין חלום, עס איז ליידער די ווירקליכקייט. שטייעדיג אזוי פארן שפיגל האט זיך ארויסגעריסן פון מיין פארבלוטיגט הארץ א גריצילדיגע קרעכטץ. יא, את אשר יגורנו בא, דאס וואס איך פארכט זיך שוין יארן, דאס וואס איך חלום מיך אין מיינע לאנגע קאשמארישע חלומות בשליש האחרונה של הלילה בשעה שאשה מספרת עם בעלה איז אנגעקומען אזוי פלוצלינג אזוי אומגערופן פון איין טאג צום צווייטן. וואס איז געשעהן ? איז אזוי מעשה שהיה כך היה:

נישט מער און נישט ווייניגער נאר אויפן האריזאנט פון מיין פעך-שווארצע בארד האט זיך באוויזן א ווייסע זילבערנע האר.

רבותי ווי אזוי איך האב געשפירט יענע לאנגע מינוטן קען איך נישט מסביר זיין מיט ווערטער. און איין ווארט איך האב געשפירט אז עס איז עק וועלט... (אפילו איך ווייס די וועלט איז רינדעכיג). א קלייניגקייט, איך דער יונגער צוצאק, וואס די מאמע'ס מילך ליגט אים נאך אויפן צונג, ווערט אלט! איך וואס ביז א טאג צוריק בין נאך געווען א אינגער פרישער ענערגישער מאן פול מיט לוסט און חיות, איינער וואס די וועלט איז אפן פאר אים, דער הימל איז דער גרעניץ. איז פון איין מינוט אויפן צווייטן געווארן אן עלטערע איד, א זקן וואס די כוחות לאזן זיך אים אויס א יעדער ליאדע מינוט, א אלטער שייסער וואס האט שוין אויפגעגעבן אויף אלע חלומות און איז גרייט צו ריטייערן. בקיצור א איד וואס די בארד איז אים מלבין כשלג. אוי האט דאס וויי געטאן!!!

דער ערשטע רגע האב איך אינסטינקטיוו אויסגעשטרעקט מיין האנט צו דעם שערה הסוררת והמלבנת אים עוקר מן השורש זיין אזוי ווי מען איז עוקר א שורש פורה ראש ולענה, (כאילו נאכן אויסרייסן וועל איך ווערן אינגער פופציג יאר). אבער דא האט דער מוח אריינגעהאקט :

לא תלבש!!! המלקט שערה לבנה מתוך שחורות עובר משום לא תלבש!!!

נו, איך בין דאך א רעליגיעזער איד האב איך שטייטערהייט אראפגעלייגט מיין האנט אינגאנצן דעזערטירט. און אזוי איז עס זייט יענעם דינסטאג: א יעדען טאג ווען איך מאך מיך צורעכט מיין פנים שטויס איך מיך אן נאכאמאל מיט דעם ווייסן הארעלע און עס ציפט מיר דאס הארץ פון דאס ניי אויפן פארלוירענעם יוגנט (כלשון ר' יו"ט ערליך), און די טשערי אויף די פיי איז אז ניטאמאל ארויסרייסן דעם סורר ומורה מעג מען.

ביז דעם שבת.

די וואך שבת ביי קריאת התורה האב איך אויפגעהויבן א אלטן בלעטל, איינע פון די בלעטעלעך וואס מען צושפרייט אין אלע שולן, ליין איך דארט אזא מעשה, דאכט זיך פון הגאון רבי נטע צענווירט ז"ל. שריייבט דער שרייבער דארט אזוי : דער ר' נטע פלעגט האבן אן אינטערסאנטער מנהג ער פלעגט הנאה האבן פון זיך פארפליישיגן אינדערפרי אזוי אז יעדע מאל ווען ער האט געוואלט טרינקן א קאווע דורכן טאג האט ער געזאגט צו זיך, "נטע דו גייסט יעצט מקיים זיין א מצווה (תקנה מדרבנן) מיט נישט טרינקען א מילכיגע קאווע ווייל די ביסט פליישיג!" אזוי האט ער אריינגעכאפט נאך איבעריגע זעקס מצוות איבערן טאג און ר' נטע האט געשעפט פון דעם הנאה מער פונעם געשמאקסטן קאווע עד כאן הסיפור.

טראכט איך צו מיך, בנימין, טו אויך אזויווי ר' נטע! (די איינציגסטע חילוק איז ער האט עס געטון מרצון ובנפש חפיצה איך האב ממילא נישט קיין ברירה) פון היינט און ווייטער א יעדען אינדערפרי ווען די מאכסט דיר צורעכט די בארד און קוקסט אריין אין שפיגל און די זעהסט דארט דעם שערה לבנה בין השחורות, אנשטאט צו זאגן וואספארא שווארץ (ווייס) יאר זוכסטו דארט געב עס א גלעט זאג דעם הארעלע א דאנק דיר האב איך יעצט מקיים געווען נאך אמאל א לאו פון לא תלבש בשב ואל תעשה.

נחמתני רבי נטע נחמתני.