קאווע שטיבל

איך האב א תאוה שטארק און פראסט,
עס ברענט געגועים א הייסע לאסט,
איז עס נשמה אדער חומר,
וואס א חילוק אם תמצא לומר,
מיין הארץ טרייבט בלוט מיט היץ,
איז עס הייליג אדער שמוץ,
מ'קען ביים שכל נישט פרעגן,
פארטעמט זענען אלע וועגן,
די ציעדיגע אהבה,
ווי הייסע זודיגע לאווע,
איך בין קראנק פאר קריבה,
נפשי חשקה בנקיבה,
ווי מאגנעטען ציען מיט כח,
צאפלט די הארץ און מח.

מבשרי אחזה אלוקי,
די תאות זענען כדי,
וואס עבותות אהבה באדייט,
די אינירליכע קייט,
אהבת דודי איז די ציל,
בין הבנות איז די משל, ס'נאר א שפיל,
א לאסט א האלז א קיש ממש קלעבן,
ווייל טאטע די געבסט אונז לעבן,
כי הוא חיינו ואהבתך אל תסיר,
מיט שטריק פון אהבה, נפשינו אסור,
איך האב דיר ליב מיט טרערן פון אהבה,
די ביסט היינט מיין נייע אנדעקטע תאוה.