מאניערן און מדות: פאקעריי גרוילקייט
נשלח: פרייטאג פעברואר 28, 2014 11:27 am
א שמחה ביי א גוטן פריינט אדער משפחה מיטגליד איז א פרייליכער מאמענט. א צייט ווען מען קומט זיך צוזאם און מען פארברענגט געשמאק.
ווען מען טראכט און מען וויל שרייבן וועגן אידישע שמחות איז שווער ווי אזוי אנצוהייבן. עס איז דא אזוי פיל צו שרייבן דערפון, סיי פון די גוטע חלקים און סיי פון די נישט-אזוי-גוטע חלקים.
אצינד וועל איך שרייבן פון א נישט באקוועמער נושא בנוגע שמחות אבער איך מיין חלילה נישט ארויסצוברענגען א שלעכטער חלק ווייל איך וויל איינעם אדער א ציבור באשמוצן חס ושלום, נאר פארקערט, מען זאל איינזען אין די נישט שיינע אויפפירונג און זיך פארבעסערן דערין.
איך שטעל זיך איצט אריין אינמיטן דעם שיינעם צימער פון א וואכנאכט אדער ברית און איך האלט אינמיטן פארברענגען מיט גוטע חברים און מען שמועסט איבער די לעצטע געשעענישן און נייעסער. דער זיצט איבער א שיסל פאפקארן און דער אכל'ט אריין די פעטע שפייזן און שווערער טשולענט און טרינקט צו א קאלט גלעזל ביר.
פלוצים דערזע איך א אידל וואס האט זיך שוין גוט אנגעגעסן (און זיין בארדע איז אים נאך פארשמירט פון די רייכע מאכלים וואס דער בעל שמחה האט זיך אפגעשפארט פון די לעצטע פאר חדשים געהאלט כדי צו קענען אהערשטעלן פארן עולם מיט א ברייטקייט) און ער איז זייער פארנומען און אין זיין האנט האלט ער א גרויסער טעלער און פאקט אריין דערין מכל הבא לידו און ווען דער טעלער איז פיל נעמט ער נאך א טעלער'ל, דאס מאל א קלענערע, און לייגט צו אביסעלע שאקאלאדן און אביסל ניסלעך און בעט דעם בעל שמחה עטליכע שטיקלעך זילבער פאפיר, וואס דער בעל שמחה געט אים מיט (א געמאכטע?) פריילעכער געזיכט און פרייט זיך אז זיין ידיד זאל אויך קענען דערפרייען דאס ווייב זיינעם.
דער אויבנדערמאנטער עפיזאד קען כסדר געזען ווערן ביי שמחות טראץ נישט אויף א ריזן פארנעם, ווייל נאך אלעם זענען דאס רוב מענטשן פארשאנדיג צו דעם אז ווען א מענטש רופט צו א שמחה און גרייט אן דערצו איז עס געמאכט פאר די וואס זענען זעלבסט געקומען זיך מיטפרייען און זיך אנגעשטרענגט אריינצושלעפן דאס גוף זיינעם און פערזענליך אנוואונטשן צום פריידיגן מאמענט, דאך איז עס זייער אויפרעגנד ווען עס פאסירט.
א בעל שמחה האט נישט דאס הארץ אפצוזאגן א מענטש וואס בעט זיך אהיימצונעמען פאר זיין הונגעריגער ווייב אבער איז טאקע מענטשליך אהיימצושלעפן מכל טוב ווען מענטשן האלטן נאך אינמיטן קומען און אפשר וועט נישט זיין פאר שפעט-קומערס?
ווען מען טראכט און מען וויל שרייבן וועגן אידישע שמחות איז שווער ווי אזוי אנצוהייבן. עס איז דא אזוי פיל צו שרייבן דערפון, סיי פון די גוטע חלקים און סיי פון די נישט-אזוי-גוטע חלקים.
אצינד וועל איך שרייבן פון א נישט באקוועמער נושא בנוגע שמחות אבער איך מיין חלילה נישט ארויסצוברענגען א שלעכטער חלק ווייל איך וויל איינעם אדער א ציבור באשמוצן חס ושלום, נאר פארקערט, מען זאל איינזען אין די נישט שיינע אויפפירונג און זיך פארבעסערן דערין.
איך שטעל זיך איצט אריין אינמיטן דעם שיינעם צימער פון א וואכנאכט אדער ברית און איך האלט אינמיטן פארברענגען מיט גוטע חברים און מען שמועסט איבער די לעצטע געשעענישן און נייעסער. דער זיצט איבער א שיסל פאפקארן און דער אכל'ט אריין די פעטע שפייזן און שווערער טשולענט און טרינקט צו א קאלט גלעזל ביר.
פלוצים דערזע איך א אידל וואס האט זיך שוין גוט אנגעגעסן (און זיין בארדע איז אים נאך פארשמירט פון די רייכע מאכלים וואס דער בעל שמחה האט זיך אפגעשפארט פון די לעצטע פאר חדשים געהאלט כדי צו קענען אהערשטעלן פארן עולם מיט א ברייטקייט) און ער איז זייער פארנומען און אין זיין האנט האלט ער א גרויסער טעלער און פאקט אריין דערין מכל הבא לידו און ווען דער טעלער איז פיל נעמט ער נאך א טעלער'ל, דאס מאל א קלענערע, און לייגט צו אביסעלע שאקאלאדן און אביסל ניסלעך און בעט דעם בעל שמחה עטליכע שטיקלעך זילבער פאפיר, וואס דער בעל שמחה געט אים מיט (א געמאכטע?) פריילעכער געזיכט און פרייט זיך אז זיין ידיד זאל אויך קענען דערפרייען דאס ווייב זיינעם.
דער אויבנדערמאנטער עפיזאד קען כסדר געזען ווערן ביי שמחות טראץ נישט אויף א ריזן פארנעם, ווייל נאך אלעם זענען דאס רוב מענטשן פארשאנדיג צו דעם אז ווען א מענטש רופט צו א שמחה און גרייט אן דערצו איז עס געמאכט פאר די וואס זענען זעלבסט געקומען זיך מיטפרייען און זיך אנגעשטרענגט אריינצושלעפן דאס גוף זיינעם און פערזענליך אנוואונטשן צום פריידיגן מאמענט, דאך איז עס זייער אויפרעגנד ווען עס פאסירט.
א בעל שמחה האט נישט דאס הארץ אפצוזאגן א מענטש וואס בעט זיך אהיימצונעמען פאר זיין הונגעריגער ווייב אבער איז טאקע מענטשליך אהיימצושלעפן מכל טוב ווען מענטשן האלטן נאך אינמיטן קומען און אפשר וועט נישט זיין פאר שפעט-קומערס?
