קאווע שטיבל

די וואך איז געווען איבעראל באריכטעט איבער דעם וואוילען אינגערמאן אלימלך וואגשאהל, וואס האט גראדעווירט פון ישיבה יונעווריסיטי, נאכן נישט ווערן אנגענומען אין די קרית יואל'ע ישיבה אפאר יאר צוריק. און צוזאמענהאנג מיט די געשהעניש, האט זיך אנטוויקלט א שיינע און אינטערעסאנטע שמועס אויפן ספר הפנים.

אויב זענט איר מאדערען, ווי אזוי אקסעפטירט מען חסידים אין אייער קאמיונעטי?
אויב זענט איר חסידיש, ווי אזוי פילט איר זיך צווישן א מאדערענע עולם. איז מען אייך מקרב?

די נושא איז זייער א קריטישע פאר די עתיד, ווייל די מציאות איז, נישט קיין חילוק פאר וועלכע סיבה, אז טיילן פון די צוויי קאמיונעטיס ווערן נענטער און נענטער יעדען טאג. אפענע מח חסידים האבן זייער ליב די געדאנק פון תורה און מדע, און אסאך אין די מאדערענע קאמיונעטי האבן ליב די געשמאק, קריעטיוועטי און דרייוו פון חסידים.

די שאלה איז אויך פארקערט.
אויב זענט איר חסידיש, ווי אזוי אקסעפטירט מען מאדערענע אין אייער קאמיונעטי?
אויב זענט איר מאדערען, ווי אזוי פילט איר זיך צווישן א חסידישע עולם. איז מען אייך מקרב?

ייש"כ פארן עפענען דעם אשכול.

מיין עקפיריענס ווייזט אז מאדערענע זענען נישט גענוג מקרב חסידים.
זיי פארשטייען נישט אז ווען א חסיד דרייט זיך צווישען זיי זוכט ער אביסל קירוב...

פונקט געהערט פון א איד וואס וואוינט אין סטעטין איילענד, און ער איז א טיטשער אין א היימישע קאלידזש, האט ער געזאגט ביים ענדיגען זיין סעישאָן, " שכח פאר יעדעם, איך האב באמת הנאה געהאט, און עס איז געשמאק צו האבן א היימישע קלאס, און זיך באקענען מיט די חסידישע עולם, וואס ביז היינט זענען זיי געווען פאר מיר ווי סטרענזשער"ס.....

קאווע טרינקער האט געשריבן:
מיין עקפיריענס ווייזט אז מאדערענע זענען נישט גענוג מקרב חסידים.

איך פיל אויך אזוי צווישן געוויסע קאמיונעטיס. די סיבה זאגט מיר איינער איז ווייל אסאך מאדערענע, נאך יארן פון ווערן אראפגעקוקט ביי חסידים, האלטן אז חסידים פילן זיך superior צו זיי. ממילא איז נישטא מקום פאר דיאלאג.

מיין עקספיריענס ווייזט אז די מאדערן-ארטאדאקסישער וועלט איז פונקט אזוי פארמאכט פאר פרעמדע ווי דער חרדי'שער געזעלשאפט. ס'זענען טאקע דא אסאך (אסאך מער ווי ביי אונז, חרדים) וואס זענען שיין צו פרעמדע און אפן צו אנדערע השקפות און מיינונגען, אבער דער רוב (עכ"פ מיט וועם איך בין געקומען אין קאנטאקט) האבן מורא פון אונז גענוי ווי מיר האבן מורא פון זיי. (קען זיין אז ס'איז אונזער שולד און מיר האבן געבעטן דערפאר). פון איין זייט קען מען טאקע טרעפן מאנכע אין דער מאדערענער קרייז וואס זענען accepting און לאווינג, פון דער אנדערער זייט האלטן רוב פון זיי אז ס'וואקסט אויף אונז הערנער.

אזוי אויך קען זיין אז חסידים צווישן מאדערנע זענען צו שטארק דעמענדינג. אדער ווייסן זיי נישט וויאזוי צו האלטן זיך צו די העפליכקייט כללים.

א מאדערענע בלאגער שרייבט איבער דעם:
http://haemtza.blogspot.com/2014/05/sat ... y.html?m=1

פריידה וויזעל שרייבט:
[left]To the man with the gray hair and two children I met
last Saturday,

We were both standing before the babysitting room at the JCC at about 9am and waited for the door to be opened. You were already there when my son Seth and I, in our signature style, came racing up to the door and stopped short near you. When the babysitter opened up and the kids filed in, I thought you and I could fit through the door at once. I went right ahead. I, being a rare breed of part Hasidic and part frazzled professor, tend to make such unusual assessments of space.

You came over to me while I was signing in and you said you had a question. You sounded so sincere. I’m a friendly person, and in a babysitting center where my kid has been a member for two years, I am eager to be helpful. I would try my best, anytime, to answer the questions of a new member and fellow parent who wants to talk to me.

I said to you “sure.”

You spoke in a calm voice:

“Do you always do that? Jump in front of people?”

I did not answer your question, because I tend to avoid conflict. Instead, I sucked my tongue back into my mouth and apologized profusely. I told you I did not mean to offend you and I was so so sorry. You glared at me and walked away. I saw you at the gym later when I was on my way to the boxing room, and you glared again. I quickly looked away

I’ve been thinking about your question all week. I’ve been thinking about it because my son overheard it, and he mentioned it later. He felt terrible about the way you spoke to me. I told him I had felt terrible too and that I wanted to answer something mean to get back at you, but that I let it blow over instead. Exercise helped. My sweet son Seth. He said “Yeah, you’re like 98% good at controlling your anger.” I hope so. In my own way I try to be a mentch

I come from the Hasidic community where it is commonplace and not considered hurtful to push someone who is in your way, or to squeeze through a crowd without saying excuse me. When my son and I visit my Hasidic family, he sometimes says that the children are “rude” because everyone is pushing and shoving. I have taken great pains to explain to him that RUDENESS is about intentionally hurting someone. RUDENESS is insulting someone in front of their kid. Patting elbows and being a little less stiff about space is hardly the world’s problem of rudeness

Maybe I always do that, I jump before people. I don’t know. Childhood habits die hard. This is how we filed onto the bus to Hasidic girl’s school: we all pushed. We all jumped ahead. While I’m now trying hard not to jump before anyone, I want you to know that I don’t think your way is The Way and The Right Way to behave. I’ve been through an unusual journey, across cultures, and I learned from both Hasidic life and Secular life about a specific danger that lurks in human nature: a tendency to use social rules to claim moral superiority. To think that because you follow the socially dictated mores, you have license to be cruel to other. To become so self-righteous as to forget all humanity. I can recognize when it happens in the Hasidic community and I can recognize when it happens at the JCC

I may walk through doors funny, but I’ve been through enough doors to have the perspective on what’s universal cruelty and what’s just culture. Sometimes, you need to forget all your culture’s rules and just judge from your heart.[/left]