וואלט דען נישט געווען בעסער ווען מען לערנט עס יא?
נשלח: זונטאג יוני 15, 2014 1:16 am
[justify]אין די מאמענט די פארגאנגענע וואך איז דא א ארטיקל וועגן ישיבת "אדרת אליהו" סטאנצירט אין אלט שטאט ירושלים. די חידוש פון דער ישיבה איז, אז זיי לערנען אויף די מהלך פון חז"ל מקרא משנה גמרא אויפן סדר, און עס קומט אויס אז ביז די צען לערנט מען נאר תנ"ך, און דערנאך משניות, און הערשט ביי די פיפצען הייבט מען אן גמרא רש"י. אן אריינגיין צו די מהלך איז ריכטיג אדער נישט, וויל איך זיך באציען צו א קליין שטיקל פונעם ארטיקל וואס האט געכאפט מיין אויג, און דארף אביסעל מחשבה.
דער שרייבער אזוי רעדנדיג מיט דעם ראש הישיבה פרעגט אן אז אויב לערנט מען תנ"ך על הסדר, וואס טוט מען ווען מען קומט צו א פסוק וכדו' וואס איז נישט געאייגנט פאר קינדער, לערנט מען עס אויך אדער לאזט מען עס אויס? די תירוץ ליינט זיך ווי פאלגענד:
"מיר האבן אנגעפרעגט דערוועגן ביי הגאון רבי יוסף שלום אלישוב זצ"ל און ער האט גע'פסק'נט אז מיר זאלן נישט אויסלאזן יענע פרשיות, זאגט ר' יום טוב. " מיר האבן אויך געוואלט פרעגן דעם דעת תורה פונעם סטייפלער גאון, אבער מ'האט דעמאלט נישט געקענט צו אים צוקומען. זענען מיר געגאנגען פרעגן זיין זון, הגאון רבי חיים קנייבסקי שליט"א, וועמענס תשובה איז געווען: 'איך האב מיט מיינע קינדער געלערנט אלעס.' דאס איז געווען אונזער הדרכה, און אזוי פירן מיר זיך דא למעשה. דברי תורה, "ווייזט ער אן אויף די ווערטער פון חז"ל, "זענען נישט מקבל טומאה. עס האט קיינעם נאכנישט געשאדט. מיר האבן עס דורך געמאכט בשלום," פירט ער אויס מיט א שמייכל. "פון דברי תורה קומט קיין שלעכטס נישט ארויס. שלעכט איז, ווען די קינדער רעדן וועגן די ענינים ציווישן זיך. אויב באקענט מען זיך דערמיט דורך דער תורה, קומט פון דעם קייו בייז נישט ארויס." ע"כ
עס איז נישט קיין סוד אז ביי אונז אין די מוסדות איז דאס א אפגעפרעגטע זאך, און מען לאזט אויס יעדע זאך וואס האט די מינדעסטע שייכות לאותו מקום..., און פארשטייט זיך תשמיש המטה מיינט עפעס ווי מאכן די בעט אדער ענליך ( יא יא דאס איז איינע פון די חיובים פון פרוי צום מאן...) און אפילו מיט עלטערע בחורים לערנט מען נישט די זאכן, ( א שטייגער ווי די ערשטע פאר בלאט אין כתובות). פון וואו דאס שטאמט ווייס איך נישט, אדרבה אויב איינער קען אפירברענגען הוראות פון גדולים איבער די נושא, אבער למעשה אזוי איז איינגעפירט ביי אלע מוסדות אן א אויסנאם.
די שאלה גייט פארוואס איז דאס אזוי? וואס איז פשט דערפון? וואס איז די לאגיק וואס ליגט אונטער דעם?
ווען דאס איז א זאך וואס מ'קען באהאלטען פון אונזערע קינדער עד יבאו יומו, און ביז דאן וועט ער סייווי נישט וויסען, דאן הער איך, פארוואס סתם איהם מבלבל זיין, זיין יונגע מוח'ל? אבער למעשה איז דאס א פאקט און א מציאות, עס איז א זאך וואס איז אריינגעבויט אונעם גוף. און אפילו וועסט טרעפן דעם הייליגע בחור וואס קומט נישט צו קיין הוצאות זרע דורך זיינע שמח בחור בילדותיך יאר'ן, וועסטו אבער נישט טרעפן דעם בחור וואס קומט נישט צו קיין קישו אבר. נו אויב איז דאס א זאך וואס ער גייט סייווי וויסען, און סייווי שטודירן און וועלן פארשטיין, איז פארוואס זאל ער נישט וויסן פונקטלעך און וואס ער גייט אריין? וואס מעג מען יא און וואס נישט? וואס איז א חומרא און וואס איז מדינא? וואלטען מיר דען נישט געהאט אונזער בחור'ישע יאר'ן סאך גרינגער און רואיגער ווען מען ווייסט וואס, ווען, וואו? און נישט סתם מאכן א בער, וואלף, לייב, פון די גאנצע זאך.
איך קום נישט דא זאגן אז מען זאל דעם בחור'ל זאגן ברחל בתך אלעס וואס מען טוט אין בעט מיט די אשת חיל, אבער וויפיהל עס איז איהם נוגע פארוואס זאל ער נישט וויסען? און די גרינגסטע וועג דאס צו טוען איז דורך די תורה וואס מען לערנט. זאגן פונקטלעך וואס הוצאת זרע איז. וויאזוי דאס געשעהט, און אז קישו אבר איז טאקע א פראבלעם לפי דעם תפארת שלמה, אבער נישט מער ווי דעם, און עס איז נישט עק וועלט. און אפילו די טיפות קטנות איז אויך נישט קיין איסור נאר על פי קבלה דארף מען אכטונג געבן, וכו' וכו' מסביר זיין און וואס דער קליינער בחור גייט אריין.
איינמאל דער בחור האט די אינפארמעישן וואלט ער צוגעגאנגען צו די נושא אסאך לייכטער און גרינגער ער וואלט געוויסט וואס איז נארמאל עס זאל פאסירן און וואס נישט, וואס איז אסור און וואס נישט.[/justify]
אויב די הנהלה שפירט אז דאס קען גיין מלפנים קענען זיי דאס גערן אריבערפירן.
דער שרייבער אזוי רעדנדיג מיט דעם ראש הישיבה פרעגט אן אז אויב לערנט מען תנ"ך על הסדר, וואס טוט מען ווען מען קומט צו א פסוק וכדו' וואס איז נישט געאייגנט פאר קינדער, לערנט מען עס אויך אדער לאזט מען עס אויס? די תירוץ ליינט זיך ווי פאלגענד:
"מיר האבן אנגעפרעגט דערוועגן ביי הגאון רבי יוסף שלום אלישוב זצ"ל און ער האט גע'פסק'נט אז מיר זאלן נישט אויסלאזן יענע פרשיות, זאגט ר' יום טוב. " מיר האבן אויך געוואלט פרעגן דעם דעת תורה פונעם סטייפלער גאון, אבער מ'האט דעמאלט נישט געקענט צו אים צוקומען. זענען מיר געגאנגען פרעגן זיין זון, הגאון רבי חיים קנייבסקי שליט"א, וועמענס תשובה איז געווען: 'איך האב מיט מיינע קינדער געלערנט אלעס.' דאס איז געווען אונזער הדרכה, און אזוי פירן מיר זיך דא למעשה. דברי תורה, "ווייזט ער אן אויף די ווערטער פון חז"ל, "זענען נישט מקבל טומאה. עס האט קיינעם נאכנישט געשאדט. מיר האבן עס דורך געמאכט בשלום," פירט ער אויס מיט א שמייכל. "פון דברי תורה קומט קיין שלעכטס נישט ארויס. שלעכט איז, ווען די קינדער רעדן וועגן די ענינים ציווישן זיך. אויב באקענט מען זיך דערמיט דורך דער תורה, קומט פון דעם קייו בייז נישט ארויס." ע"כ
עס איז נישט קיין סוד אז ביי אונז אין די מוסדות איז דאס א אפגעפרעגטע זאך, און מען לאזט אויס יעדע זאך וואס האט די מינדעסטע שייכות לאותו מקום..., און פארשטייט זיך תשמיש המטה מיינט עפעס ווי מאכן די בעט אדער ענליך ( יא יא דאס איז איינע פון די חיובים פון פרוי צום מאן...) און אפילו מיט עלטערע בחורים לערנט מען נישט די זאכן, ( א שטייגער ווי די ערשטע פאר בלאט אין כתובות). פון וואו דאס שטאמט ווייס איך נישט, אדרבה אויב איינער קען אפירברענגען הוראות פון גדולים איבער די נושא, אבער למעשה אזוי איז איינגעפירט ביי אלע מוסדות אן א אויסנאם.
די שאלה גייט פארוואס איז דאס אזוי? וואס איז פשט דערפון? וואס איז די לאגיק וואס ליגט אונטער דעם?
ווען דאס איז א זאך וואס מ'קען באהאלטען פון אונזערע קינדער עד יבאו יומו, און ביז דאן וועט ער סייווי נישט וויסען, דאן הער איך, פארוואס סתם איהם מבלבל זיין, זיין יונגע מוח'ל? אבער למעשה איז דאס א פאקט און א מציאות, עס איז א זאך וואס איז אריינגעבויט אונעם גוף. און אפילו וועסט טרעפן דעם הייליגע בחור וואס קומט נישט צו קיין הוצאות זרע דורך זיינע שמח בחור בילדותיך יאר'ן, וועסטו אבער נישט טרעפן דעם בחור וואס קומט נישט צו קיין קישו אבר. נו אויב איז דאס א זאך וואס ער גייט סייווי וויסען, און סייווי שטודירן און וועלן פארשטיין, איז פארוואס זאל ער נישט וויסן פונקטלעך און וואס ער גייט אריין? וואס מעג מען יא און וואס נישט? וואס איז א חומרא און וואס איז מדינא? וואלטען מיר דען נישט געהאט אונזער בחור'ישע יאר'ן סאך גרינגער און רואיגער ווען מען ווייסט וואס, ווען, וואו? און נישט סתם מאכן א בער, וואלף, לייב, פון די גאנצע זאך.
איך קום נישט דא זאגן אז מען זאל דעם בחור'ל זאגן ברחל בתך אלעס וואס מען טוט אין בעט מיט די אשת חיל, אבער וויפיהל עס איז איהם נוגע פארוואס זאל ער נישט וויסען? און די גרינגסטע וועג דאס צו טוען איז דורך די תורה וואס מען לערנט. זאגן פונקטלעך וואס הוצאת זרע איז. וויאזוי דאס געשעהט, און אז קישו אבר איז טאקע א פראבלעם לפי דעם תפארת שלמה, אבער נישט מער ווי דעם, און עס איז נישט עק וועלט. און אפילו די טיפות קטנות איז אויך נישט קיין איסור נאר על פי קבלה דארף מען אכטונג געבן, וכו' וכו' מסביר זיין און וואס דער קליינער בחור גייט אריין.
איינמאל דער בחור האט די אינפארמעישן וואלט ער צוגעגאנגען צו די נושא אסאך לייכטער און גרינגער ער וואלט געוויסט וואס איז נארמאל עס זאל פאסירן און וואס נישט, וואס איז אסור און וואס נישט.[/justify]
אויב די הנהלה שפירט אז דאס קען גיין מלפנים קענען זיי דאס גערן אריבערפירן.
