קאווע שטיבל

א גיטי חבר פון קאווע שטיבל האט מיך געשיקט פרייוועט איך זאל פרעגען דא;


איך האב א שאלה צו פרעגען, און איר וועט מיר פארשטיין פארוואס איך פרעג עס אהן מיין נאמען. מ'רעדט אזוי פיל וועגען "טאטשען" קינדער און די מיאוס-קייט דערפון וואס כו"ע מודה אז דאס איז א שרעקליכע זאך, און אז עס מאכט חרוב קינדער.

די מעשה איז אזוי. איך האב נישט קיין שום תאוה צו קינדער. זירא. איך בין געוועהן א מלמד 7 יאהר און קיינמאהל איז מיר אפילו נישט געקומען א הוה מינא אין געדאנק צו טאטשען א קינד. ווען עס קומט צו עניני קדושה, תאוות נשים, ווכו' בין איך א געהעריגע געזינטע מענטש אן קיין שום זאך וואס זאל מיך מאכען טראכטען אז איך בין אנדערש.

נאר וואס דען? אז מ'רעדט אזוי פיל וועגען טאטשען האט אנגעפאנגען אריינקריכן א מחשבה אין מיין קאפ אז אפשר איז עפעס יא ראנג מיט מיר. פארוואס? איך האב זייער ליב מיינע קינדער און איך האב זיי ליב צו טאטשען. מיין טאטשען מיינע קינדער איז קיינמאהל נישט אויף א אופן פון סעקסישע תאוה, (דאס הייסט ס'געשעהט נישט קיין שום שינוי אין מיין גוף וד"ל), נאר סתם עפעס א מין צוגעצויגענקייט.

פון וואס באשטייט די טאטשען? אאמאל א קיצל אויפ'ן בויך אונטערן העמעד, אמאל א דריק אין דעם בעל"י באטטא"ן.... אמאל א גלעט אויף די ריקן אונטערן העמעד וכדומה. איך טאטש קיינאמל נישט ארום דעם אונטערהויזען און איך האב נישט קיין שום תאוה פאר דעם.

איז פון איין זייט האב איך קיינמאהל נישט געטראכט אז עפעס איז ראנג. כ'רעד דא פון קליינע קינדער (2-8), נישט באותו מקום און איך האב נישט קיין שום תאוה דעארפאר, און בכלל די גאנצע זאך איז נאר א געפיל פון אהבה און האט נישט קיין שום סעקסישע חלק אין דעם.

אבער פון די אנדערע זייט איז לבי נוקפי בקירבי אויב עס איז נישט אויסגעהאלטען אדער אויב עפעס איז ח"ו ראנג מיט מיר און איך דארף גיין פאר העלפ.

א דאנק פון פאראויס פאר'ן ענטפערן.

איך וויל איבער בעטען אז כאב נישט געלייגט פריער דיין בריוו ווייל כאב פארלוירען מיין פעסס צו מיין אימעיל און ישר כח פאר כוכב שליט״א פאר מיך דערמאנען אז כאב א ״ידען״ אימעיל.


וועגען דיין שאלה

האסט גארנישט קיין פראבלעם.
איך טוה אזוי שוין זייער לאנג און מיינע קינדער האבעך ליעב צו קיצלען און איך האלט נישט אז סיז עפעס א קראנקהייט ווען מע וויל נישט טאטשען ביי די אות ברית קודש.

קענסט בעסער מסביר זיין?
ווי טאשטו זיי אין פארוואס?

ער איז אקעי
ער קען ווייטער גיין
ס'איז גארנישט

ראש הישיבה האט געשריבן:ער איז אקעי
ער קען ווייטער גיין
ס'איז גארנישט

אגריע. מען דארף נישט ארויסבלאזן זאכן פון פראפארציע. מן הזהירות שלא תיזהר יותר מדאי. באלד וועט מען שוין אנקוקן קרום איינער וואס גיט א קניפ אין בעקל אויך.
ווילאנג מען האט נישט קיין מחחשבות זרות און דאס אנרירן שטערט נישט דאס קינד באיזה אופן שהוא, איז נישט קיין פראבלעם.

מען דארף האפן אז נ. ר. דרייט זיך נישט דא ער וועט שוין ריפן די מידיע

אדער גיטי אדער חבר'טע.

עס פאנגט זיך אזוי

ס'איז זייער א נארמאלע זאך און טייל מאל אויך וויכטיג ארויסצוווייזן פיזיקעל אהבה צו די קינדער. איך האלז און קוש מיינע קינדער 5 מאל א טאג. און אמאל א קיצל אויך. אינטערן העמד אדער יעדע באדעקטע פלאץ איז אבער נישט א קלוגע זאך צו טוען, די קינדער קענען עס מארגן טוען בתמימות צו א צווייטן אין חדר, ותוצאותיו מי ישורנה.

רויטע וואנצעס האט געשריבן:ס'איז זייער א נארמאלע זאך און טייל מאל אויך וויכטיג ארויסצוווייזן פיזיקעל אהבה צו די קינדער. איך האלז און קוש מיינע קינדער 5 מאל א טאג. און אמאל א קיצל אויך. אינטערן העמד אדער יעדע באדעקטע פלאץ איז אבער נישט א קלוגע זאך צו טוען, די קינדער קענען עס מארגן טוען בתמימות צו א צווייטן אין חדר, ותוצאותיו מי ישורנה.

יעדער נארמאלער מענטש האט א ליבשאפט צו זיינע קינדער ווייל ווען נישט וואלט ער זיי ח"ו ארויסגעווארפן פון פנסטער... אבער מען טאטשט נישט, ווייל מען איז אן ערליך יידיש קינד און נישט ווייל מען קען אים כאפן ביי די מעשה,פיריעד.

אינטערן העמד איז אקעי. אבער אינטערן הויזן "יש למנוע"
אויב האסטי טאקע ליב דיין קינד טיה עס נישט

I think that its now the best time to have a discussion with his child regarding how the child feels, when he/she is touched by a parent, and then discussing his/her rights, so that he/she can get used to rejecting touch and respecting his/her body/space. Ask your child to tell you that he/she isn't or is comfortable with this touch.