בלאט 1 פון 1

לא נפלאת הוא ממך

נשלח: מוצ"ש דעצעמבער 06, 2014 10:49 pm
דורך איחוד פעלד
כמה פעמים הערט מען פין אונזערע משפיעים און מחנכים און גדולי התורה פין פריעדיגע דורות אז אונז זענען מיר גאר קליין, און אונז קענען מיר באמת נישט טוהן קיין שום מצוה בשלימות, נאר עפעס א דקה מן הדקה.

לאורך השנים האבן כמה וכמה משפיעים איינגעזעהן אז די סארט שמועסען ברענגען נישט קיין רעזולטאטען, און אנגעהויבען מיט א מהלך פין אפילו הכי, כלומר אפילו אונז זענען מיר קליין און גארנישט מיט נישט, מלא גשמיות, איז נאכאלץ אונזער מצוה חשוב, אונז קענען מיר נאכאלץ אויפטוהן גדולות ונצורות וכו'.

מיין שאלה איז, וואס איז באמת די תכלית פין די סארט דרשות אז אונז זענען מיר קליין, אונז פארשטייען מיר גארנישט, אונז האבען מיר נישט קיין השגה, און די אלע סארט ביטויים וואס וואקסען ווי די שוואמען, ווען די אמת איז אז אונז אלע זענען מיר בשר ודם, און די זעלבע פאקטישע מעשיות חזר'ן זיך איבער די לעצטע ?טויזענט יאר, די זעלבע תאוות, די זעלבע עבירות, די זעלבע מצות.

פארוואס מיינט מען עס איז א מצוה צו פארהייליגען יעדעס מעשה וואס איינער האט געטוהן מיט תירוצים אז עס איז למעלה מהשגתינו, און לאידך גיסא מאכט מען אוועק אונזערע מעשים אז אונז זענען מלא גארנישט מיט נישט? (כמו די באקאנטער סאטמערע ווערטעל, ביסט אזוי קליין ביסט אפילו נישט קיין עניו).

איז עס ווייל אהן דעם פאלט אוועק דער הנהגה? מען הערט אויף גלייבען די מנהיגים אויף יעדעס שטות?

איז עס פאר אנדערע סיבות?

העלפט מיר ארויס.