אין אן אנדערן אשכול האט אונזער פריינט שלום בערגער געשטעלט די פאלגנדע שאלה:
שלום בערגער האט געשריבן:אױב חסידישע פּאָעזיע איז אַ זאַך פאַר זיך, און מיר דאַכט, אַז יאָ –
װאָס מאַכט אַ חסידישע דיכטונג פאַר אַ גוטער? צי אַ שלעכטער?
עס געפעלט מיר בדוקא דער טערמין "חסידישע" פאעזיע, כאטש דער אמת איז אז פאעזיע וואס איז היינט פאפולער ביי חסידים האט נישט א פארמאלע שטייגער, דאך זענען זיכער פארהאן כללים דערביי, (באוואוסטזיניג אדער אומבאוואוסטזיניג). אלזא, לאמיר פרובירן טאקע צו דערגיין ווי אזוי דער טיפישער חסיד מעסט א געלונגענע פאעזיע. צום ביישפיל, פנחס וועבער ווערט באטראכט אלס א גאר געלונגענער גראמער, דארף מען דאך דערגיין פארוואס.
מיר זעט אויס אז די צוויי עיקרים פון חסידישע פאעזיעס זענען 1) גראמען 2) געדאנק. א חסידישע פאעם וועט (כמעט אייביג) גראמען, און אין דעם וועט אריינגיין גאר אסאך פון די כוחות. פנחס וועבער למשל הייסט א שטארקער בדחן ווייל ער שאפט אריגינעלע גראמען. אזוי אויך איז גאר וויכטיג אז דער פאעם זאל זאגן א קלארער און גוטער רעיון, צומאל פארקליידעט אין א משל ונמשל. אויב דער געדאנק איז אומפארשטענדליך איז דאס נישט א שוואכער פאעם, נאר אינגאנצן נישט א פאעם. ווייל דער עיקר מעסעזש פון דעם פאעם איז "וואס" מען זאגט, און לאו דוקא "ווי אזוי" מען זאגט עס - אויסער בנוגע די גראמען.
דאס זעען מיר אויס די צוויי יסודות פון חסידישע פאעמס, פון וויפיל איך האב געהערט און געזען.
צו מאדערנע פאעזיע פארשטיי איך נישט צו גוט, וועל איך לאזן גרעסערע מומחים ווי מיר זאגן זייערע מיינונגען. אבער ביטע, מיט רעספעקט צו יעדן איינעם.