קאפיטעל א' - ווייל יעדער…
"אונז האמיר נישט קיין געלט! פארוואס האסטו באשטעלט א טיקעט קיין ארץ ישראל?!" - רעגט זיך מיין ווייב רוחמי אויפן טעלעפאון.
איך האב געמיינט זי וועט זיך פרייען. "דאנס-דיעלס האט געהאט א מציאה פון האלב פרייז! איך האב שנעל געבארגט געלט פון שמואלי און באשטלט די טיקעט" - פרוביר איך מסביר זיין פאר מיין אויפגערעגטע ווייב. וועלעכע פרוי האט נישט ליעב א מציאה?
"יעדער פארט! אלע מיינע חברים פארן יעדעס יאר, איך פיל ווי א לאזער. שוין 15 יאר, פ-ו-פ-צ-ע-ן יאר וואס אונז זעמיר נישט געווען אין ארץ ישראל" - מיינע תחנונים פאלן אויף טויבע אויערן.
"אונז האמיר נאך נישט געפערטיגט אפצאלן די חובות פון שאולי'ס בר מצוה" - שרייט מיין ווייב - "אויב קענסטו בארגן געלט, בארג פאר מיר, פאר א נייע שייטעל, פאר א נייע פאקעט בוק און שיך!"
"דיין פאקעט בוק זעהט אויס ווי ניי, קיינער באמערקט נישט ס'איז אלט"
"אבער יעדער האט נייע שיך, אונזער שכן רחי וואקט יעדן טאג מיט א גראדע רוקן מיט איר נייע פאקעט בוק און שיך, און שטעכט אויס מיינע אויגן"
"...אה… איך וויל אויך פארן ווייל יעדער פארט!"
"ס'איז אנדערש, דעס איז יעדן טאג! יעדן טאג זעהן אלע לעדיס פון די בלאק אז איך גיי מיט א אלטע סטייל פאקעט בוק, רונדעכיג מיט אסאך טאשען און א קורצע סטרעפ. די נייע סטייל איז באקסעדיג מיט א לאנגע סטרעפ"
מיין קאפ שווינדעלט מיר פון די דקות'דיגע לומד'ישע חילוקים.
"ווייסטו וואס, ס'איז שוין דערנאך, איך האב שוין באשטעלט. לאז מיר כאטש פארען מיט א גוטע געפיל" - אפשר ווארף איך אריין א רמז פון א סטראשע - "די ווילסט נישט איך זאל האבן א שלעכטע געפיל אויף דיר אין ארץ ישראל און איך וועל גיין... "
"אקעי, די האלסט די מוזט פארען? פאר!, איך בין בכלל נישט ברוגז…" - פערטיגט מיין ווייב די טעלעפאון קאל אן זאגן ביי.
איז די סטראזשע געווען צופיל? זאל איך קענסלען יעצט? זאל איך איר ווייזען איך בין באסס?
