קאווע שטיבל

ווי האסטו געזעהן אז די קראים האבן אזוי געהאלטען?

עס איז דא אסאך אינטערעסאנטע שיטות וואס חוקרים האבן געטראפען.
צ.ב.ש. אז זיי האבן געהאט חדשים לויט די זון, און זיך בכלל נישט גערעכענט מיט די לבנה. עס איז א פלא וויאזוי מען האט געקענט לעבן צוזאמען ווען די ימים טובים זענען נישט געוועהן אייניג.

לא ירבו לו נשים איז נישט קיין ראיה אז די המון עם איז בארעכטיגט, עס קען זיין אז וויבאלד עס איז דרכי המלכים צו האבן עטליכע פרויען איז עס אויך מותר למלכי העברים.
אזוי אויך קען זיין אז מען רעדט פון פלגשים וואס איז לויט מאנכע היינט אויך מותר.

און טאמער איז דרכי המלכים צו חתונה האבן מיט דער מאמע, מעג עס א אידישע קעניג אויך?

היסטאריע האט געשריבן:און טאמער איז דרכי המלכים צו חתונה האבן מיט דער מאמע, מעג עס א אידישע קעניג אויך?

מען זעט אז מען האט פארברענט מלכים נאך זייער טויט דלא כהילכתא משום כבוד המלכות.

בתנ"ך מוזכרים מספר מקרים של שרפה ביחס למלכי ישראל, ופרשני המקרא חלוקים האם הכוונה לשרפת גופותיהם או רק לשרפת חפציהם שאסורים בהנאה אחרי מותם:

המקרה הבולט הוא של שאול המלך ובניו, ככתוב בשמואל א', ל"א, י"ב: "וַיָּקוּמוּ כָּל-אִישׁ חַיִל, וַיֵּלְכוּ כָל-הַלַּיְלָה, וַיִּקְחוּ אֶת-גְּוִיַּת שָׁאוּל וְאֵת גְּוִיֹּת בָּנָיו, מֵחוֹמַת בֵּית שָׁן; וַיָּבֹאוּ יָבֵשָׁה, וַיִּשְׂרְפוּ אֹתָם שָׁם."

על יורם מלך יהודה נאמר: "וַיָּמָת, בְּתַחֲלֻאִים רָעִים; וְלֹא-עָשׂוּ לוֹ עַמּוֹ שְׂרֵפָה, כִּשְׂרֵפַת אֲבֹתָיו."[46]

(מוויקי.)

בכלל איז די עצם מלכות א גוישע זאך 'ככל הגוים מסביב'.

פאר ווער ס'איז משועבד צו מקרא ווי איין שטיק איז כמעט נישט מעגליך צו לערנען תנ"ך מיט אזא איסור.

אין ספר דברים איז קלאר ערלויבט פּאליגעמיע: "כִּי תִהְיֶיןָ לְאִישׁ שְׁתֵּי נָשִׁים", ווי אויך די אויבנדערמאנטע ספעציעלן ציווי למלך "וְלֹא יַרְבֶּה לּוֹ נָשִׁים וְלֹא יָסוּר לְבָבוֹ", אזוי אויך איז רוב נ"ך נישט מעגליך צו לערנען מיט אזא איסור.

לפי ביקורת המקרא אז ס'איז געשריבן אין אנדערע תקופות דורך אנדערע מחברים [ויקרא היפש נאך דברים] איז עס אפשר א מהלך.

יעקב מעקסוועל האט געשריבן:אין די אנדערע פסוקים איז די תורה מסביר, "אחותך הוא", "שאר אביך הוא", "אשת בנך הוא". דא וואלט אויך געקענט שטיין "אחות אשתך הוא". עס שטייט נישט די זעלבע טעם ווי די אנדערע פסוקים, נאר עס שטייט "לא תקח לצרור". איין פסוק פריער וואלט אויך געקענט שטיין "ערות אשה ובתה לא תקח לצרור", עס שטייט נישט אזוי, נאר עס שטייט "שארה הנה זמה הוא".

פונקט דא שטייט לא תקח לצרור, און עס שטייט בחייה, זעט אויס דער פראבלעם איז נישט צו מאכן קיין "צרות" בחיים.

די וואך אין קדושים שטייט וְאִ֗ישׁ אֲשֶׁ֨ר יִקַּ֧ח אֶת־אִשָּׁ֛ה וְאֶת־אִמָּ֖הּ זִמָּ֣ה הִ֑וא בָּאֵ֞שׁ יִשְׂרְפ֤וּ אֹתוֹ֙ וְאֶתְהֶ֔ן וְלֹא־תִהְיֶ֥ה זִמָּ֖ה בְּתוֹכְכֶֽם׃

פשטות הכתוב רעדט מען צוזאמען, און די תורה אסר'ט נאר א מאמע און טאכטער נישט צוויי פרעמדע פרויען.

מען מוז נישט זאגן עס מיינט צוזאמען, לדעתי. עס איז זיכער אינטערסאנט צו פארגלייכן די צוויי פרשות.

למשל, פארוואס עס שטייט נישט אין קדושים וועגן א פרוי מיט איר אייניקעל, און אין אחרי שטייט עס יא. און אוודאי דארף מען רעדן פון "אשה אל אחותה", פארוואס ווערט עס בכלל נישט דערמאנט אין קדושים? איז מעגליך געווען א צייט ווען צוויי שוועסטער'ס זענען געווען מותר ביי כלל ישראל? אויב יא וועט דאס העלפן פארשטיין יעקב אבינו'ס ווייבער.