הרואה סוטה בקלקולה יזיר עצמו מן היין - 'אנעים זמירות'
נשלח: מאנטאג יולי 08, 2013 8:29 pm
איך בין נתעורר געווארען צו שרייבען דעם מאמר (עטליכע חלקים) נאכען שמועה לא טובה אז איינער פון אונזערע חבורה הקדיח תבשילו ברבים ויצא לתרבות רעות רח"ל. ער איז ליידער געוועהן הציץ ונפגע אין פארשידענע ערטער אויפען אינטערנעט, און פון כהן לא-ל עליון נעבעך געווארען כהן מדין.
איך וויל מקדים זיין דער מאמר אז דער יעניגער איז טאקע דער וואס האט מיר לכתחילה פארציילט וועגן אייוועלט, און אדאנק איהם האב איך געטראפען דעם ארט. ער האט מיר אויך פארציילט וועגן דעם אנדערען אזוי-גערופענעם היימישע פארום, וואו איך האב תחילת דרכי אנגעהויבען שרייבען, נאר ווען איך האב מיר איבערצייגט אז מען רעדט דארט דברי כפירה ומינות האב איך מיר אויסגעשפארט פון דארט.
אצינד קען איך שוין מגלה זיין אז דער מערסטע טייל שטופ צו עפענען דעם גאנצען אשכול און ארויסברענגען די סכנה פון באזוכען אין מקומות האסורים, איז טאקע געוועהן א תוכחת מגולה צו מיין געוועזענע חבר. איך האב געוואוסט ער דרייט זיך אין פלעצער וואס טויגען נישט, נאר איך האב נישט געוואלט בפירוש מוסר'ן בדרך מוסר אויס מורא ער וועט זיך בלויז פראבירען צו פארטיידיגען און נישט וועלן אננעמען וואס איך שרייב. דערפאר האב איך געשריבען א מאמר כללי פאר יעדן (און פארשטייט זיך אויך איך בתוך עמי אנכי ישבת), אפשר אזוי וועלן מיינע ווערטער ווערן אויפגענומען.
[איך וויל עס זאל זיין קלאר דאס כאטש מיינע ווערטער אין דעם יעצטיגען מאמר זענען מער געצילט אקעגן א געוויסען באקאנטען וועבסייט, מיין איך נישט נאר יענע פלאץ, נאר אומעטום ווי מען שרייבט ליצנות און מינות. ווי אויך זאג איך נישט אז דארט איז בלויז ליצנות, מינות און ניבול פה, און אז יעדער וואס שרייבט דארט איז מנוגע מכף רגליו ועד ראשו, ווייל געוויס איז דא פון אלעס און פון אלעמען. איך וויל נישט מער ווי ארויסברענגען קלאר די געפאר אונעם חורבן פון באזוכען און ליינען אויפען אן ארט וואו מען רעדט דברים האסורים.
ווייטער בין איך מבהיר אז די מטרה פון דעם ארטיקעל איז נישט צו באשולדיגען דעם אדער יענעם וועבסייט, ווי כאילו וועגן זיי איז פלוני אפגעפארען. אדרבה, איך גיי אינגאנצען נישט אריין אין קיין סברות פארוואס און פארווען, ווייל זיי זענען סתם הבל ורעות רוח. ואחרון פון די הבהרות אז איך וויל מיר נישט פאטשען אין בייכעל ווי כאילו מיר זענען בתכלית השלימות און אלעס טויג ביי אונז, ווייל דאס איז אויך נישט ריכטיג. מיין גאנצע מטרה איז טאקע ווי אינעם קעפל – הרואה סוטה בקלקולה מוזען מיר זיך מחזק זיין אין די ענינים פון אמונה, און מוסף זיין גדרים נישט צו פארקריכען.]
דער חינוך אין מצוה שפ"ו (סוף פרשת שלח) – שלא לתור אחרי מחשבת הלב וראיית העיניים, שרייבט ווי פאלגענד:
ענין לאו זה שנמנענו שלא ניחד מחשבותינו לחשוב בדעות שהם היפך הדעת שהתורה בנויה עליו, לפי שאפשר לבוא מתוך כך למינות.
דער חינוך שרייבט נישט אז מען טאר זיך נישט אוועקשטעלן טראכטען בדברי כפירה, נאר אפילו אזעלכע זאכען וועלכע זענען פארקערט פונעם תורה'דיגען זין. מען טאר נישט טראכטען אנדערש ווי די תורה הקדושה! מען טאר נישט האבען קיין מחשבות פיגול פון ענינים וואס די תוה"ק האט פארווערט! יעדע זאך וואס איז היפך הדעת שהתורה בנויה עליו איז אסור בלאו, שאפשר לבוא מתוך כך למינות.
איך האב נאר געברענגט איין שורה, אבער עס איז ראוי ונכון פאר יעדן דורכצולערנען דעם חינוך און כסדר חזר'ן ווייל יעדע ווארט פון א ראשון איז קודש קדשים, און עס ליגט דערין גאר אסאך. עמוק עמוק מי ימצאנו.
עס איז דא א געוויסע פאלשע דעה ביי מאנכע, בפרט ביי אזעלכע וואס האבען שוין טועם געוועהן מים גנובים און זוכען צו שטילען זייער דארשט און געוויסען, אז מען מעג אלעס אויסשמועסען און פרעגן. היינטיגע צייטען איז דאס איבערהויפט נפרץ געווארען אויך ביי די גוים, מיטען freedom of information act, וואס דייט אז יעדער מעג וויסען אלעס. נישט נאר יעדער מעג וויסען אלעס נאר עס איז פאסענד פאר סיי וועמען צו רעדן און דיסקוטירען אלעס. די שיטה איז היפך דעת תורתינו הקדושה און איז א געפערליכע סכנה מען זאל נישט פארכאפט ווערן במחשבת מינות חלילה.
די משנה אין חגיגה (ב' א') לערנט אונז אין דורשין...ולא במעשה בראשית בשנים ולא במרכבה ביחיד – מעשה בראשית מעג נאר ווערן איבערגעגעבן פון א רבי צו א תלמיד one to one, אבער נישט פאר א חבורה, און אודאי נישט אין א שיעור ברבים אדער א שמועס אויפען נעץ. מעשה מרכבה איז נאך העכער (עיי"ש כמה פירושים וואס יעדע זאך באדייט), און דאס טאר מען בכלל נישט אויסלערנען ברחל בתך הקטנה, נאר אויב א רבי זעהט אז זיין תלמיד איז דעתו רחבה און ער איז א בר הכי צו קענען משיג זיין די הויכע ענינים, קען ער איהם איבערגעבן די ראשי פרקים און דער תלמיד טוט פון זיך אליין אויסברייטערען דער זאך.
דא האט מען שוין די נקודה אז עס זענען פארהאנען אזוינע זאכען וואס מען טאר נישט לערנען ברבים. כאטש געוויס איז דאס תורה וללמוד אני צריך, אומגעקערט, עס איז גאר פון די סודות עליונים פונעם תוה"ק, מוז מען אבער וויסען וואו אויס און וואו איין, און מען לערנט דאס נאר מיטען פולען ערנסטקייט אהנע שום distractions.
עס גייט אבער ווייטער. די זעלבע משנה טוט אנבאטען אז טייל זאכען האט א יוד נישט קיין רשות צו פרעגן און נאך קלערן. כל המסתכל בארבעה דברים ראוי לו כאילו לא בא לעולם. מה למעלה, מה למטה, מה לפנים מה לאחור. מען האט בפירוש נישט קיין רעכט אלעס צו פרעגן און פארשטיין. געוויסע זאכען דארף מען שטייט ווייט פון זיי, און בכלל נישט אריינגיין. ווען איינער האט קשיות צ.ב.ש. וועגן גיל העולם דארף ער וויסען דאס לכאורה גייט עס אריין בגדר מה לפנים וואס איז גענצליך אסור צו פרעגן, און עכ"פ איז עס נכלל אין מעשה בראשית וואס מען טאר נישט אויסשמועסען ברבים.
צו באזוכען אין מקומות וואו אזעלכע סארט פראגעס קענען יא אויסגעשמועסט ווערן ברבים איז היפך הדעת שהתורה בנויה עליו, און אחריתם רעה וכדי בזיון וקצף. עס קען טאקע זיין א גרויס נסיון אבער לכך נוצרנו.
המשך יבא בעזה"י.
איך וויל מקדים זיין דער מאמר אז דער יעניגער איז טאקע דער וואס האט מיר לכתחילה פארציילט וועגן אייוועלט, און אדאנק איהם האב איך געטראפען דעם ארט. ער האט מיר אויך פארציילט וועגן דעם אנדערען אזוי-גערופענעם היימישע פארום, וואו איך האב תחילת דרכי אנגעהויבען שרייבען, נאר ווען איך האב מיר איבערצייגט אז מען רעדט דארט דברי כפירה ומינות האב איך מיר אויסגעשפארט פון דארט.
אצינד קען איך שוין מגלה זיין אז דער מערסטע טייל שטופ צו עפענען דעם גאנצען אשכול און ארויסברענגען די סכנה פון באזוכען אין מקומות האסורים, איז טאקע געוועהן א תוכחת מגולה צו מיין געוועזענע חבר. איך האב געוואוסט ער דרייט זיך אין פלעצער וואס טויגען נישט, נאר איך האב נישט געוואלט בפירוש מוסר'ן בדרך מוסר אויס מורא ער וועט זיך בלויז פראבירען צו פארטיידיגען און נישט וועלן אננעמען וואס איך שרייב. דערפאר האב איך געשריבען א מאמר כללי פאר יעדן (און פארשטייט זיך אויך איך בתוך עמי אנכי ישבת), אפשר אזוי וועלן מיינע ווערטער ווערן אויפגענומען.
[איך וויל עס זאל זיין קלאר דאס כאטש מיינע ווערטער אין דעם יעצטיגען מאמר זענען מער געצילט אקעגן א געוויסען באקאנטען וועבסייט, מיין איך נישט נאר יענע פלאץ, נאר אומעטום ווי מען שרייבט ליצנות און מינות. ווי אויך זאג איך נישט אז דארט איז בלויז ליצנות, מינות און ניבול פה, און אז יעדער וואס שרייבט דארט איז מנוגע מכף רגליו ועד ראשו, ווייל געוויס איז דא פון אלעס און פון אלעמען. איך וויל נישט מער ווי ארויסברענגען קלאר די געפאר אונעם חורבן פון באזוכען און ליינען אויפען אן ארט וואו מען רעדט דברים האסורים.
ווייטער בין איך מבהיר אז די מטרה פון דעם ארטיקעל איז נישט צו באשולדיגען דעם אדער יענעם וועבסייט, ווי כאילו וועגן זיי איז פלוני אפגעפארען. אדרבה, איך גיי אינגאנצען נישט אריין אין קיין סברות פארוואס און פארווען, ווייל זיי זענען סתם הבל ורעות רוח. ואחרון פון די הבהרות אז איך וויל מיר נישט פאטשען אין בייכעל ווי כאילו מיר זענען בתכלית השלימות און אלעס טויג ביי אונז, ווייל דאס איז אויך נישט ריכטיג. מיין גאנצע מטרה איז טאקע ווי אינעם קעפל – הרואה סוטה בקלקולה מוזען מיר זיך מחזק זיין אין די ענינים פון אמונה, און מוסף זיין גדרים נישט צו פארקריכען.]
דער חינוך אין מצוה שפ"ו (סוף פרשת שלח) – שלא לתור אחרי מחשבת הלב וראיית העיניים, שרייבט ווי פאלגענד:
ענין לאו זה שנמנענו שלא ניחד מחשבותינו לחשוב בדעות שהם היפך הדעת שהתורה בנויה עליו, לפי שאפשר לבוא מתוך כך למינות.
דער חינוך שרייבט נישט אז מען טאר זיך נישט אוועקשטעלן טראכטען בדברי כפירה, נאר אפילו אזעלכע זאכען וועלכע זענען פארקערט פונעם תורה'דיגען זין. מען טאר נישט טראכטען אנדערש ווי די תורה הקדושה! מען טאר נישט האבען קיין מחשבות פיגול פון ענינים וואס די תוה"ק האט פארווערט! יעדע זאך וואס איז היפך הדעת שהתורה בנויה עליו איז אסור בלאו, שאפשר לבוא מתוך כך למינות.
איך האב נאר געברענגט איין שורה, אבער עס איז ראוי ונכון פאר יעדן דורכצולערנען דעם חינוך און כסדר חזר'ן ווייל יעדע ווארט פון א ראשון איז קודש קדשים, און עס ליגט דערין גאר אסאך. עמוק עמוק מי ימצאנו.
עס איז דא א געוויסע פאלשע דעה ביי מאנכע, בפרט ביי אזעלכע וואס האבען שוין טועם געוועהן מים גנובים און זוכען צו שטילען זייער דארשט און געוויסען, אז מען מעג אלעס אויסשמועסען און פרעגן. היינטיגע צייטען איז דאס איבערהויפט נפרץ געווארען אויך ביי די גוים, מיטען freedom of information act, וואס דייט אז יעדער מעג וויסען אלעס. נישט נאר יעדער מעג וויסען אלעס נאר עס איז פאסענד פאר סיי וועמען צו רעדן און דיסקוטירען אלעס. די שיטה איז היפך דעת תורתינו הקדושה און איז א געפערליכע סכנה מען זאל נישט פארכאפט ווערן במחשבת מינות חלילה.
די משנה אין חגיגה (ב' א') לערנט אונז אין דורשין...ולא במעשה בראשית בשנים ולא במרכבה ביחיד – מעשה בראשית מעג נאר ווערן איבערגעגעבן פון א רבי צו א תלמיד one to one, אבער נישט פאר א חבורה, און אודאי נישט אין א שיעור ברבים אדער א שמועס אויפען נעץ. מעשה מרכבה איז נאך העכער (עיי"ש כמה פירושים וואס יעדע זאך באדייט), און דאס טאר מען בכלל נישט אויסלערנען ברחל בתך הקטנה, נאר אויב א רבי זעהט אז זיין תלמיד איז דעתו רחבה און ער איז א בר הכי צו קענען משיג זיין די הויכע ענינים, קען ער איהם איבערגעבן די ראשי פרקים און דער תלמיד טוט פון זיך אליין אויסברייטערען דער זאך.
דא האט מען שוין די נקודה אז עס זענען פארהאנען אזוינע זאכען וואס מען טאר נישט לערנען ברבים. כאטש געוויס איז דאס תורה וללמוד אני צריך, אומגעקערט, עס איז גאר פון די סודות עליונים פונעם תוה"ק, מוז מען אבער וויסען וואו אויס און וואו איין, און מען לערנט דאס נאר מיטען פולען ערנסטקייט אהנע שום distractions.
עס גייט אבער ווייטער. די זעלבע משנה טוט אנבאטען אז טייל זאכען האט א יוד נישט קיין רשות צו פרעגן און נאך קלערן. כל המסתכל בארבעה דברים ראוי לו כאילו לא בא לעולם. מה למעלה, מה למטה, מה לפנים מה לאחור. מען האט בפירוש נישט קיין רעכט אלעס צו פרעגן און פארשטיין. געוויסע זאכען דארף מען שטייט ווייט פון זיי, און בכלל נישט אריינגיין. ווען איינער האט קשיות צ.ב.ש. וועגן גיל העולם דארף ער וויסען דאס לכאורה גייט עס אריין בגדר מה לפנים וואס איז גענצליך אסור צו פרעגן, און עכ"פ איז עס נכלל אין מעשה בראשית וואס מען טאר נישט אויסשמועסען ברבים.
צו באזוכען אין מקומות וואו אזעלכע סארט פראגעס קענען יא אויסגעשמועסט ווערן ברבים איז היפך הדעת שהתורה בנויה עליו, און אחריתם רעה וכדי בזיון וקצף. עס קען טאקע זיין א גרויס נסיון אבער לכך נוצרנו.
המשך יבא בעזה"י.
דזאשסט קידינג..